Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.

Morzycki (przydomek Bożym) herbu Mora

27.02.2014 13:55
Morzyccy herbu Mora pochodzą z Kujaw. Według Danielewicza i napisu na tablicy w romańskiej bazylice kruszwickiej, protoplastą domu Morzyckich był biskup kruszwicki o imieniu Wenanty, który prawdopodobnie sam był pochodzenia weneckiego lub hiszpańskiego. Kronika Jana Długosza informuje, że aktywność Wenantego przypadała na lata 1034–1055. Warto tu przypomnieć, że kruszwicka Diecezja Wenantego powstała około roku 1015, wskutek upadku Diecezji Kołobrzeskiej. Jan Długosz utrzymuje, że Diecezję utworzył sam Mieszko I już w 966 roku, czego dowodem mają być relacje o wcześniejszych biskupach. Według tradycji Wenanty pieczętował się herbem Mora, na którym widnieje głowa czarnoskórego Maura. Etymologicznie nazwisko Morzycki może być rzeczywiście odherbowe i pochodzić od nazwy „Maur”. Zbieżność fonetyczna jest tu uderzająca. Graficzne wizerunek herbu Mora jest dość powszechny w południowo-zachodniej Europie, w szczególności we Włoszech i Francji, gdzie jest symbolem m/innymi wyspy Korsyki.

Historycznie ród Morzyckich miał pierwotnie przydomek Zawisza. W pracach Jerzego Woźniaka, opartych na księgach poborowych z roku 1560, widnieje już informacja, że na Morzycach pisali się właścicielami Piotr Bożym i Jan Zawisza. Piotr byłby więc protoplastą odnogi Morzyckich o przydomku Bożym. Szczyt ekspansji demograficznej rodu przypada na okres XVIII i XIX wieku obejmując obszar dzisiejszych Kujaw. Do Morzyckich należały w całości lub części następujące dobra: Morzyce Stare, Sierakowy, Wicinin, Janowice, Sadłów, Morzyce w parafii Witowo, Sosnowice, Wierzbie, Gosławice, Bachórka, Kałenczynek, Ruszki, Krotoszyn, Święte, Kalinowiec, Józefowo, Ruszkowo, Broniszewo, Noć, Warzymowo, Warzymówek, Witkowice, Sosnówka, Brzyszewo, Morzyce w parafii Chodecz, Smólsk, Szadki, Koszewo, Zaborowo, Kąty, Morzyce oraz Nowa Wieś w parafii Lubień Kujawski oraz wiele innych.

Gałęź Bożym została udokumentowana około 1650 roku, w dziś już nieistniejących Boguszkach (parafia Rdutów), gdzie Marianna Jaronowska herbu Topór figuruje w Tekach Dworzaczka, jako matka Ludwika (zmarłego w 1715). Ludwik jest również odnotowany przez Uruskiego. Z Tek dowiadujemy się także, że Ludwik miał synów Marcina i córkę Rozalię. Natomiast u Uruskiego figuruje dodatkowo syn Maciej.

Maciej (zm 16.6.1753) dziedzic Boguszek, z żoną Marcjanną miał czworo dzieci: Antoniego (ur 11.5.1728 lub 1738) dziedzica Boguszek, Walentego (ur 16.2.1730) żonatego z Ewą Grzybowską oraz Mariannę (ur 25.4.1731) i Petronelę (ur 2.6.1745).

Antoni zmarł prawdopodobnie około 1801 roku. Ze związku z żoną Marianną pozostawił czworo dzieci: Pawła (ur 1762 zm 19.6.1838 w Starej Błotnicy koło Radomia); Jana (ur 1783 zm 20.11.1830 w Chociszewie parafia Parzęczew), Bonaventurę, Józefa – kanonika, późniejszego prałata konwentu kłodawskiego, Juliannę (ur 1790 zm 24.12.1838 w Ozorkowie) i Scholastykę (ur 1793, zm na febrę w Kostrzyniu 19.1.1829). Obie siostry wyszły za Kurowskich - Julianna za Stanisława – burmistrza Ozorkowa, a Scholastyka za Wawrzyńca – kapitana wojsk pruskich i inspektora lasów królewskich (Archiwa Kutno).
W 1802 roku rodzeństwo Morzyckich dziedziczy dobra Boguszki, po zmarlym ojcu Antonim.

W hipotekach, przechowywanych w archiwum Kutna, znajdują się zachowane dokumenty akt sprzedaży-kupna Boguszek. Wynika z nich, że Boguszki zostały odkupione przez pierworodnego syna Pawla Morzyckiego od rodzeństwa oraz drugiego współwłaściciela Boguszek - Jana Pruszkowskiego. Siostry i owdowiała Ewa Grzybowska otrzymują, jako gratyfikację za sprzedaż, odpowiednie sumy na zabezpieczenie. Paweł Morzycki i jego żona Anna Wolska mają trzech synów: Michała, Franciszka i Maksymiliana (wszyscy wylegitymowani w Królestwie w 1845 roku).
Michał z żoną Elizą Ogórkiewicz ma trzech synów: Lucjana-Franciszka, Feliksa i Dydaka-Stanisława. Losy tego ostatniego są dobrze udokumentowane. Dydak-Stanisław ukończył prestiżową 2 Szkołę Wojskową w Petersburgu. W latach (1887-1904) stacjonował w Koszarach Ujazdowskich w Warszawie, jako oficer polskiego pochodzenia w Litewskim Pułku Gwardii. Karierę zakończył w randze pułkownika 276 Pułku Piechoty Odeskiego Okręgu Wojskowego (1904-1905). W 1879 w warszawskiej parafii Wszystkich Świętych wziął ślub z Teodozja Wikarską, córką Łukasza i Olimpii Kobyłeckiej.

