Powstanie Styczniowe - uczestnicy

w rozprawie pod Opatowem ciężko ranny (przeszyty kulą przez pierś), umarł w Dobry pod Staszowem r. 1863.

mieszkaniec Rózdwian (?) w Stryjskiem

We Lwowie, jedna z uczestniczek Klaudynek (Stowarzyszenia im Klaudyny Potockiej), krzewiących tożsamość polską i niosącą pomoc powstańcom i weteranom.

Pracowała w organizacji kobiecej we Lwowie.

dzierżawca dóbr ze Smerekowa, zatrzymany w kijowskim hotelu Zorza, posiadał niebezpieczne papiery, uwięziony został w cytadeli, grudzień 1863

uczestnictwo w potyczkach: sandomierskie: 4.05.1863, lubelskie: 5.08.1863, sandomierskie: 20.08.1863, 21.08.1863, 23.08.1863, ( 26.08.1863), ( 21.10.1863), sandomierskie: 21.02.1864, ( 22.02.1864), patrz w przypisach do Iłży

1837-1864, mjr/ppłk. Szef sztabu Czachowskiego, następnie dowódca oddziału powstańczego. Ciężko ranny, zmarł z odniesionych ran

Żołnierz wojska austriackiego. Wyszedł do powstania 4 marca. Stewich wspominał o nim chlubnie i serdecznie. Pod Grochowiskami był kapitanem, a po ustąpieniu Langiewicza dostał się do Czachowskiego. Po bitwie 7 kwietnia został majorem.

Powstaniec styczniowy Kiełczyna Na cmentarzu parafialnym w tej miejscowości odnaleźć można ziemną mogiłkę, obramowaną niedawno betonową obwódką. Umieszczony na niej żelazny krzyż dźwiga pokaźnych rozmiarów tablicę z nazwiskiem ppłk. Władysława Eminowicza. Nie jest to jego prawdziwy grób, choć wszystko wskazuje na to, że spoczywa na tej właśnie nekropolii. Krzyż i tablicę postawił Marek Choina, znany z troski o należyte upamiętnianie miejsc i osób zasłużonych dla historii walk niepodległościowych. Eminowicz doskonale pasuje do tego grona. Był jednym z najbarwniejszych partyzantów Powstania Styczniowego, działającym nie tylko na ziemi sandomierskiej, ale także na Lubelszczyźnie i Podlasiu. Początkowo walczył w grupie Mariana Langiewicza, potem został szefem sztabu w oddziale płk. Dionizego Czachowskiego. Brał udział w kilkunastu bitwach i potyczkach. 23 sierpnia 1863 r., dowodzony przez niego oddział powstańczy został rozbity przez Rosjan pod Wirem. Po tych wydarzeniach Eminowicz postawiony został przed sądem wojennym i niesłusznie zdegradowany ze stopnia podpułkownika do szeregowca. Rozgoryczony wyjechał do Wiednia, ale już w początkach 1864 r. powrócił do walki i brał udział w bitwie opatowskiej, w trakcie której został ciężko ranny. Przewieziono go do majątku Jawornickich w Kiełczynie. Wezwany ze Staszowa lekarz opatrzył ranę, która z pozoru nie wydawała się groźna. Rekonwalescent nie miał jednak odpowiednich warunków, by należycie się kurować. Jaworniccy obawiali się, że u nich w pierwszej kolejności Rosjanie szukać mogą ukrywających się powstańców. Postanowili przewieźć rannego Eminowicza do niedalekiego majątku Dobra pod Staszowem, należącego do rodziny Russockich. Ta potajemna podróż zaszkodziła mu bardzo. Stan rannego pogorszył się. Zmarł 23 marca. „Za wzorowe znajdowanie się w służbie i okazaną waleczność w czasie bitwy opatowskiej” generał Hauke-Bosak przywrócił mu stopień podpułkownika. Nie doczekał jednak Eminowicz jego zatwierdzenia przez Rząd Narodowy. Stało się to dopiero 25 marca. Z zapisków Wincentego Grabówki, uczestnika i kronikarza powstańczych bojów, wiadomo, że sławny podpułkownik spoczął w Kiełczynie obok dwóch swoich towarzyszy broni - Wielobyckiego i Lengsmitcha. Ten ostatni był Niemcem. Brał udział w kampanii Garibaldiego, a w późniejszym czasie był podkomendnym Eminowicza.