Powstańcy styczniowi

ur. r. 1841 w Brzozowie, służył w oddziałach Mossakowskiego, Czachowskiego i Bosaka. Walczył pod Golczewicami, Myszkowem, .Turkowicami, Opatowem. Wzięty do niewoli, skazany do rot areszt, wywieziony do gub. Orłowskiej, powrócił do kraju w r. 1869.

Urywki życiorysu pisane przez: Konstanty Adamski „... Urodziłem się w roku 1841. 21 lutego w gminie Berezowce parafij Tarnowieckiej powiatu Jasielskiego z Maryi Wilgosz i Szymona Adamskiego. Ojciec był w obowiązku u Pana Pilinskiego w Tarnowcu w obszarze Dworskiem Leśniczem, pochodził z Kamieńca Podolskiego, a Matka Zmigroda powiatu Jasielskiego. Było nas trzech braci, najstarszy był oficyjalistą prywatnem, średni był Adjutantem przy g Pałku 4 Bataili, a ja najmłodszy chodziłem do szkoły w Jaśle normalny, będąc w 4 klasie na nieszczęście Ojciec umarł 4 stycz 1852...” Protokół przyjęcia do przytuliska z dnia 16.05 1902 r. Przed powstaniem: był w praktyce u leśniczego W powstaniu: Najpierw był pod Mosakowskim pod Gołczewicami - w drodze do Złotego Potoku (koło Częstochowy) napadnięci przez Moskali rozpierzchli się. Weteran poszedł do Chrzanowa, tam złapany przez wojsko austriackie . Siedział w Chrzanowie 2 tygodnie – potem wysłany do Krakowa i wreszcie do Jasła. Po sformowaniu się oddziału Czachowskiego poszedł do jego oddziału i bił się pod Rybnicą. i Żarnowicacmi w kompanii kapitana Rosnera, Później przedostał się przez Moskali z kapitanem Lemelnowskim i uszedł do lasów Kunowskich . urywek życiorysu. „...W 1864 roku sformowane oddziały uderzyły na Opatów pod dowództwem Generała Topora – tam nas odparto – a ja dostałem się do niewoli rosyjskiej. Zasądzony zostałem do rot aresztanckich i odesłano mnie do Guberni Orłowskiej. W r. 1867 wróciłem do kraju....” Po powstaniu: Pracował przy budowie kolei do roku 1900. Do Przytuliska przyjęty w 1902 roku.

udział w potyczkach: sandomierskie: 21.02.1864 poległ

(Bandurowski), uczestnictwo w potyczkach: krakowskie: 9.12.1863, sandomierskie: 21.02.1864, 22.02.1864, 15.03.1864

Urzędnik kolei, zamieszkały w Krakowie przy ul. Batorego 20, urodzony 21.09.1839r., żonaty. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był oficerem, natomiast w powstaniu był dowódcą 6 batalionu strzelców. Brał udział w bitwie pod Szklarami u Grekowicza, pod Czernichowem i Wąsowem u Tetery, pod Hutą Szczeceńską u Rębajły, pod Opatowem u Topora oraz w bitwie pod Witosławicami. Był w niewoli moskiewskiej, wydany do Prus. Deklarację podpisał 03.05.1891r.

Ur. w 1847r. w Opatowie. W powstaniu walczył pod dowództwem Langiewicza i Czachowskiego. Brał udział w bitwach pod: Wąchockiem, Małogoszczem, Świętym Krzyżem, Stefankowem. Pod Grochowiskami ranny w głowę. Został wysłany na osiedlenie na Sybir.

udział w potyczkach: sandomierskie: 21.02.1864 poległ

(zm. 1864) (pseud. ?), Węgier, por. w dywizji krakowskiej A. Kurowskiego, poległ 21 II w Opatowie

porucznik znany z odwagi, służył w oddziale Topora. (Chwila Nr. 50 podaje, że poległ w Opatowie 2Igo Lutego 1864 r.).

porucznik z oddziału Topora, poległ w walce w Opatowie w lutym 1864.

poległ w Opatowie w lutym 1864

udział w potyczkach: sandomierskie: 21.02.1864 poległ

kapitan, ranny podczas napadu na 21 Lutego 1864 r. wkrótce życie zakończył (patrz Topór).

