Maksymilian Onufry Oborski

Herbu Pierzchała. Ur. 2.2.1809 Proszew, k. Siedlec, zm. 28.1.1878 Husów. Syn Antoniego Walentego Teodora Oborskiego i Marcjanny Jawornickiej h. Gozdawa. Ożeniony w 1836 w Kopciach z Marcjanną Jawornicką (tak samo na imię i nazwisko jak jego matka), córką Eustachego i Teresy Mier.
Administrator dóbr Sieniawa, Bolestraszyce, Staszów. Powstaniec Listopadowy - podporucznik w konnej Legii Litewsko-Ruskiej. W Powstaniu Styczniowym zaangażowany czynnie w organizacji - m.in organizował fundusze i broń. We wrześniu 1863 zaaresztowany wraz z działającą u niego we dworze kancelarią naczelnika Władysława Rawicza co doprowadziło do śmierci tegoż. Sądzony (zarzucano mu słabość charakteru i załamanie ponoć za uwolnienie jego syna), skazany na zesłanie i utratę majątku. Przebywał w Usolu, następnie do Solikamsku i Chreniowie. Na zesłaniu zajmował się malarstwem - uwieczniał pojzaże, typu ludzi i w szczególności konie. Powrócił w 1874 mieszkając w majątku swojej żony. Tam zmarł i jest pochowany. Odznaczony złotym krzyżem Virtuti Militari (1831).
Dzieci:
1. Antoni Oborski, ok. 1840 - powstaniec
2. Teresa Oborska, ok. 1840, zm. 1923 Mielec
3. Marianna Marcjanna Oborska, 22.8.1844 Lwów 616, zm. 1925 Mielec
4. Wacław Oborski, ok. 1847 - powstaniec