Nowicki Franciszek

[blok]Nowicki Franciszek, d-r, syn Jana, był drobnym obywatelem gub. mińskiej; urodził się pod Mińskiem-lit. około r. 1811, zmarł w Wilnie 3 stycznia 1903 r., mając lat 92. Po ukończeniu gimnazjum w Mińsku, poświęcił się studjom lekarskim zrazu na uniwersytecie wileńskim (?), następnie w Akademji lekarskiej (utworzonej z wydziału cesarskiego uniwersytetu) w Wilnie, którą ukończył w r. 1836. Jeszcze jako student (podobno) wziął pewien udział w powstaniu z r. 1830, lecz sprawa ta, jako nie wykryta, nie przeszkodziła mu studjów ukończyć. Praktyką lekarską zajmował się zrazu w Pińsku, następnie w Ihumeniu, w charakterze lekarza powiatowego J cieszył się ogólną popularnością. Czynny w organizacji powstańczej, jako komisarz miejski ihumeński, został aresztowany, osadzony w więzieniu mińskiem i skazany do robót ciężkich. Dzięki wszakże gubernatorowi tobolskiemu Despot-Zenowiczowi, który zrobił wszystko, by złagodzić los jego w katordze nie był, lecz przez czas dłuższy przebywał w więzieniu tobolskiem, a następnie osiadł w Krasnojarsku, gdzie zjednał sobie u wszystkich powszechny szacunek. W ósmem dziesięcioleciu ,w. XIX otrzymał zezwolenie na zamieszkanie w Jekaterynosławiu, wreszcie w r. 1877 osiadł w Wilnie, już ciężko schorowany i tu, gdyby nie opieka kilku pań poważnych, możeby w nędzy i opuszczeniu umarł zniedołężniały starzec. Pochowany został na Rosie
(por.-wzmiankę o nim p. Lucjana Uziębły w ,,Tygodniku Ilustrow." z r. 1903, Nr 6, oraz „Ze wspomnień wygnańca" Apol. Świętorzeckiego (wyd. Zofji Kowalewskiej, Wilno, 1911, str. 96; Pantielejewa „Iz wospominanij proszłago", ks. II, Petersb., 1908, str. 117 i nast.)

[Pamiętniki Jakóba Gieysztora z lat 1857-1865; Biblioteka Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy] - pisownia aryginalna