udział w potyczkach: sandomierskie: 17.01.1864, 17.01.1864, 21.02.1864 r

ur. r. 1840 w Szydłowie, Król. polsk. urzędnik etat. w górnictw. rządowem w Suchedniowie, służył jako szereg, w kawaler, później jako sierżant a w końcu oficer-adjutant pod Dawidowiczem, Langiewiczem, Chmielińskim i Bosakiem. Brał udział w 32 bitwach, między innemi pod Bodzentynem. Małogoszczą, Chrobrzem, Grochowiskami, Iłżą, Skałą, Chmielnikiem, Opatowem, Osiekiem, Szczekocinami, Bodzechowem. Oksą, Bebełnem, Kaszewem, Ostrowcem itd. Był rannym w bitwie pod Bodzechowem. Po powst. urzędnik Rady powiat.

h. Ogończyk. Ur. 11.07.1840r., Szydłów. Urzędnik rady powiatowej, zamieszkały w Brzeżanach, żonaty, 2 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. Jego ojciec był prokuratorem w Kielcach. Przed powstaniem zajmował stanowisko urzędnika etatowego w górnictwie rządowym z siedzibą w Suchedniowie, natomiast w czasie powstania walczył najpierw jako prosty żołnierz w kawalerii. Dosłużył się stopnia wachmistrza, a następnie został adiutantem II przy Bosaku. W nocy z 22 na 23 stycznia 1863r. był w napadzie na Bodzentyn pod komendą Dawidowicza, potem był pod Langiewiczem w Goszczy, następnie z Chmielińskim pod wodzą Bosaka. Był w 32 potyczkach między innymi w Goszczy, Małogoszczu, Grochowiskach, Iłży, Skale, Chmielniku, Opatowie, Osieku, Szczekocinach, Bodzechowie, Oksie, Bebelnie i innych. Ranny w bitwie pod Bodzechowem. Oświadczenie przystąpienia do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego 1863/4 podpisał 28.05.1897r.

Lat 20.Powstańcy Straceni 30 IV 1864

był żandarmem wieszającym, 18 kwietnia 1864 r powieszony w Opatowie.

(Bohdan, Brzoza), uczestnictwo w potyczkach: sandomierskie: 18.04.1863 ranny, 28.11.1863, 2.12.1863, 21.02.1864

Ur. maj 1840r., Kraków. Przemysłowiec. Przed powstaniem służył jako szeregowiec w armii austriackiej, natomiast w czasie powstania walczył u Kurowskiego, Jeziorańskiego, Langiewicza, Mossakowskiego, Zaręby, Oksińskiego, Dunajewskiego, Bosaka, w oddziale Rozenbacha. Brał udział w bitwie pod Miechowem, Małogoszczem, Pieskową Skałą, Skałą, Goszczą, Chrobrzem, Grochowiskami, Szklarami, Olkuszem, Żarkami, Kamieniem, Koniecpolem, Przedborzem, Ratajami, Opatowem, Sandomierzem i w innych drobnych potyczkach. Był ranny pod Grochowiskami i Przedborzem. Oświadczenie przystąpienia do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego z roku 1863/4 podpisał w 1901r.