Drugi syn Antoniego Jan Morzycki otrzymał swoją część spadku w gotówce od brata Pawła w 1802 roku. Z dokumentów wynika, że Jan Morzycki już w 27.7.1808 był w randze porucznika, i tego samego dnia został kapitanem 3 Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego (Gembarzewski). Kapitan Jan Morzycki bierze udział w wojnie polsko austriackiej, inwazji na Rosję w 1812 roku i kampanii 1813 roku, współdzieląc tragiczne losy swojego pułku.
3 Pułk Piechoty Księstwa Warszawskiego w Kampanii Rosyjskiej, wchodził w skład brygady gen. Mielżyńskiego w 16. DP generała Zajączka. 17 sierpnia bierze udział w walkach pod Smoleńskiem, Szewardino oraz Borodino. Po zajęciu Moskwy walczy jeszcze pod Czirikowem i nad Czerniszną. Pułk okrył się szczególną chwałą 18 października w boju pod Tarutino, gdzie jego dwa bataliony (ok. 700 ludzi), w krwawych zmaganiach z rosyjskim IV Korpusem Piechoty, zostały zdziesiątkowane, osłaniając przygotowania bojowe całości sił napoleońskich. Ocaleli, w tym Jan Morzycki, walczyli jeszcze we wszystkich starciach odwrotowych V Korpusu, pod Małojarosławcem, Krasnem i nad Berezyną. Po opuszczeniu Rosji pułk dzieli losy Napoleona, osłaniając wycofującą się Armię Francuską. Z pułku pozostanie połowa stanu osobowego, reszta umrze z powodu chorób i głodu. Jan Morzycki, może chory i głodny, ale cały i żywy po tułaczkach po bezkresnych przestrzeniach zimowej Rosji, wraca w rodzinne pielesze i zostaje posesorem dóbr Chociszew (parafia Parzęczew koło Łodzi). Tam z Rozalią Umińską herbu Cholewa zakłada rodzinę. 20.11.1830 umiera w Chociszewie. Jest pochowany w Parzęczewie. Ze związku z Rozalią ma czworo dzieci: Beatrycze-Faustynę-Praksedę (ur 2.8.1822 zm 3/15.4.1891), Juliana-Wincentego-Cypriana (ur 7.10.1825 zm 7.1.1898), Eufrozynę (ur ok 1825 zm 19.3.1860) i Stanisława-Rafała-Ludwika (ur 14.5.1827). W 1858 roku Morzyccy dziedziczą, po bezpotomnym wuju Janie-Baptyście Umińskim (zm prawdopodobnie około 1851 roku - patrz tom I str 513 Umiński h. Cholewa) duży spadek. W skład spadku wchodzi wieś Lachowce, w powiecie żytomierskim na Wołyniu wraz z zamieszkującym ją chłopstwem. W wyniku spadkobrania rodzeństwo Morzycckich przenosi się na Wołyń.

Najstarsza z rodzeństwa Beatrycze-Faustyna-Prakseda (potocznie Faustyna) jest znana w polskiej historii, pod pseudonimem „Fruzia” lub „Focha”. Spokrewniona (przez matkę Rozalię Umińską) z Ludwikiem Mierosławskim (pierwszym dyktatorem Powstania Styczniowego) prowadziła intensywną korespondencję z siostrą Mierosławskiego - Ksawerą Mazurkiewiczową. Przez lata była aktywną „Entuzjastką” i członkinią Związku Wspólnego Nieszczęścia o silnym podłożu feministycznym i założonego w 1843 roku przez Narcyzę Żmichowską. Jednym z celów Związku była opieka nad więźniami politycznymi X-go bloku Cytadeli Warszawskiej i ich rodzinami. Związek i Entuzjastki organizowały zbiórki pieniężne, dary w naturze, loterie fantowe i imprezy artystyczne by złagodzić trudy więziennego bytu. Faustyna została opisana przez Wandę Bielską w „O zasłużonych kobietach polskich Entuzjastkach”, takimi słowami: „Najpiękniejsza z entuzjastek, skromna, jak one wszystkie o strój nie dbająca, która miała serdeczny, wesoły wyraz twarzy, sercem wynagradzała brak wyższej i głębszej wiedzy. Serce to pełne było macierzyńskich uczuć. Zajmowały ją wszystkie dzieci, jakby jej dziećmi były. Z takąż troskliwością otaczała krewnych, domowników, włościan swoich. Zawsze umiała zaradzić złemu, spieszyła pomocą w każdem zmartwieniu lub biedzie. Żmichowska zwała ją skalnym kryształem, gdyż jako w krysztale odbijalo się w niej współczucie dla każdego więźnia Cytadeli. Cierpiała z każdym, obsłużyła każdego, znajomego czy obcego, własnoręcznie prała im bieliznę”. Przez te akcje patriotyczne na Faustynę zwróciła uwagę carska policja i zgodnie z orzeczeniem KS z 21 marca/2 kwietnia 1851 pozostawiono ją pod tajnym dozorem politycznym. Po 1854 r. mieszkała z bratem Julianem w Lachowcach (pow. Żytomierz) na Wołyniu a po 1863 r. z bratem Stanisławem w Kukulnej (pow. Żytomierz) – posesji należącej wówczas do Andrzeja Niewmierzyckiego. Po 1870 r. poświęciła się wychowaniu dzieci swojego brata Juliana, przebywającego na Syberii, od momentu kiedy żona Juliana Maria Obuchowska-Morzycka opuściła go z 7-giem dziećmi. Po powrocie Juliana z Syberii mieszkała z bratem w Paulinowie pod Nałęczowem, gdzie zmarła. Została pochowana na cmentarzu w pobliskiej Wąwolnicy.

