Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Podmorski Włodzimierz Zygmunt
7.12.2013 19:38
PODMORSKI Włodzimierz Zygmunt (1884-1941),
pułkownik Wojska Polskiego, dowódca 17 p.uł. wlkp. w latach 1920-9. Urodził się 6 III w majątku rodzinnym Konele (pow. lipowiecki guberni kijowskiej), jako syn Piotra i Klementyny z Lipkowskich, właścicieli ziemskich. Miał braci: Wacława (ur. 1885) i Zygmunta (ur. 1891). W 1903 ukończył szkołę średnią im. św. Pawła w Odessie. Po zdaniu matury odbywał służbę wojskową w latach 1903-4, jako ochotnik w 26 pułku dragonów w Białej Cerkwi. W 1904 został mianowany chorążym rezerwy kawalerii. Odbył ćwiczenia oficerskie przy 9 Kazańskim pułku dragonów w Żytomierzu i przy 11 Ryskim pułku dragonów w Krzemieńcu. W latach 1904-7 studiował na wydziale rolniczym UJ w Krakowie, uzyskując dyplom inz. rolnika. W latach 1907-9 praktykował w majątkach ziemskich w Wielkopolsce. Następnie gospodarował w majątkach Konele i Chinocza na Wołyniu. Po wybuchu wojny w 1914 służył w armii rosyjskiej w różnych oddziałach 9 Korpusu, aż do rewolucji 1917. W połowie 1918 przeszedł do 1 Korpusu Polskiego gen, Józefa Dowbora-Muśnickiego i był tam w sztabie Korpusu W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. W styczniu 1919 skierowany został do Poznania do dyspozycji gen. J. Dowbora-Muśnickiego, głównodowodzącego powstania wielkopolskiego. 1 marca wstąpił do 1 pułku ułanów wlkp., wkrótce jednak dostał przydział do 3 p.uł. wlkp. w Gnieźnie. 1 V 1919 został adiutantem 1 Brygadzie Jazdy Wielkopolskiej. 23 V awansował na porucznika i zaraz na rotmistrza. W kwietniu 1920 został zastępcą dowódcy 17 p.uł. i na tym stanowisku odbył kampanię 1920. 7 maja wkroczył na czele dywizjonu 17 p.uł. do Kijowa - jako pierwszy zwarty oddział WR Za wypad ze szwadronem na Rudnię Kowiankę 7 lipca zosta) odznaczony Srebrnym Krzyżem VM 5 kl. (nr 4060). Po tym wypadzie 17 p.uł. współdziałał z 6 Dywizją ukraińską. W trakcie walk pod Lwowem 29 VII 1920, rozkazem Naczelnego Wodza, został awansowany na stopień majora. W trakcie dalszych działań bojowych, 4 września, został dowódcą 17 p.uł., pełniąc tę funkcję do 10 X 1920. 15 VII 1921 został mianowany dowódcą 17 p.uł, i pełnił tę funkcję do 15 V 1929. W 1922 awansował na podpułkownika. Po zdaniu pułku (1929) został przydzielony do Wojskowego Trybunału Orzekającego w Modlinie. 30 IV 1933, w stopniu pułkownika, przeniesiony został w stan spoczynku. Do 1939 mieszkał wraz z rodziną w Poznaniu. We wrześniu 1939 zgłosił się jako ochotnik do WP i dostał wkrótce do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagu w Murnau. W 1940, ciężko chory, został wraz z transportem przewieziony do Warszawy, gdzie zmarł w szpitalu ujazdowskim, 30 VII 1941. Pochowano go na cmentarzu wojskowym na Powązkach. Był odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Virtuti Milrtan V kl., Krzyżem Walecznych, Medalem Dziesięciolecia Niepodległości, Medalem Pamiątkowym „Za Wojnę lat 1918-1921". Związek małżeński zawarł z Mariaż Rusieckich. Małżeństwo miało troje dzieci: Romana (ur. 1914), oficera WP, Piotra (ur. 1916), absolwenta Wyższej Szkoły Budowy Maszyn w Poznaniu i Stanisławę (ur. 1919).
Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945, red. Polak B., t.II, cz.2, Koszalin 1993 s.166-7 (biogram aut. Polaka B.); Dobrowolski S.M., Życiorys pułkownika Włodzimierza Podhorskiego, w; 17 pułk ułanów wielkopolskich im. Króla B. Chrobrego, „Biuletyn Informacyjny Związku", nr 13, 1971 s.13-4; Zakrzewski S., Godyn Z., Szlakiem Ułanów Chrobrego, Londyn 1973 s.48-84.
