Paszkiewiczowie z nad Bajkału

Dzień Dobry,

nazywam się Nazar Buławka. Jestem studentem trzeciego roku archeologii na Uniwersytecie Warszawskim. Od 10 lat pobytu w Polsce poszukuję swoich korzeni. Moja rodzina została zesłana na Syberię na początku poprzedniego stulecia. Miało to miejsce w czasie jakichś rozruchów politycznych, około roku 1900-1910. Wówczas mojego prapradziadka Wincentego Paszkiewicza, razem z żoną Marią (córką Kazimierza) i dziećmi: Janem, Bronisławem, Józefem, Aleksandrem, Konstantym, Marią wysłano na Syberię do obwodu Brackiego. Razem z rodziną mojego prapradziadka na Syberię zesłano również inne polskie rodziny. Niektórym z tych udało się wrócić do Polski. Jak opowiadała mi moja babcia Nadzieja Paszkiewicz, według słów prapradziadka w Polsce zostało wiele osób z naszej licznej rodziny i być może żyje jeszcze ktoś, kto pamięta historię miłości Wincentego i Marii. Ich rodziny były przeciwne tej miłości i temu związkowi. Ale zakochani pomimo sprzeciwu postanowili być razem. Chociaż mieli bardzo trudne warunki materialne, do końca życia bardzo się kochali i poświęcili się wychowywaniu licznego potomstwa w ciężkich mrozach Syberii.
Chciałbym jeszcze napisać o Jani Paszkiewiczu, starszym bratu moje pradziadka. Jan Paszkiewicz był uczestnikiem powstania studentów, w Wilnie lub Warszawie. To było głównym powodem szykanowań i doprowadziło do zesłania całej rodziny. Jan Paszkiewicz był nękany i dręczony przez władze. Jak wspominała babcia z jego dłoni zdarta była skóra, a stan zdrowia jego był bardzo słaby. W Syberii Jan Paszkiewicz nadal działał w opozycji przeciwko carowi. Jako wykształcony człowiek pomagał miejscowym. Zginął w walce na Syberii. O nim i jego towarzyszach napisano książkę, lecz nie znam jej tytułu.
Mój pradziadek – Konstanty - brał udział jako żołnierz Armii Radzieckiej w wyzwoleniu Warszawy. Był ranny. Po powrocie opowiadał babci Nadziei, że od śmierci uratowała go Polka, mieszkanka Warszawy. Ona to podarowała pradziadku obrazek święty z Jezusem Chrystusem ukrzyżowanym. Wówczas, korzystając z pobytu w Polsce pradziadek próbował odnaleźć kogoś z rodziny Paszkiewiczów żyjących, według jego słów w okolicach Wilna lub Warszawy. Niestety trwała wtedy wojna i poszukiwanie było kłopotliwe i nie przyniosło żadnych rezultatów.
Moja babcia mówiła, że jej Ojciec po powrocie wiele opowiadał o Polsce. Do końca życia wspominał ten kraj jak Ojczyznę, z której wygoniono go na krótki czas. Bardzo pragnął odszukać rodzinę Paszkiewiczów i znaleźć swoje korzenie oraz odwiedzić wasz kraj. Niestety umarł i został pochowany na Syberii.
Moja już siedemdziesięcioletnia babcia Nadzieja odwiedziła Polskę kilka lat temu Pomimo ciężkiego stanu zdrowia i męczącego lotu samolotem z odległego Irkucka bardzo cieszyła się z tej podróży. Spędziła tutaj pół roku. Nie spełniło się jednak jej marzenie i obietnica dana mojemu prapradziadkowi, że w miarę swych możliwości i sił odnajdzie nasze utracone Polskie korzenie. Moja Babcia wciąż wierzy, że może żyje jeszcze ktoś z rodziny Paszkiewiczów i wie, że część tej rodziny żyła na zesłaniu w obwodzie Brackim miejscowości Koronka na Syberii.
Pisaliśmy już wiele listów do różnych instytucji; kilka lat temu. Wszystkie jednak pozostawały bez odpowiedzi. Myśleliśmy, że dalsze poszukiwania nie mają już sensu. Wszystko zmieniło się, gdy w internecie zauważyłem tę stronę internetową. Wtedy zacząłem znowu rozmyślać na ten temat i pisać ten list. Długo zastanawiałem się czy go wysłać.

Będę bardzo wdzięczny za każdą pomoc w poszukiwaniu.

Bardzo proszę o kontakt pod adresem e-mailowym (----maili nie publikujemy (DHRP)----).