Druga z rodzeństwa Eufrozyna wyszła za bogatego ziemianina Kazimierza-Jana Pieńkowskiego herbu Suchekomnaty, właściciela sąsiadującej z Lachowcami Nikonówki. Dobra Nikonówka podobnie jak Lachowiec zostały w 1817 odkupione przez Pieńkowskich od Umińskich. Pieńkowscy mieli dwoje dzieci: Konrada i Jana-Kazimierza. Eufrozyna zmarła na gruźlicę i została pochowana na cmentarzu w Kodni (pow. Żytomierz) (patrz tom I str 369 Pieńkowski h. Suchekomnaty).
Więzy rodzinne Morzyckich z Pieńkowskimi były silne i przetrwały długo po śmierci Eufrozyny. W szczególności znalazło to swoje odzwierciedlenie w pomocy szwagrom, którzy za udział w Powstaniu Styczniowym wystawili się na problemy z policją carską i musieli się ukrywać. I tak Julian Morzycki, po swoim powrocie z zesłania na Sybir za „ruchawkę 1863 roku”, mieszkał u Pieńkowskich w Nikonówce, w związku z konfiskatą majątku w Lachowcach. Tam też prawdopodobnie Pieńkowscy ukrywali Stanisława Rafała Ludwika Morzyckiego, aż do czasu jego aresztowania.

Bliskość relacji Pieńkowskich i Morzyckich zacieśniały chrzty. W 1859 roku, u ojców Augustianów w kościele parafialnym w Kodni pod Żytomierzem, Rozalię-Marię-Paulinę, córkę Juliana i Marii z Obuchowskich Morzyckich, do chrztu trzymali Wacław Obuchowski z Eufrozyną, Kazimierza-Jana Pieńkowskiego żoną i w obecności Kazimierza-Jana Pieńkowskiego i Pauliny Obuchowskiej, panny. W 1860 roku Julię-Marię-Paulinę, córkę Juliana i Marii z Obuchowskich Morzyckich, trzymali Tomasz Obuchowski prezes, z Henryką Waleriana Ulanickiego żoną (siostra Kazimierza-Jana Pieńkowskiego) i w obecności Faustyny Morzyckiej, panny. Podobnie dzieci Kazimierza-Jana Pieńkowskiego i Eufrozyny Morzyckiej były chrzczone w tym samym miejscu i świadkami chrztu było rodzeństwo Morzyckich: Faustyna Morzycka dla Piotra (1857) i Julian Morzycki dla Konrada (1854). Zaskakująco Faustyna i Julian byli ponadto rodzicami chrzestnymi także i wnuków Pieńkowskich, Faustyna dla Janiny (1888) i oboje dla Reginy (1891) (córki Piotra Pieńkowskiego i Anny z Bielawskich) (teczka Pieńkowskich w DAŻO).

