Część oddziału moskiewskiego, uchodzącą z łupem, zrabowanym w domu gospodarza Kozłowskiego w Leśniakach, gdzie zamordowali Teodora Cieszkowskiego, 30 moskali dognał Oxiński pod Praszką i wyciął do nogi, pomściwszy w ten sposób Cieszkowskiego.

Pobiwszy nieprzyjaciela pod Rudnikami, ruszył Ludwik Narbutt do puszczy nackiej, podczas gdy moskale, wysławszy obławę do puszczy rudnickiej, dłuższy czas szukali tam powstańców bezskutecznie. Narbutt myląc, zręcznie pościgi, ciągle zmieniając pozycye, korzystał z nieatakowania go przez nieprzyjaciela, ćwicząc oddziałek powstańczy. Na wiadomość o rzekomym transporcie rekrutów ze Szczuczyna (do Grodna) szybkim marszem podsunął się Narbutt ku Bersztom i stanął koło Nowego Dworu między Głębokiem a Dubiczami nowodworskimi. Wysłany oddziałek jazdy ruszył ku Bersztom, gdzie zburzył 10. 4. most na Kotrze i wrócił przez Piłownię do obozu. Tymczasem Timofiejew wyruszywszy dnia 11. kwietnia ku Bersztom z 2-ma rotami gwardyi przybocznej pawłowskiego pułku 1 pół seciną kozaków, zastawszy most zburzony, mimo to zdołał się szybko przeprawić, kozaków rzucając brodem a piechotę przeprawiając po belkach, i ruszył ku Piłowni. Tu dowiedziawszy się, że powstańcy ruszyli lasem ku Dubiczom, puścił się za nimi. Aczkolwiek mając tylko 150 ludzi i w niedogodnej będąc pozycyi, tudzież nie mając dokładnych wiadomości o siłach przeciwnika, zmuszony był Narbutt przyjąć walkę, atoli napierany ostro przez Timofiejewa, musiał nakazać odwrót, który mu się w zupełności udał, bo na przestrzeni prawie 6 wiorst oddziałek odstępował polem, przyczem stracił tylko 1 zabitego i 5 rannych. Timofiejew tegoż dnia wrócił do Nowych Dworów

[Ojczyzna, dziennik polityczny, literacki i naukowy 1865 nr 2,3 i 4]
W pierwszych dniach kwietnia rozłożył swój obóz w parafii Nowodworskiej, niedaleko Podubicz, majętności Jankowskiego. Było to w wielkim tygodniu. Położenie miejsca sprzyjało wypoczynkowi, gęste lasy dokoła, dworki szlacheckie i wioski niedaleko, kolej żelazna o dwa kilometry, dowóz żywności i wszelkie komunikacje łatwe. Tropiący go jednak Moskale nadciągnęli. W wielką sobotę Narbutt zwalił ich na błotnistą łąkę rozdzielającą las podubicki i tam zagrzęzłym znaczną zadał klęskę. Cofnęli się, a on ku Zubrowu, głębiej w lasy pociągnął.

Bolesław Kołyszko, zebrawszy 150 ludzi swego oddziału, który zrejterował pod Leńczami, ruszył w okolice Czekiszek. Teraz znowu jak pod Wysokim Dworem, rozdzielił oddział. Żarski z częścią oddziału robił krąg forsownym marszem uwodząc moskali, Kołyszko zaś rozłożył się w lasach Kajsarowskich (t. j. należących do pani Kajsarowej) Moskale w sile 21,,2 kompanii pod dowództwem pułkownika Bożerjanowa uderzyli na garstkę 70-ciu ludzi, któryJi w danej chwili miał pod swoją komendą Kołyszko. Oskrzydlani poczęli się cofać powstańcy i dotarli szczęśliwie w głąb puszczy, straciwszy jednego tylko: Tadeusza Niemczynowskiego, z zakładu wojskowego Konstantynowskiego podchorążych. W trakcie strzelaniny nadszedł Żarski i urządził zasadzkę, lecz moskale ominąwszy go, ruszyli do Rosień.
Kołyszko przemykając się zręcznie, dotarł do obozu Sierakowskiego, przy którym pozostał już do końca.

[Ojczyzna, dziennik polityczny, literacki i naukowy 1864 nr 124]
Lud w tych okolicach, pod batogiem moskiewskiej pani nienabrał polskiego patrjotyzmu, ale zniechęcił się w ogólności do panów. Powstanie uważał za sprawę pańską, a brakowało patrjotów którzyby im rzecz wyraźnie i bez obłudy wypowiedzieli. Zdradzili więc Kołyszkę, ścieżynkami i śladem doprowadzili Moskwę do oddziału}. Tym razem czaty były czujniejsze. Na strzał alarmowy powstańcy uszykowali się i zajęli pozycję. Kołyszko, mający 70 tylko ludzi niemógł przyjmować potyczki. Wywołał więc 13 dzielnych i pod dowództwem R. wysłał dla zasłonięcia rejterady. Moskale w liczbie dwóch kompanji uderzyli na ową garstkę. Ochotnicy zasiedli w gęstej kniei, wysłanej odwiecznymi zawałami. Kierunek strzałów zdradził o ilości broniących się. Moskale zaczęli oskrzydlać, powstańcy widząc niebezpieczeństwo cofnęli się w głąb puszczy. Gęste zarosłe i zawały ułatwiły ucieczkę, uniemoźebniając pogoń. Jeden tylko powstaniec nieszczęśliwemu uległ losowi. Waleczny Tadeusz Niemczewski, uczeń szkoły konstantynowskiej (podchorążych), potknął się o gałąź, upadł, a Moskale dognali i śmiertelnie ranili bagnetem. Za chwilę młodzieniec nagi i odarty przez wrogów, skonał. Włościanie nazajutrz zagrzebali jego zwłoki. Oddział stracił w nim jednego z najdzielniejszych i najzdolniejszych towarzyszy. Zardzki wstąpił do lasu podczas samej potyczki i idąc w kierunku strzałów, zrobił zasadzkę na śladach moskiewskich, zajmując im tył w ten sposób. Moskale inną wycofali się drogą, ominęli Zardskiego i poszli do Rosień. Potyczka pod Misiunami miała miejsce 30 marca, w wielką sobotę [wg kalendarza prawsł.]. Zardski i Kołyszko zeszli się pod wieczór i wyruszyli w kierunku Pogawsencia