Syn Walentego (uczestnika Powstania Krakowskiego, poległego pod Gdowem) i Anny Janiszewskiej. Brat Stefana.Służył w 26 batalionie strzelców wojska austriackiego w Krakowie. W 1863 agitował na rzecz powstania i wraz z 18 Polakami i Włochami udał się do obozu , zabierając też broń i ładunki z Fortu Kościuszko - gdzie stacjonował. Włączony do oddziału żuawów Rochebruna. Brał udział w bitwie miechowskiej gdzie został lekko ranny w łopatkę i w pierś. Po klęsce razem z Janem Makowskim dołączyli do oddziału Jeziorańskigo w Ratkowie. Walczył pod Małogoszczą. Następnie od Zagoszczy znowu w żuawach Rochebruna. Walczył pod Sosnówką. Uczestniczył w przysiędze Langiewicza objęcia dyktatury. Walczył pod Chrobrzą i Grochowiskiem. Lekko ranny. Brał udział w przemówieniu Mierosławskiego w Opatowcu. Następnie po przemarszu do Koszyc i Igołomii zaaresztowany wraz ze wszystkimi przez Austriaków. Siedział na Wawelu, skąd był wyprowadzony w przebraniu kobiecym przez panie krakowskie. Wyleczony na ul. Stolarskiej w mieszkaniu hr. Morsztyna. Został zdradzony lecz uciekł dachami. Brał udział w bitwie pod Szklarami (nazywa go Gregorowiczem i twierdzi że został zabity 3 strzałami). Następnie służył w oddziale Mossakowskiego, które określa jako zdrajcę, gdyż najpierw zmęczył oddział głodem i forsownymi marszami a następnie uciekł w przebraniu młynarza.P Po tym w potyczce ciężej raniony w żebro kulą. Z kawalerią Zaremby dotarł do Piotrkowa. Następnie w piechocie u Oksińskiego od bitwy pod Kamieniem. Z polecenia dowódcy uformował kompanię żuawów. Kierował też uzbrojeniem i produkcją naboi w dworze niedaleko Przyrowa. Tam spacyfikował bandę udającą powstańców i czyniącą burdy i złodziejstwo po wsiach. Walczył pod Koniecpolem. Lekko rany lancą. Następnie wrócił do Krakowa. Zatrzymał się u Sobolewskiej na ul. św. Anny. Z kolei skierowany w okolice Biecza wyruszył z oddziałem Jordana biorąc udział w kolejnej bitwie. Po rozbiciu tego oddziału przedostał się do zgrupowania Bosaka, służąc pod majorem Rozenbachem. Zimę spędzili w lasach cisowskich. W marcu brał udział w bitwie pod Opatowem, a potem pod Sandomierzem. Następnie tułał się w głębi kraju i został schwytany przez Moskali (kapitan Żarnow) i skatowany na śledztwie. Przeznaczony do więzienia w Piotrkowie uciekł. Schwytany powtórnie, przed szpiega Otwinowskiego, przesiedział w Piotrkowie 5 miesięcy. Udając Zygmunta Polityńskiego z Częstochowy, (o którym wiedział, że zginął pod Miechowem) został zasądzony na zesłanie na Syberię, lecz przepiłowawszy kraty uciekł z więzienia. Przez Częstochowę i Skałę (gdzie znany mu mieszczanin o uczuciach patriotycznych pomógł mu), wrócił do Krakowa do mieszkania Sobolewskiej. Zdradzony i uwięziony na Wawelu w Kurzej Stopce. Został skazany na śmierć za namówienie 18 żołnierzy do dezercji i strzelanie do feldfebla. Ułaskawiony - karę zamieniono na 75 kijów. Wcielony z powrotem do armii austriackiej. Uczestniczył w wojnie pruskiej walcząc pod Salicem, Nachodem i Konigsgracem, tracąc palce u prawej ręki.

ur. 1840, podoficer austr , dezerterował z 18 strzelcami do oddz. Kurowskiego, walczył pod Sosnowcem, następnie pod Miechowem, a pod komendą Jeziorańskiego pod Małogoszczą. Po połączeniu się oddziału z Langiewiczem, walczył pod Pieskową skałą, Skałą, Sosnówką, Chrobrzem i Grochowiskami, gdzie został ranny. Jako rekonwalescent wyszedł z oddz. Gregorowicza z Krakowa i uczestniczył w bitwie pod , później udał się zMosakowskim na pole walki, (pod Olkuszem i Żarkami) i w oddziale Zaręby (pod Piotrkowem), a w oddz. Oksińskiego pod Kamieniem, Koniecpolem i Przedborzem, gdzie został znów ranny. Po wyzdrowieniu pracował w organizacji Tarnowskiej, a pod Jordanem brał udział w bitwie pod Ratajami, poczem dostał się pod komendę Rębajły. Walczył pod Opatowem i Sandomierzem. W potyczce pod Przedborzem ranny i wzięty do niewoli, po przyjściu do zdrowia w 6-tym mies. uciekł do Kiakowa. Tu uwięziony i pod sąd wojenny oddany, jako dezerter przecierpiał ciężką karę cielesną, poczem wcielony w szeregi wojsk austr. odbył w r. 1866 kampanię pruską w bitwach pod Nachodem, Skalicami i Koniggretzem.