Trzeci z rodzeństwa Stanisław-Rafał-Ludwik, będąc jeszcze młodzieńcem, „wpadł w oko” policji carskiej za akcje patriotyczne. W 1846, jako uczeń 7 klasy gimnazjalnej, był pojmany z bronią na folwarku Garbalin w powiecie łęczyckim. Orzeczeniem KS z 30.5/11.6.1846 został skazany na karę chłosty. Od marca 1848 był członkiem tajnej organizacji w Królestwie Polskim i łącznikiem ze spiskowcami w Poznańskim. Po zdradzieckich zeznaniach Michałowskiego, w sierpniu 1848 r., został aresztowany, a we wrześniu 1848 osadzony w Cytadeli. Zgodnie z orzeczeniem KS z 19/31.7.1850 został oddany pod sąd wojenny. Wyrokiem z Audytoriatu Polowego z 26.6/9.7.1852 skazano go na 6 lat ciężkich robót na Syberii i utratę szlachectwa w 1853 roku. Karę odbywał w zakładach gorzelnianych w gubernii tobolskiej. Ożenił się z Wakulinską. W 1860 roku powrócił na Wołyń do Lachowiec. Zamieszkał u brata Juliana. 20.3.1860 wraz z bratem uczestniczył w nabożeństwie patriotycznym w kościele w Berdyczowie, za udział w którym, obydwaj zostali skazani na roczne zesłanie do Wiatki na Syberii. Ponownie wrócił do Lachowiec w 1862 roku. Brał udział w Powstaniu 1863 roku. Zamieszkał i zmarł na Syberii. Miał syna Eugeniusza (1870-1913), wnuka Wiktora (1900-1994), który wrócił do Polski, prawnuka Jerzego (1929-15.1.2014) i praprawnuka Pawła (20.9.1954-4.3.2010).
Jerzy Morzycki był lekarzem chirurgii i Jachtowym Kapitan Żeglugi Wielkiej. Był autorem znanego podręcznika dla żeglarzy "Jachtowy poradnik medyczny". Był ponadto członkiem Bractwa Wybrzeża Mesy Kaprów Polskich i Polskiego Związku Żeglarskiego.
Paweł Morzycki był dziennikarzem związanym z magazynem Żagle. Skończył Wydział Geologii i Geografii na Uniwersytecie Warszawskim. Po uzyskaniu dyplomu magisterskiego skończył też na UW podyplomowe studia afrykanistyczne a następnie dziennikarskie. Żeglarska droga Pawła jako Jachtowego Kapitana Żeglugi Wielkiej rozpoczęła się już podczas studiów. Jego pierwszy samodzielny rejs poprowadził mając 22 lata. Największym jego dokonaniem żeglarskim był 15-miesięczny (1983 – 1984) rejs małym jachtem „Boruta” który przepłynął 15959 mil morskich, odwiedzając po drodze ponad 50 portów! Małżonką Pawła była Jolanta Zwolińska.
Ostatni z rodzeństwa Julian-Wincenty-Cyprian, w odziedziczonym majątku Lachowce (powiat Żytomierz), prowadził aktywność ziemiańską. Był rządcą majątków swojego sąsiada, Adolfa hr Grocholskiego z Czerwonej koło Berdyczowa i zarządcą dóbr jego żony Wandy ks. Radziwiłł. W 1861 z bratem Stanisławem, za zorganizowanie mszy patriotycznej w Berdyczowie, został zesłany w trybie administracyjnym do Wiatki, powrócił na Wołyń w 1862 roku. Brał czynny udział w powstaniu 1863 roku, jako setnik. Po pojmaniu przez chłopów w okolicy wsi Sołotwin, został przez nich pobity i wydany żandarmerii. Uwięziony w Żytomierzu. 