Oddział Wagnera urządził pod Sobieszczanami zasadzkę na 2 roty wojska moskiewskiego. W krótkiej lecz stanowczej walce moskale, straciwszy podobno 12 zabitych i przeszło 20 rannych, cofnęli się do Kraśnika. Jazdą w tej utarczce dowodził Deputowicz.

Wzmocniony oddziałami piechoty Chabriolla i jazdy Dzianota (dawniej Bończy), zajął Oxiński z Littichem wieczorem 27. czerwca miasteczko Przedbórz, gdzie postanowił stawić czoło ścigającemu go od kilku dni Czengieremu. Siła oddziału polskiego wynosiła 1000 ludzi, podczas gdy Czengiery miał 2000 pod swymi rozkazami. Środek miasta, tj. most na Pilicy, zajął sam Oxiński, lewe skrzydło stanowili Dzianot i Chabriolle, prawe zaś trzeci batalion piechoty Oxińskiego pod dowództwem majora Bogusławskiego. Czengiery, nie znając pozycyi i rozłożenia sił powstańczych, wpakował artyleryę w bagna, a chcąc się ratować, rozpoczął ogień kartaczowy do miasta, a dla rozpoznania pozycyi przeciwnika, który raził rzęsistym ogniem rotowym, wysłał kozaków. Ci wpadli w pułapkę Dzianota i Chabriolla. Około północy jednak udało się Czengieremu obejść prawe skrzydło i zaatakował je całą siłą. Wtedy Oxinski szybkim marszem wycofał się ku Bąkowej Górze, nie zawiadomiwszy Chabriolla i Dzianota. Chabriolle walczył do rana, ostatecznie zręcznym obrotem wycofał się z pola walki i znikł Czengieremu z oczu, Dzianot zaś z jazdą puścił się za Oxińskim, a ostatecznie poszedł w Krakowskie, gdzie dowództwo nad oddziałem Bończy objął Kosa. Moskale, zostawszy panami gorejącego Przedborza, puścili się w pościg za Oxińskim. W potyczce tej odznaczył się Józef Turczynowicz, były organizator powiatu piotrkowskiego, który został ranny.

Kapitan Trąmpczyński, b. porucznik pułku niżnogrodzkiego piechoty, stojącego w Prasnyszu, utworzył w Prasnyskiem oddział, zwany czwartym, który doszedł niebawem do liczby 240 ochotników. Mając tylko 103 strzelców z bronią palną, a 93 ludzi zaopatrzonych w kosy, postanowili Trąmpczyński i podporucznik Palemon Nowicki, którzy stanęli na czele oddziału, wyszukać taką pozycyę, któraby z natury obronna, była trudną do zdobycia, i osłaniając od nagłego napadu, dawała tem samem możność spokojnego dalszego organizowania się. Taką pozycyą była „Płaska Góra" pod Drążdżewem, zatem niedaleko granicy pruskiej, skąd Trąmpczyński spodziewał się łatwiejszego uzyskania broni. Pod Drążdżewem w głuchym ostępie leśnym rzeka Orzyca tworzy obszerny staw, długości pięciu, a prawie kilometra szerokości, zarosły trzciną, bardzo bagnisty, z kępą, zwaną „Płaska Góra", pośrodku. Dostęp do tej wysepki był nadzwyczaj trudny, tylko ludzie, znający miejscowość, mogli się do niej przedrzeć wąską drożyną, brodząc w wodzie i zapadając po kolana w bagna. Przez nagły napad pozycya ta była prawie niepodobną do wzięcia i tylko formalne ostrzeliwanie i oblężenie mogło zmusić załogę do poddania się. Przypuszczając możliwość oblężenia zaopatrzył się Trąmpczyński w znaczne zapasy żywności i amunicyi. Ponieważ zaś strona zachodnia kępy tylko 500 kroków oddalona od stałego lądu najtrudniejszą była do obrony, zaopatrzył ją Trąmpczyński szańcami ziemnymi, które w razie spuszczenia wody i osuszenia błota bronićby mogły od głównego ataku. Prócz tego, celem niepokojenia nieprzyjaciela, oblegającego wyspę, oddzielił około 40 ludzi, w części uzbrojonych w broń palną, w części w kosy, pod dowództwem porucznika Bo
gu sławskiej o, 7 poleceniem nieustannego krążenia w koio obozu i uderzenia niezwłocznie na tyły nieprzyjaciela w razie ataku Ponadto uwiadomił dowódcę oddziału ostrołęckiego, majora Jakóba Jasińskiego, aby się zbliżył do Drążdżewa i w danym razie, zająwszy tyły nieprzyjaciela, albo go rozbił, albo zmusi! do zaniechania oblężenia.
Dnia 26. czerwca* wieczorem zbliżył się pułkownik Goriełow z Prasnysza i Riedeczkin z Ostrołęki z 5 rotami piechoty, seciną kozaków, 1 szwadronem huzarów i 3 działami ku stanowisku Trąmpczyńskiego, a pokonawszy garstkę Bogusławskiego, nazajutrz rano o godzinie 4. rozpoczął ogień do Płaskiej Góry, lecz wnet zaniechał go i dopiero o godzinie 10 , okrążywszy wyspę, skierowali moskale na załogę silny ogień karabinowy i kartaczowy, trwający bez przerwy aż do nocy. Z powodu jednak dobrze usypanych szańców szkody ogień ten znacznej nie wyrządził, gdyż tylko 1 powstaniec został zabity, a 4 było rannych, i to tylko dlatego, że nieostrożnie wysunęli się z poza wału.

Formujący się dopiero oddział Ignacego Zembrzyckiego-Strzeleckiego, b. oficera wojsk moskiewskich, liczący 46 ochotników, uderzył znienacka na silniejszy oddział objeszczyków, których, zmieszanych nagłym napadem, zmusił do ucieczki, kładąc 8 i zabierając nieco karabinów i pałaszy.

Rota narwskiego pułku miała rozbić oddział powstańców w Gargach

27 czerwca zręczny wybieg kawalerji Bitisa wprowadził dragonów w zasadzkę. Moskale zeskoczyli z koni i kilkakrotny przypuszczali atak w łańcuchu strzeleckim, za każdym razem cofając się w nieładzie. Rzecz się działa na skraju lasu, moskale zaś atakowali z polany, przedstawiając zabawny widok wieśniakom, będącym w polu przy robocie, którzy wysławiali mądrość swego wodza, zabawiając się pociesznym widowiskiem niefortunnych ataków Moskwy. Dragoni usiłowali zająć tył, lecz Bitis zrejterowal w bok i omylił pogoń przybywającej w pomoc piechoty.