Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Właściwie Józef Horucki. Ur. 2.3.1817 Lwów. Nieślubny syn Jana Horuckiego, kancelisty Froum Nobilium i Marianny Drucickiej (Trucickiej, Drutówny, później zamężnej Sitarskiej).[9] W wykazie osób politycznie podejrzanych, sporządzonym przez starostę lwowskiego figuruje jako Władysław Drucicki, ur. w 1815 we Lwowie, nieślubny syn kancelisty Horuckiego, ekonom lwowski. Po skończeniu szkoły wojskowej służył w armii austriackiej w stopniu oficerskim, lecz został z niej wydalony. Przebywając na wsi pod Stryjem podjął głos wybuchu powstania na Węgrzech w 1848 i włączył się weń w stopniu podporucznika pod pułkownikem Łosiem. Pod pseudonimem Józefa Władysław Drucicki wydał potem wspomnienia "Bem w Siedmiogrodzie i w Banacie: z pamiętników Józefa Władysława Ruckiego byłego oficera legionu polskiego. Następnie kilka lat przebywał za granicą. W 1855 został aresztowany. Notowany przez władze jako podejrzany z potrzebą stałej obserwacji. Dla zmylenia jej stosował różne nazwiska i udawał głuchego. W 1862 dostał pozwolenie na osiedlenie się w Skałacie. Brał też udział w Komitecie Bratniej Pomocy. W czasie Powstania organizował i dowodził oddziałami. Pierwszy sformowany przez niego walczył pod Marcinem Borelowski. Kolejnym dowodził sam uzyskując stopień majowa. Skutecznie prowadził działania zaczepne w lubelskim i na Podlasiu, choć w opinii niektórych był nieskuteczny właśnie z racji na mały udział w walkach. Został mianowany p.o. naczelnika wojskowego woj. lubelskiego. Oddział poniósł spore straty (7.7.), (24.8). Po rozsypce sformował oddział ponownie i działał w rejonie Chełma. Po upadku powstania przebywa na emigracji w Monachium, gdzie być może zmarł.