Ignacy Kinel
Ur. 4.3.1844 Piotrków, zm. 2.1.1924, Lwów. Porucznik w Powstaniu Styczniowym, inżynier, porucznik weteran WP, Kawaler Virtuti.
Po ukończeniu gimnazjum w Piotrkowie studiował w Instytucie Politechnicznym i Rolniczo-Leśnym w Puławach.
W nocy z 22 na 23 stycznia 1863 roku, wraz z prawie wszystkimi studentami Instytutu Politechnicznego (około czterystu osób), po złożeniu w grocie przy świątyni Sybilli przysięgi braterstwa i walki z caratem na śmierć i życie, wstąpił do formującego się w wąwozach Kazimierza nad Wisłą oddziału powstańczego Leona Frankowskiego i Antoniego Zdanowicza, zwanego oddziałem lubelsko-puławskim. Wziął udział w bitwach pod Kazimierzem (23 stycznia 1863 r.), Kurowem (24 stycznia 1863 r.), Kazimierzem (2 lutego 1863 r.) i Zawichostem (2 lutego 1863 r.).
Po rozbiciu 8 lutego 1863 roku partii Frankowskiego i Zdanowicza pod Słupczą koło Sandomierza, dotarł do oddziału podpułkownika Teodora Cieszkowskiego. Walczył pod Łazami (22 marca 1863 r.), Broszęcinem (10 kwietnia 1863 r.). Po śmierci podpułkownika Cieszkowskiego, dobitego przez Rosjan, po zranieniu pod Broszęcinem, dotarł do oddziału porucznika Józefa Oksińskiego, Naczelnika Sił Zbrojnych Powiatu Piotrkowskiego. Walczył w tym oddziale w Kaliskiem jako porucznik. Wziął udział w bitwach i potyczkach pod Rychłocicami (8 maja 1863 r.), Koniecpolem (25 maja 1863 r.), Kruszyną (27 maja 1863 r.), Przedborzem (27 czerwca 1863 r. z wojskami generała Czengierego), Trzepnicą (28 czerwca 1863 r.) i Skotnikami (29 czerwca 1863 r.), gdzie oddział został rozwiązany. Jesienią 1863 roku sformował pięćdziesięcioosobowy oddział strzelców w piotrkowskiem, który miał za zadanie podtrzymać powstanie w tej okolicy przez zimę z 1863 na 1864 rok. 28 października 1863 roku pod Dłutowem w Kaliskiem jego oddział został rozbity, a on sam ciężko ranny w lewe płuco i obojczyk.
Mimo tych ran udało mu się dotrzeć do Krakowa. W 1864 roku został aresztowany przez władze austriackie w Krakowie.
Wypuszczony na wolność za poręczeniem, wyemigrował do Francji. Studiował w Szkole Montparnasse. W 1867 roku ukończył Wojskową Szkołę Artylerii i Inżynierii w Metz. Przez rok służył w wojsku francuskim, po czym przybył do Galicji.
Od 1870 roku pracował jako inżynier dróg krajowych w Wydziale Krajowym we Lwowie. W 1875 roku pracował przy budowie drogi kolejowej Żółkiew–Krystynopol, a następnie jako inżynier biura melioracyjnego przy regulacji Dniestru oraz przy budowie Kanału Zyblikiewicza, łączącego Dunajec z Wisłą. W 1884 roku został inżynierem okręgowym w oddziale techniczno-drogowym w ekspozyturze Wydziału Krajowego w Rzeszowie. Projektował i nadzorował budowę wielu rzeszowskich dróg i ulic. Reprezentował we wszystkich sprawach budowlanych rzeszowską Fundację Towarnickiego, która wznosiła budynki szkolne w Rzeszowie. W październiku 1884 roku wstąpił do Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie. Był inicjatorem budowy pomnika Powstańców Styczniowych, odsłoniętego 17 czerwca 1886 roku na Starym Cmentarzu w Rzeszowie na mogile uczestników Powstania Styczniowego, którzy w wyniku odniesionych ran zmarli w rzeszowskim szpitalu. W kwietniu 1892 roku został wybrany członkiem Komitetu Wystawy Przemysłu Budowlanego we Lwowie. Uchwałą Sejmu Krajowego Galicyjskiego we Lwowie z 1 kwietnia 1893 roku, organizującą krajowe służby drogowe, został mianowany inżynierem I klasy dla okręgu w Rzeszowie. W 1893 roku był członkiem komisji kolaudacyjnej rozliczenia budowy gmachu Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Rzeszowie. W lutym 1897 roku został prezesem Komitetu Budowy Pomnika Tadeusza Kościuszki w Rzeszowie, który odsłonił 26 czerwca 1898 roku. 23 maja 1897 roku został członkiem władz Wydziału Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Rzeszowie i dyrektorem biura. W 1897 roku kierował budową budynku Seminarium Nauczycielskiego i internatu przy ul. Krakowskiej w Rzeszowie. W 1899 roku został starszym inżynierem w oddziale techniczno-drogowym Wydziału Krajowego we Lwowie. Z czasem uzyskał tytuł starszego radcy budownictwa. W 1914 roku przeszedł na emeryturę.
Od 1888 roku był członkiem Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863–64 we Lwowie. W dniach 26 i 27 lipca 1891 roku uczestniczył w zjeździe założycielskim filii tegoż Towarzystwa w Rzeszowie, gdzie został wybrany delegatem filii. W styczniu 1912 roku został członkiem Zarządu Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestnikom Powstania Polskiego 1863–64 we Lwowie, a w 1914 roku wiceprezesem. W 1903 roku był członkiem Komitetu Wydawniczego dzieła: W czterdziestą rocznicę Powstania Styczniowego 1863–1903, oraz ofiarodawcą tego wydawnictwa. Od 1907 roku był członkiem Towarzystwa dla Popierania Nauki Polskiej we Lwowie oraz darczyńcą tego towarzystwa.
We Lwowie przeżył I wojnę światową, wojnę polsko-ukraińską i zagrożenie bolszewickie w 1920 roku.
W niepodległej Ojczyźnie po przeprowadzonym postępowaniu kwalifikacyjnym otrzymał potwierdzenie posiadanego w Powstaniu Styczniowym stopnia porucznika i został wprowadzony do Imiennego Wykazu Weteranów Powstań Narodowych 1831, 1848 i 1863 roku – pozycja 773.
Za bohaterstwo w Powstaniu Styczniowym został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy numer 8710 (20 lipca 1922 r.).
Zmarł 2 stycznia 1924 roku we Lwowie. Spoczywa na Cmentarzu Łyczakowskim.
Żonaty z Wieńczesławą z d. Tłuchowska.
Dzieci: Zygmunt (1884–1940), zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD; Jan (1886–1950), profesor zoologii Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, Ignacy, inżynier, Janina, zm. w wieku 7 lat w 1885, oraz Bibiana Wacława, która wyszła za Józefa Ferdynanda Hawlička.