4 września 1863 został skazany na zesłanie i 20 lat ciężkich robót Syberii, konfiskatę majątku Lachowce oraz pozbawienie praw szlacheckich. Konfiskata obejmowala 359 chłopów, 1979 dziesięcin ziemii rolnej i 241 dziesięcin lasu. Podczas zesłania został opuszczony przez żonę Marię Obuchowską. Zwolniony z dozoru policyjnego w 1874 z przywróceniem praw stanu, został administratorem dóbr milionera Popova w guberniach południowej Rosji. Popov został mężem jego córki Pauliny. Po powrocie do Królestwa (zakaz powrotu na Wołyń), nabył w 1875 roku majątek w pobliżu Nałęczowa, który nazwał Paulinów. Razem z innymi współtowarzyszami Niedoli Syberyjskiej, został jednym z założycieli i organizatorów Zakładu Nałęczowskiego, którego był administratorem. Zmarł w Nałęczowie i tam został pochowany. Z żoną Marią Obuchowską miał siedmioro dzieci: Rozalię-Marię-Paulinę pisarkę i działaczkę oświatową (ur 2.2.1859 Lachowce zm 1923 w Nałęczowie) żonę znanego literata Mieczysława Brzezińskiego, Julię-Marię-Paulinę (ur 8.4.1860 Lachowce) żonę Saleninova, rosyjskiego marynarza, Marię-Paulinę-Katarzynę (ur 14.11.1861 Lachowce) żonę Konstantyna Suszyńskiego, Paulinę żonę rosyjskiego milionera Pawła Popova, syna Jana-Adolfa (ur 1863 Lachowce), Wacławę (Wacię) (ur 1870, zm 1953) działaczkę oświatową, nauczycielkę, założycielkę czteroklasowej żeńskiej szkoły ogółnokształcącej z językiem polskim w Lublinie (1912 r.) i Faustynę (ur 16.6.1864 zm 25.2.1910) działaczkę oświatową, literatkę i działaczkę PPSu.
Rozalia-Maria-Paulina po powrocie z Syberii, przebywała tam z ojcem Julianem, została współzałożycielką Kobiecego Koła Oświaty Ludowej w Warszawie. Koło miało na celu propagowanie tajnych wydawnictw, zakładanie bibliotek i powszechne nauczanie. Napisała kilka podręczników dla dzieci wiejskich, m/innymi „Snopek” „Czytanki” i „Elementarz”. W 1915 roku założyła popularne czasopismo dla dzieci „Płomyk”. Po śmierci za swoją patronkę uznał ją samodzielny ruch młodzieży wiejskiej. Została pochowana we wspólnym grobie z ojcem.
Wacława znana była ze swej działalności oświatowej. Prowadziła ją w Nałęczowie wraz ze Stefanem Żeromskim, Bolesławem Prusem, Gustawem Daniłowskim. Wacia była żoną inżyniera Wincentego Arcisza (1870-1898).
Ostatnią z 7-miu rodzeństwa była Faustyna Morzycka urodzona 15.6.1864, podczas drogi na zesłanie w Tambowie (Syberia). Faustyna była znaną działaczką społeczną, konspiratorką, organizatorką tajnego nauczania w zaborze rosyjskim, aktywną członkini Organizacji Bojowej PPS i uczestniczką zamachu na generała majora Lwa Uthofa w 1909 r. w Warszawie. Była też najbliższą współpracowniczką Stefana Żeromskiego w Uniwersytecie Ludowym i organizacji oświatowej „Światło”. Posłużyła Stefanowi Żeromskiemu za pierwowzór „Siłaczki”. 25.5.1910, wobec trudności osobistych i upadku nadziei związanych z rewolucją 1905 r., popełniła samobójstwo. Została pochowana na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Losy rodziny Morzyckich i związanych z nią innych rodzin wołyńskich zostały opublikowane w książce Jerzego Klijanienko-Pieńkowskiego. Morzyccy byli zawsze patriotami. Z dzisiejszej perspektywy mogą jawić się, jako niepoprawni idealiści, zanurzeni w romantycznej ideologii, ale Oni nie na niby, lecz naprawdę, tracili majątki, prawa do chłopów, tytuły szlacheckie, wygodne życie. Ich losy znaczą miejsca walk narodowowyzwoleńczych, zesłań, kibitek i związanych z tym dramatów osobistych. Mężczyźni walczyli, a kobiety wzięły w swoje dłonie „kaganek oświaty” i poszły szerzyć kulturę wśród polskiego ludu. Bo ta rodzina, tak pojmowała Polskę i w niej swój udział – bo to była dla nich „ a to Polska właśnie”.
(J.Klijanienko-Pieńkowski).

