- – generał polski w powstaniu styczniowym, inżynier.
Po klęsce powstania listopadowego, wstąpił do armii szwedzkiej. Zatrudniony w norweskiej służbie kartograficznej oraz przy budowie kanału wodnego w Moss[1].
W 1856 został majorem w sztabie Dywizji Kozaków Sułtańskich gen. Władysława Zamoyskiego, sformowanej przy armii tureckiej. W 1862 został dyrektorem Polskiej Szkoły Wojskowej w Cuneo pod Genuą, gdzie wykładał terenoznawstwo, kartografię i rysunki.
Po wybuchu powstania styczniowego, przedarł się 7 marca 1863 z Galicji do obozu Mariana Langiewicza w Goszczy. 10 marca mianowany generalnym kwatermistrzem wojsk powstańczych, w stopniu generała brygady.
19 marca, po krótkich walkach wycofał się do Galicji. Następnie, pod dowództwem Antoniego Jeziorańskiego wziął udział w walkach na Lubelszczyźnie. 1 i 6 maja 1863 r. uczestniczył w bitwach pod Kobylanką (gdzie poległ jego syn)[2], i 11 maja 1863 r. w bitwie pod Hutą Krzeszowską.
W czerwcu został naczelnikiem wojskowym województwa lubelskiego[3]. W czerwcu w wyniku poniesionych ran w potyczce koło Gór Pińczowskich poległa żona gen. Waligórskiego Teofila z Łagowskich Waligórska[4]. W Galicji przygotowywał wówczas koordynację działań na południu Kongresówki.
15 października gen. Waligórski przekraczał San ze swym liczącym tysiąc ludzi oddziałem i został zaskoczony przez Austriaków. Około 100 przyszłych powstańców dostało się w ich ręce. Około 800 przedarło się na rosyjską stronę. Waligórski pociągnął ochotniczy oddział w kierunku Radomyśla i Zaklikowa[5]. 22 października 1863 r. jego oddział w sile 800 piechoty i 200 jazdy został rozbity przez przeważające liczebnie wojska rosyjskie w bitwie pod Łążkiem.
Wycofał się do Galicji i złożył broń przed Austriakami. Już jednak 2 listopada ponownie wkroczył w lubelskie. 2 lutego 1864 zdymisjonowany za nieudolność przez Wydział Wojny Rządu Narodowego.
Wyjechał do Francji, gdzie zmarł.[wiki]