patrz w przypisach do Ruszkowa 10.04.1863 mazowieckie: Bromirski, uczestnictwo w potyczkach: sandomierskie: 25.11.1863

Ur. 13.03.1841r., Wierzbnik. Inżynier wydziału powiatowego w Złoczowie, żonaty, 3 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem ukończył szkoły i był praktykantem w biurze inżyniera Jerzmanowskiego w Opatowie. Brał udział w manifestacjach w 1861r. i 1862r. Wydalił się do Szwajcarii, ale wrócił w 1863r. W czasie powstania służył u Langiewicza i Jeziorańskiego jako porucznik w Paskowej Skale odkomenderowany do zamku z 30 ludźmi dla przeprowadzenia transportu żywności, został napadnięty przez moskali ze Skały, lecz po całodziennej obronie i spaleniu zamku, zdołał ujść z 4-ma towarzyszami. Ranny odesłany został do Krakowa, skąd po krótkim pobycie powrócił do Goszczy i wziął udział w bitwach pod Grochowiskami i Sosnówką. Po zorganizowaniu się oddziału pod Grekowiczem, brał udział w bitwie pod Szklarami, potem walczył pod Kobylanką, należał do wyprawy Radziwiłłowskiej pod Miniewskim, ostatecznie wstąpił do organizacji oddz. Różyckiego. Wysłany przez Chranickiego w celu werbowania ochotników do Lwowa, został uwięziony w Brzeżanach a uciekając stamtąd złamał nogę. Deklarację podpisał 16.11.1888r.

ur. w Wierzbniku r. 1841 praktyk, techn. przydzielony do biura inżyniera pow. Jerzmanowskiego w Opatowie, brał udział w manifestacyach w r. 1861 i 1862, dopomagał następnie przy uprowadzeniu ks. Zakrzewskiego, za co został zaocznie zasądzony do rot areszt. Orenburgskich. Wydalił się z kraju z końcem r. 1861 do Szwajcaryi, skąd atoli w r. 1863 wrócił i służył w oddz. Langiewicza pod komendą Jeziorańskiego. Jako porucz. odkomenderowany w Pieskowej skale, do zamku z 30-tu ludźmi dla przeprowadzenia transportu żywności, został napadnięty przez moskali ze Skały, lecz po całodziennej obronie i spaleniu zamku, zdołał ujść z 4-ma towarzyszami. Ranny odesłany został do Krakowa, skąd po krótkim pobycie powrócił do Goszczy i wziął udział w bitwach pod Grochowiskami i Sosnówką, aź do przejścia oddziału do Galicji. Po zorganizowaniu się oddz. z 120-tu ludzi pod Grekowiczem, brał udział w bitwie pod , potem walczył pod Kobylanką, należał do wyprawy Radziłłowskiej pod Miniewskim, ostatecznie wstąpił do organizacji oddz. Różyckiego. Wysłany przez Chranickiego w celu werbowania ochotników do Lwowa, został uwięziony w Brzeżanach a uciekając ztamtąd złamał nogę. Później objął posadę inżyniera Wydziału powiatowego w Złoczowie.

ur. w Opatowie w r. 1846 służył w powstaniu jako szeregów, przy kosynierach, następnie strzelcach pod dowódz. Langiewicza i był w bitwach pod Wąchockiem, Bodzentynem, Słupią i S-tym Krzyżem.

Ur. 1847 Opatów, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: E-16

Ur. 1846r., Opatów gub. radomska. Urzędnik przy ewidencji katastralnej w Złoczowie, żonaty, 2 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem zajmował się gospodarstwem, natomiast w czasie powstania był szeregowcem przy kosynierach, a następnie przy strzelcach. Służył pod Langiewiczem, walczył pod Wąchockiem, Bodzentynem, Słupi w Świętym Krzyżu. Deklarację podpisał 22.12.1888r.

h. Dąbrowa, ur. w Król. polsk. w r. 1843, stud. gimn., służył w oddz. Junoszy i Bończy i walczył pod , Górą i Opatowem. Po powstaniu prywatny ofieyalista.