Źródła:

Jerzy Klijanienko-Pieńkowski. „Pan Pieńkowski? Da oni żili zdieś. Wołyń, Syberia, Nałęczów, losy ziemiaństwa polskiego”. Wydawnictwo Sztafeta, 2012, ISBN 978-83-63767-08-2

Włodzimierz.A. Djakow, Adam Gałkowski, Wiktoria Śliwowska, Włodzimierz M. Zajcew. Uczestnicy ruchów wolnościowych w latach 1832-1855 (Królestwo Polskie). Przewodnik biograficzny, Ossolineum, Wrocław 1990

Wacław Lasocki. Wspomnienia z mojego życia. Tom II. Na Syberji. Kraków, 1934, str 322-3

Odpowiedzi (1)

2.08.2021 07:29
1. Tomasz Morzycki h. Mora przydomku Borzym vel Bożym + Anna Gogolińska [herbarz S. Uruskiego]
1.1. Nikodem Morzycki h. Mora + Felicjanna Osińska [herbarz S. Uruskiego]
1.1.1. Krzysztof Chryzostom Morzycki + Anna Nieszczewska [herbarz S. Uruskiego]
1.1.1.1. Maciej Morzycki zm. 1791/ - /1808 + Helena Magdalena Mniewska. Dziedzice Sosnowic.
1.1.1.1.1. Jan Morzycki h. Mora ur. +/- 1778 dawn. Sosnowice parafia Sadlno, zm. 3.06.1830 Sosnowice. Dziedzic Sosnowic. Prawdopodobnie oficer. + (1) Justyna Busse ur. 1786, zm. 1819 Sosnowice, ojciec: Jan Busse ur. 1742, zm. 1803, matka: Krystyna Babińska (2) (1820 - Połajewo) Ksawera Joanna Franciszka Nagórska h. Pilawa ur. 3.12.1785 Giżewo, zm. 26.12.1840 dawn. Sosnowice par. Sadlno, chrz. 15.12.1785 ojciec: Jan, matka: Joanna Markowska - dziedzice Połajewa
1.1.1.1.1a.1. Feliks Józef Morzycki h. Mora ur. 17.05.1810 dawn. Sosnowice (dziś częściowo: Palmowo) parafia Sadlno
1.1.1.1.1a.2. Michalina Józefa Morzycka h. Mora ur. 13.09.1811 dawn. Sosnowice parafia Sadlno
1.1.1.1.1a.3. Polikarp Wincenty Maciej Morzycki h. Mora ur. 22.01.1813 dawn. Sosnowice, zm. 2.07.1851 Nowa Wieś, par. Połajewo. Uczestnik Powstania Listopadowego. Uchodźca we Francji po Powstaniu. Po amnestii powrócił do Polski, zam. Włocławek + (02.1842 Chalon-sur-Saône, depart. Saona i Loara, Francja) Louis Coulon ur. 7.05.1825 Fontaines, ojciec: Jean Baptiste karczmarz, matka: Marie Gupillote
1.1.1.1.1a.3.1. Cecylia Morzycka ur. 15.04.1843 Fontaines, depart. Saona i Loara
1.1.1.1.1a.3.2. Elżbieta Morzycka ur. 29.09.1844 Fontaines, depart. Saona i Loara
1.1.1.1.1a.3.3. Jan Antoni Morzycki ur. 24.06.1846 Broniszewo, zm. 29.06.1847 Włocławek
1.1.1.1.1a.3.4. Małgorzata Tekla Morzycka ur. 30.07.1848 Włocławek, zm. 17.06.1854 Francja
1.1.1.1.1a.4. Wincenty Ignacy Morzycki h. Mora ur. 25.01.1814 dawn. Sosnowice parafia Sadlno, zm. 23.03.1878 Charlieu Francja, malarz na porcelanie we Francji w Limoges + (Ślub 1838 La Clayette) Claudine Marie Louvrier ur. 1799 Sèvres, zm. 1867, ojciec: Saint Prix Louvrier 1766-1837, matka: Pierrette Marie Louise Durieu 1768-1836
1.1.1.1.1a.4.1. Maria Ludwik Paweł Wincenty Morzycki h. Mora / Marie Louis Paul Vincente Morzicki ur. 5.01.1840 La Clayette, depart. Saona i Loara, Francja, 30.04.1863 zginął pod Camerone- Meksyk (bohater LC). 1858 wstąpił do Legii Cudzoziemskiej, od 1861 Sierżant I. er R.E.
1.1.1.1.1a.4.2. Maria Morzycka h. Mora ur. 25.03.1841 La Clayette, zm. 1.08.1904 Charlieu + (ślub 20.08.1866 La Clayette) Jean Benoist Déchelette Joannes ur. 24.03.1836 La Gresle, zm. 1913 Charlieu, fabrykant sukna, ojciec: Jean Baptiste Déchelette 1800-1861, matka: Catherine Chalamet 1808-1857
1.1.1.1.1a.4.2.1. Joseph Michel Maurice Déchelette ur.1872 + (12.11.1910 Paryż) Jeanne Marie Malagie ur. 1875, zm. 1932
1.1.1.1.1a.4.2.2. Agnès Marie Victoire Déchelette ur. 1.04.1876 Charlieu, zm. 02.1947 Paryż, pochowana: Charlieu + (30.09.1901 Charlieu) Jean Claude Etienne Verchere ur. 19.01.1878 Charlieu, zm. 12.11.1928 Sosnowice, woj. śląskie, Polska, ojciec: Jean Claude Verchère ur. 1846, zm.1906, matka: Marie Antoinette Merlin ur. 1845
1.1.1.1.1a.4.2.2.1. Maurice Verchère ur. 28.02.1903 Montceau les Mines, zm. 23.12.1964 - Churibka, Maroko, inż. górnictwa + Anne Simone Angèle Serre
