Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Bohomolec Franciszek
12.09.2011 23:23
Franciszek Bohomolec (1720–1784)
Jezuita, nauczyciel, pisarz, poeta, jeden ze współtwórców polskiego Oświecenia. Urodził się 29 stycznia 1720 roku na Białorusi. Był synem starosty dworzyskiego, kilkukrotnego posła na sejm województwa witebskiego, który trzech z siedmiu synów oddał do zakonu jezuitów. Ukończył szkołę jezuicką i w wieku 17 lat wstąpił do zakonu. Przez 10 lat pracował w kolegium wileńskim jako nauczyciel. W latach 1747–49 studiował retorykę w Rzymie, po czym rozpoczął pracę nauczycielską w Warszawie. W 1761 r. rozpoczął redagowanie "Kuriera Polskiego" i "Wiadomości Uprzywilejowanych Warszawskich".
Sławę zyskał już w 1752 r. kiedy to podczas inauguracji roku szkolnego w Collegium Nobilium wystąpił z mową "Pro ingeniis Polonorum" będącą obroną języka polskiego oraz możliwości rozwoju kultury narodowej. W latach 50 wydał wielokrotnie wznawiane "Zabawki oratorskie" oraz "Zabawki poetyckie". Do panteonu polskiej literatury wszedł jednak jako autor sztuk teatralnych, przede wszystkim komedii obyczajowych. Pisał je z przeznaczeniem do odgrywania przez młodzież szkolną, sztuki jednak oddziaływały szerzej. W 1765 r. znalazł się w gronie bliskich współpracowników króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Stał się członkiem redakcji "Monitora". Jego sztuki teatralne, m.in. "Małżeństwo z kalendarza", "Staruszkiewicz", "Marnotrawca", "Staruszka młoda" itp. miały wymiar dydaktyczny nawiązujący do programu królewskiego obozu reform. Zmarł 24 kwietnia 1784 r. w Warszawie. Wszystkie zebrane przez siebie oszczędności przeznaczył dla ubogich w stolicy, tworząc fundację. .gazetapetersburska.org/node/185
Jezuita, nauczyciel, pisarz, poeta, jeden ze współtwórców polskiego Oświecenia. Urodził się 29 stycznia 1720 roku na Białorusi. Był synem starosty dworzyskiego, kilkukrotnego posła na sejm województwa witebskiego, który trzech z siedmiu synów oddał do zakonu jezuitów. Ukończył szkołę jezuicką i w wieku 17 lat wstąpił do zakonu. Przez 10 lat pracował w kolegium wileńskim jako nauczyciel. W latach 1747–49 studiował retorykę w Rzymie, po czym rozpoczął pracę nauczycielską w Warszawie. W 1761 r. rozpoczął redagowanie "Kuriera Polskiego" i "Wiadomości Uprzywilejowanych Warszawskich".
Sławę zyskał już w 1752 r. kiedy to podczas inauguracji roku szkolnego w Collegium Nobilium wystąpił z mową "Pro ingeniis Polonorum" będącą obroną języka polskiego oraz możliwości rozwoju kultury narodowej. W latach 50 wydał wielokrotnie wznawiane "Zabawki oratorskie" oraz "Zabawki poetyckie". Do panteonu polskiej literatury wszedł jednak jako autor sztuk teatralnych, przede wszystkim komedii obyczajowych. Pisał je z przeznaczeniem do odgrywania przez młodzież szkolną, sztuki jednak oddziaływały szerzej. W 1765 r. znalazł się w gronie bliskich współpracowników króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Stał się członkiem redakcji "Monitora". Jego sztuki teatralne, m.in. "Małżeństwo z kalendarza", "Staruszkiewicz", "Marnotrawca", "Staruszka młoda" itp. miały wymiar dydaktyczny nawiązujący do programu królewskiego obozu reform. Zmarł 24 kwietnia 1784 r. w Warszawie. Wszystkie zebrane przez siebie oszczędności przeznaczył dla ubogich w stolicy, tworząc fundację. .gazetapetersburska.org/node/185