Eugeniusz Śliwiński
pułkownik Wojska Polskiego, dowódca 17 p.uł. wlkp. w latach 1920-9. Urodził się 6 III w majątku rodzinnym Konele (pow. lipowiecki guberni kijowskiej), jako syn Piotra i Klementyny z Lipkowskich, właścicieli ziemskich. Miał braci: Wacława (ur. 1885) i Zygmunta (ur. 1891). W 1903 ukończył szkołę średnią im. św. Pawła w Odessie. Po zdaniu matury odbywał służbę wojskową w latach 1903-4, jako ochotnik w 26 pułku dragonów w Białej Cerkwi. W 1904 został mianowany chorążym rezerwy kawalerii. Odbył ćwiczenia oficerskie przy 9 Kazańskim pułku dragonów w Żytomierzu i przy 11 Ryskim pułku dragonów w Krzemieńcu. W latach 1904-7 studiował na wydziale rolniczym UJ w Krakowie, uzyskując dyplom inz. rolnika. W latach 1907-9 praktykował w majątkach ziemskich w Wielkopolsce. Następnie gospodarował w majątkach Konele i Chinocza na Wołyniu. Po wybuchu wojny w 1914 służył w armii rosyjskiej w różnych oddziałach 9 Korpusu, aż do rewolucji 1917. W połowie 1918 przeszedł do 1 Korpusu Polskiego gen, Józefa Dowbora-Muśnickiego i był tam w sztabie Korpusu W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. W styczniu 1919 skierowany został do Poznania do dyspozycji gen. J. Dowbora-Muśnickiego, głównodowodzącego powstania wielkopolskiego. 1 marca wstąpił do 1 pułku ułanów wlkp., wkrótce jednak dostał przydział do 3 p.uł. wlkp. w Gnieźnie. 1 V 1919 został adiutantem 1 Brygadzie Jazdy Wielkopolskiej. 23 V awansował na porucznika i zaraz na rotmistrza. W kwietniu 1920 został zastępcą dowódcy 17 p.uł. i na tym stanowisku odbył kampanię 1920. 7 maja wkroczył na czele dywizjonu 17 p.uł. do Kijowa - jako pierwszy zwarty oddział WR Za wypad ze szwadronem na Rudnię Kowiankę 7 lipca zosta) odznaczony Srebrnym Krzyżem VM 5 kl. (nr 4060). Po tym wypadzie 17 p.uł. współdziałał z 6 Dywizją ukraińską. W trakcie walk pod Lwowem 29 VII 1920, rozkazem Naczelnego Wodza, został awansowany na stopień majora. W trakcie dalszych działań bojowych, 4 września, został dowódcą 17 p.uł., pełniąc tę funkcję do 10 X 1920. 15 VII 1921 został mianowany dowódcą 17 p.uł, i pełnił tę funkcję do 15 V 1929. W 1922 awansował na podpułkownika. Po zdaniu pułku (1929) został przydzielony do Wojskowego Trybunału Orzekającego w Modlinie. 30 IV 1933, w stopniu pułkownika, przeniesiony został w stan spoczynku. Do 1939 mieszkał wraz z rodziną w Poznaniu. We wrześniu 1939 zgłosił się jako ochotnik do WP i dostał wkrótce do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagu w Murnau. W 1940, ciężko chory, został wraz z transportem przewieziony do Warszawy, gdzie zmarł w szpitalu ujazdowskim, 30 VII 1941. Pochowano go na cmentarzu wojskowym na Powązkach. Był odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Virtuti Milrtan V kl., Krzyżem Walecznych, Medalem Dziesięciolecia Niepodległości, Medalem Pamiątkowym „Za Wojnę lat 1918-1921". Związek małżeński zawarł z Mariaż Rusieckich. Małżeństwo miało troje dzieci: Romana (ur. 1914), oficera WP, Piotra (ur. 1916), absolwenta Wyższej Szkoły Budowy Maszyn w Poznaniu i Stanisławę (ur. 1919).
Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945, red. Polak B., t.II, cz.2, Koszalin 1993 s.166-7 (biogram aut. Polaka B.); Dobrowolski S.M., Życiorys pułkownika Włodzimierza Podhorskiego, w; 17 pułk ułanów wielkopolskich im. Króla B. Chrobrego, „Biuletyn Informacyjny Związku", nr 13, 1971 s.13-4; Zakrzewski S., Godyn Z., Szlakiem Ułanów Chrobrego, Londyn 1973 s.48-84.
Eugeniusz Śliwiński