1.1.1.1.1a.4.2.2.2. Marie-Antoinette Verchère ur. 13.11.1904 Montceau Les Mines, zm. 14.12.1974 Neuilly sur Seine, pochow. w Charlieu
1.1.1.1.1a.4.2.2.3. Clotilde Charlotte Verchère ur. 29.06.1913 r. Montceau les Mines, zm. 23.01.2000 Puteaux, pochow. Neuilly sur Seine + (2.01.1936) Leon Chabannes ur. 25 września 1905 - Vals-les Bains, zm. 14 kwietnia 1995 – Neuilly, pochow. Neuilly sur Seine, ojciec: René Chabannes 1863-1939, matka: Marcelle Grassis 1865-1941
1.1.1.1.1a.4.2.2.3.1. Laurent Chabannes
1.1.1.1.1a.4.2.3. Paul Déchelette ur. 12.10.1881 Charlieu, zm. prawdopodobnie 1945 + (20.10.1911 Paryż ) Marie Elise Vernert
1.1.1.1.1a.4.2.3.1. Anne Marie Déchelette ur. 1905, zm. 1990
1.1.1.1.1a.4.2.4. Charles Marie Ignace Déchelette ur. 1879
1.1.1.1.1a.5. Marianna Eufrozyna Morzycka h. Mora ur. 31.12.1815 Sosnowice
1.1.1.1.1b.6. Romuald Morzycki h. Mora ur. po 1820 [spis szlachty KP 1851]
1.1.1.1.1b.7. Emilia Józefa Morzycka h. Mora ur. po 1820 [spis szlachty KP 1851]
1.1.1.1.1b.8. Józef Morzycki h. Mora ur. po 1820 [spis szlachty KP 1851]
1.1.1.1.2. Marcin Morzycki h. Mora ur. 1785 Sosnowice, zm. 13.03.1843 Warzymowo + (24.11.1819 Połajewo) Marianna Popowska ur. 1803 par. Kościelna Wieś
1.1.1.1.2.1. Marceli Karol Morzycki h. Mora ur. 31.10.1820 Nowa Wieś, dziedzic Kopydłówka + ( 1847 Złotków) Anastazja Alina Ulatowska ur. 1829, ojciec: Zoroaster, matka: Pulcheria Raczyńska
1.1.1.1.2.1.1. Zoroaster Morzycki h. Mora ur. 26.1.1849 Kopydłówek, zm. 30.08.1886 Sławoszewek, poses. Sławoszewek + (1885 Ostrowite) Marianna Józefa Magielska ur. 1859
1.1.1.1.2.1.1.1. Ludwik Zoroaster Morzycki h. Mora ur. 26.08.1886 Kleczew. Studiował prawo - Helsinki, Charkowo + (1.03.1919 par. Konojad) Irena Anna Zofia Rychłowska z Ostrowa h. Nałęcz, ur. 26.07.1893 Wilków, ojciec: Józef Rychłowski z Ostrowa h. Nałęcz, matka: Zofia Speichert [Teki Dworzaczka, artykuł o majątku w Giewartowie]
1.1.1.1.2.1.1.1.1. Józef Zoroaster Morzycki h. Mora [inf. z artykułu o majątku w Giewartowie]
1.1.1.1.2.1.1.1.2. Andrzej Morzycki h. Mora [inf. z artykułu o majątku w Giewartowie]
1.1.1.1.2.1.1.1.3. Zofia Morzycka h. Mora [inf. z artykułu o majątku w Giewartowie]
1.1.1.1.2.1.1.1.4. Halina Morzycka h. Mora [inf. z artykułu o majątku w Giewartowie]
1.1.1.1.2.1.2. Helena Pulcheria Morzycka h. Mora ur. 1859 Miłaczew par. Złotków + (1868) Władysław Gościmski h. Grabie
1.1.1.1.2.1.2.1. Irena Władysława Henryka Gościmska h. Grabie
1.1.1.1.2.1.2.2. Leonard Witold Gościmski h. Grabie
1.1.1.1.2.1.3. Mieczysław Andrzej Morzycki h. Mora ur. 1851 Miłaczew par. Złotków, zm. 1904 Bobownia par. Szadek + (1) (1882 Dąbie) Rafaela Rafała Wróblewska h. Ślepowron ur. 1842 + (2) Rozalia Dąbrowska
1.1.1.1.2.1.3a.1. Stanisława Teodora Morzycka h. Mora ur. 1886, zm. 1970
1.1.1.1.2.1.4. Edward Marcin Morzycki h. Mora ur. 6.06.1854 Miłaczew par. Złotków + (1888 Warszawa) Irena Niżyńska
1.1.1.1.2.1.5. Alina Maria Stanisława Morzycka h. Mora ur. 23.10.1861 Miłaczew par. Złotków + (1886 Wieluń) Jan Adam Kurdwacki
1.1.1.1.2.1.6. Maria Władysława Morzycka h. Mora ur. 1865 Miłaczew + (1882 Kleczew) Władysław Popowski
1.1.1.1.2.2. Lucjan Morzycki h. Mora ur. 29.12.1821 Nowa Wieś + (1844 Radziejów) Józefa Felicjanna Płączyńska ur. 1827, zm. 9.04.1852 Radwańczewo
1.1.1.1.2.2.1. Lucyna Józefa Morzycka h. Mora ur. 1.06.1846 Warzymowo
1.1.1.1.2.2.2. Salomea Marianna Morzycka h. Mora ur.1847 par. Ostrowite
1.1.1.1.2.2.3. Włodzimierz Morzycki h. Mora ur. 15.01.1850 Radwańczewo, zm.13.10.1905 Niedzielsko par. Wieluń + (1873 par. Poznań św. Marii Magdaleny) Marianna Freudenreich
1.1.1.1.2.2.3.1. Witold Morzycki ur. 1877 par. Wieluń, zm. 1896r. Niedzielsko
1.1.1.1.2.2.3.2. Felicja Włodzimiera Morzycka h. Mora ur. 1874 par. Wieluń + (1893 Wieluń) Kazimierz Rymarkiewicz