Lekarz oddziału Langiewicza.Po emigracji Langiewicza służył w oddziale Czachowskiego,zmarł 15 grudnia 1869 roku

Żołnierz powstania 1863r., żył l. 33, zm. 15.12.1869r. Pochowany Opatów.

udział w potyczkach: sandomierskie: 21.02.1864

Wawrzyniec Cedro ur. dn. 10.VIII.1841 r. syn Bartłomieja, lat 44, mieszczanina z Daleszyc i Katarzyny z Kułagów lat 39. Raport burmistrza z marca 1863 podaje, że wydalił się do powstania. Został tam określony jako podżegacz do zbiegania. Był żołnierzem pułku stopnickiego, brał udział w nocnym ataku na garnizon rosyjski w Opatowie dn. 21.2.1864 r. Po opatowskiej bitwie, podczas walk odwrotowych był ujęty do rosyjskiej niewoli pod wsią Piotrów, a następnie skazany na zesłanie (w rosyjskich dokumentach jest błędny zapis: występuje on pod nazwiskiem Wawrzeniec, i posiada imię Cendro). Wg ustnych przekazów rodzinnych: Wawrzyniec był w oddziale Rębajły. Wraz z Michałem Sajeckim wykonali dla potrzeb powstańców obudowaną studzienkę na obozowisku "Kwarta" na Cisowskiej Górze. Dobrze znając okoliczne lasy Wawrzyniec przewoził rannych na leczenie do Lazaretu w Daleszycach. Został zgarnięty przez Moskali w lasach cisowskich wraz z Michałem Sajeckim i Józefem Zabłockim. Za udział w powstaniu został zesłany na Sybir. W tych opowieściach podaje się, że przez 17 lat był na zesłaniu, w tym przez 14 lat był przykuty do katorżniczych taczek. Nie do końca znajduje to potwierdzenie w dokumentach. Dużo wcześniej powrócił on do Daleszyc - w dniu 11/ 23 września 1872 r. w kościele parafialnym w Daleszycach spisano akt ślubu nr 35: 31-letni wówczas Wawrzyniec Cedro, syn Bartłomieja i Katarzyny, przy bracie zamieszkały w Daleszycach, poślubił Mariannę Molendę lat 28, urodzoną w Daleszycach. Mieli później trzech synów: Wincentego, Franciszka i Aleksandra. Wawrzyniec Cedro doczekał dnia odzyskania niepodległości przez Polskę. Po przeprowadzonym postępowaniu kwalifikacyjnym, został wprowadzony do IMIENNEGO WYKAZU WETERANÓW POWSTAŃ NARODOWYCH 1831, 1848 i 1863 ROKU (Dz. Personalny Nr 10/1920 poz. 219). Podobnie jak inni - otrzymał honorowy stopień ppor. weterana 1863 roku, a jego pogrzeb w roku 1921 odbył się w Daleszycach z asystą wojskową. W uznaniu zasług Wawrzyńca Cedry mieszkańcy Daleszyc nadali Jego imię dla placu, który spełniał dawniej funkcję miejscowego targowiska. Po II Wojnie Światowej na Placu Wawrzyńca Cedry urządzono wygrodzony skwer, na którym znajduje się pomnik upamiętniający członków ruchu oporu 1939 - 1945.

uczestnictwo w potyczkach: krakowskie: 30.05.1863, ( 6.07.1863, 28.07.1863, 9.07.1863, 28.07.1863, 14.08.1863, ( 15.08.1863), ( 15.08.1863), 18.08.1863, sandomierskie: 3.09.1863, krakowskie: 22.09.1863, 23.09.1863, 24.09.1863, 30.09.1863, 9.10.1863, 20.10.1863, 21.10.1863, (sandomierskie: 29.10.1863), krakowskie: ( 4.11.1863), 4.11.1863, 5.11.1863, sandomierskie: 23.11.1863, krakowskie: ( 24.11.1863), sandomierskie: 25.11.1863, 28.11.1863, krakowskie: 4.12.1863, 5.12.1863, ( 9.12.1863), sandomierskie: ( 15.12.1863), 16.12.1863 (dostał się do niewoli), ( 21.02.1864)

porucznik, poległ w walce pod Opatowem w lutym 1864. Zwłoki pochowano na cmentarzu opatowskim.

porucznik zginął pod Opatowem w Lutym