Lucjan hr. Morykoni, (ur. 1818 r. zm. 1893 r.), powstaniec 1863, mineralog, członek komitetu wykonawczego prowincji na Litwie z siedzibą w Wilnie

s. Hieronima i Gertrudy (1818–1893) powstaniec 1863 r.

Zmarli w Warszawie: Lucjan hr. Morykoni, w 74tym roku życia

W Warszawie zmarł niedawno hrabia Lucjan Morykoni. Pochowano go w Wilnie. Poważany to był u nas człowiek, pochodził ze znanej i bogatej rodziny. Sam zubożał, był prywatnym nauczycielem nauk przyrodniczych, następnie członkiem bardzo czynnej sanitarnej komisji.

We wtorek, to jest dnia 21-go lutego, o godzinie 11-ej przed poł. w kościele św. Krzyża przed wielkim ołtarzem od prawioną będzie msza świętu zaduszę ś. p. Lucjana hr. Morykoniego, na którą pozostała rodzina zaprasza krewnych i znajomych.

Hrabia, syn Hieronima i Gertrudy z Saków, ur. w r. 1818 (30 października), dziedzic Świadości i Sól. (w pow. wilkomierskim), potomek rodziny włoskiej za Jana Kazimierza na Litwie osiadłej, skoligaconej z najmożniejszemi rodzinami, kształcił się w szkole Bernardynów w Traszykunach i następnie, pod kierunkiem nauczyciela domowego ks. Dębińskiego. Żonaty był l-o v. z Marją Łopacińską, 2-o v. z Ludwiką Ledóchowską, 3-o v. z Elżbietą Monday. Z upodobaniem oddawał się studiom przyrodniczym, zwłaszcza w zakresie mineralogii. Brał udział w organizacji r. 1863 i wszedł do wydziału (po aresztowaniu Al. Oskierki i Ant. Jeleńskiego), jako jego członek. „Cechowała tego człowieka z wyższem wykształceniem i zdrowym sądem o rzeczach — pisze Gieysztor w swych notatach: dobroć wielka i niepraktyczna. On był raczej stworzony na uczonego badacza, na którego zrazu wyglądał, jak na magnata. Łopaciński Ignacy przedstawił go, jako swego zastępcę. Mało go znałem, pozory raczej odstręczały, ale myliły zarazem". Aresztowany na skutek udziału w wypadkach, więziony był w, Wilnie, najprzód u Misjonarzy (krótko), następnie u Franciszkanów, (kilka miesięcy), wreszcie w Kownie (rok cały). Po powstaniu, niegdyś znacznej fortuny dziedzic, „z rezygnacją filozoficzną", „z pogodą i zimną krwią", jak stwierdza Gieysztor w notatach, znosił zmianę swego losu i zajmował się udzielaniem lekcji. Zmarł w Warszawie 2 lutego 1893 r., pozostawił 7-ro dzieci.

Morykoni był to niegdyś bardzo bogaty obywatel kowieńskiej gub. człowiek prawy, uczony, naturalista, ale niepraktyczny i cały fundusz niewidocznie jakoś stracił, - ale pełen patryjotyzmu, z chęcią na propozycję Łopacińskiego jego zastępstwo przyjął i sumiennie wypełniał, a dzięki Bogu ocalał, jak Wagner i Łopaciński. Człowiek delikatny, miękki, wypełniał swój obowiązek kasjera, napisał, gdy co było potrzebne, ale energicznie nigdy się nie stawiał.

Hrabia, herbu Morykoni. Ur. 30.10.1818, zm. 14.2.1893 Warszawa. Syn Hieronima i Gertrudy Sak
Pochodził z rodziny włoskiej, jego daleki przodek w prostej linii był kuzynem św. Franciszka. Rodzina skoligacona była z możnymi rodami litewskimi. Dziedzic majątków Świadoście i Sól w pow. wiłkomirskim.
Trzykrotnie żonaty: Maria Łopacińska, Ludwika Ledóchowska, Elżbieta Monday.
Miał 8 dzieci: Stefanię, Annę, Franciszka, Teresę, Ludwikę, Tadeusza, Jadwigę i Jana.

Kształcił się w szkole Bernardynów w Traszykunach i następnie, pod kierunkiem nauczyciela domowego ks. Dębińskiego. Bardzo silnie poświęcał się zgłębianiu mineralogii. Dobrotliwy - co powodowało że był też łatwowierny, niezdecydowany.
W 1863 wszedł do wieleńskich władz powstańczych pełniąc rolę kasjera w czym pomagała mu trzecia żona przenosząc pieniądze i dokumenty za klauzulę u sióstr Wizytek. Został zaaresztowany. Siedząc w celach pomisjonarskich i pofranciszkańskich po kilka miesięcy a w końcu cały rok w więzieniu w Kownie.
Majątek sprzedał już w 1855. Po powstaniu zamieszkał w Warszawie, a zubożywszy zajął się udzielaniem lekcji. Znosił swój los pogodnie z filozoficznym usposobieniem. Pochowany jest w Wilnie na Rossie.
Jego córka Ludwika prowadziła w Warszawie przytułek dla dziewcząt upadłych, które uczyła zawodu szycia i in. Założyła potem zakon istniejący do dzisiaj jako ss. Pasterzanki. Zakon ten wyciągnął z dna moralnego ponad pół tysiąca dziewcząt.