1.1.1.1.2.3. Apolinary Serafin Morzycki h. Mora ur. 31.10.1825 Nowa Wieś + (1.08.1846 Skulsk) Teodora Balbina Borska ur. 1824
1.1.1.1.2.3.1. Zofia Morzycka h. Mora ur. 1859 Płock, chrzest par. Sobowo +
(1884 Warszawa) Kazimierz Wilamowski, ojciec: Roman, matka: Anna Patrass
1.1.1.1.2.3.1.1. [Dzieci Zofii i Kazimierza Wilamowskiego są rozpisane u M. Minakowskiego (wielcy.pl) ]
1.1.1.1.2.3.2. Władysław Morzycki ur.10.07.1847 Paniewo, zm.19.02.1867 Główina
1.1.1.1.2.3.3. Bronisław Morzycki zm.13.06.1862 Główina
1.1.1.1.2.3.4. Felicjan Morzycki ur.1859 Płock, chrzest par. Sobowo + (1885 Warszawa) Józefa Zofia Konstancja Jórska, ojciec: Tomasz, matka: Ludomira Rudowska
1.1.1.1.2.3.5. Wanda Morzycka ur. 10.07.1847 Paniewo
1.1.1.1.2.3.6. Stanisław Morzycki h. Mora ur.5.03.1849 Paniewo, zm. 23.08.1850 Paniewo
1.1.1.1.2.3.7. Marianna Morzycka h. Mora ur. 31.08.1851 Paniewo – zm.31.08.1851 Paniewo
1.1.1.1.2.3.8. Apolinary Zygmunt Morzycki h. Mora ur.1854, zm. 1898 Szpital Tworki par. Żbików
1.1.1.1.2.3.9. Stanisława Maria Morzycka h. Mora ur. 1857 Płock, zm. 1857 Płock
1.1.1.1.2.3.10. Nikodem Bolesław Morzycki h. Mora ur. 1863 Główina
1.1.1.1.2.3.11. Wacław Morzycki h. Mora ur. 1864 Główina
1.1.1.1.2.4. Zenobia Irena Morzycka h. Mora ur. 1833 Włocławek, zm. 1888 + (1852 Kalisz) Mieczysław Paweł Łączkowski ur. 1826
1.1.1.1.2.4.1. Zygmunt Wacław Łączkowski 1867 - 1961 + Zofia Porczyńska ur. 1875
1.1.1.1.2.4.1.1. Mieczysław Łączkowski ur. 1899 Wieluń, więzień obozów koncentracyjnych zm. 1947 w Rottweil
1.1.1.1.2.4.1.2. Jan Łączkowski ur. 1902. Zginął w obronie Lwowa 8.04.1919. Pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa (Orląt Lwowskich) grób nr 718, upamiętniony również w Wieluniu na tablicy grobu rodzinnego.
1.1.1.1.2.4.2. Helena Martyna Łączkowska + Władysław Tomasz Kasiński
1.1.1.1.2.4.3. Mieczysław Łączkowski + (1) Emilia Szwiersztajn + (2) Władysława Czyżewicz p.v. Moryc (?)
1.1.1.1.3. Rafalina Morzycka h. Mora ur. około 1783 Sosnowice, zm. 3.09.1846 Kowal + (1817 Kłóbka) Jan Pawłowski
1.1.1.1.4. Magdalena Morzycka h. Mora ur. ok. 1782 Sosnowice zm. 17.06.1809 Słomkowo + (ok. 1800 Sadlno) Ferdynand Moszczeński v. Moszczyński h. Nałęcz ur. 1768 Brześć Kujawski zm. 1842 Słomkowo, ojciec: Franciszek zm. 1776 skarbnik bydgoski, regent grodzki, komornik ziemski kujawskiego w Michowicach), matka: Justyna Popowska
1.1.1.1.4.1. Franciszka Moszczyńska h. Nałęcz ur. ok. 1800 Słomkowo zm./1838 + (1818 Sadlno) Maksymilian Wincenty Rokossowski
1.1.1.1.4.1.1. Malwina Rokossowska ur. ok. 1819, zm. 8.04.1866 Słomkowo. Pomagała powstańcom w trakcie Powstania Styczniowego - opatrywała rannych w bitwie pod Nową Wsią. + (1838 Sadlno) Józef Busse 24.11.1816 Ostrowce, zm. 7.07.1854 Słomkowo, ojciec: Leopold, matka: Marianna Dąbrowska
1.1.1.1.4.1.1.1.Walentyna Sabina Busse ur. 30.12.1840 Słomkowo + (1865 Sadlno) Józef Miśkiewicz, zm. 1876 Parafia Brzeźno, rotmistrz podczas powstania styczniowego (?).
1.1.1.1.4.1.1.2. Władysław Andrzej Busse ur. 5.01.1843 Słomkowo, zm. 1903, właściciel majątku: Lichenek, gmina Babiak + (1868 Dęby Szlacheckie) Kazimiera Redlicka
1.1.1.1.4.1.1.3. Mieczysław Kazimierz Busse ur. 4.04.1844 Słomkowo - los nieznany
1.1.1.1.4.1.1.4. Wanda Józefa Busse ur. 25.03.1845 Słomkowo - los nieznany
1.1.1.1.4.1.1.5. Bronisława Busse ur.19.06.1846 Słomkowo, zm. 1900 + (1870 Bytoń) Jan Skulski
1.1.1.1.4.1.1.6. Władysław Ludwik Busse ur.12.02.1850 Słomkowo - los nieznany
1.1.1.1.4.2. Kunegunda Moszczyńska h. Nałęcz ur. ok. 1807 Słomkowo, zm. 25.09.1812 Słomkowo. Żyła 5 lat.
1.1.1.1.4.3. Magdalena Norberta Moszczyńska h. Nałęcz ur. 1.04.1809 Słomkowo - Los nieznany
1.1.1.2. Franciszek Morzycki h. Mora
1.1.1.3 Tomasz Morzycki h. Mora

Autorstwo: Sanna Figlarowicz, Jarek Figas za: akta, gazety i inne dokumenty, inf dot. Francji- Laurent Chabannes- akta i przekaz rodzinny