Rudowski nie przestawał niepokoić wojska, zatrzymywał dyliżansy, przejmował poczty, a gdy przeciw niemu wyruszyły wyprawy, przepadał gdzieś jak kamień w wodę. O nim nie mogli moskale dostać języka, gdyż wszyscy wiedzieli,
jak okrutny los czeka zdrajców. Mimo to, po kilku nieudanych wyprawach major Tichockij, wysłany z Radomia z ruchomą kolumną, dnia 16. listopada spotkał się z Rudowskim w lasach opoczyńskich, wyparł go stamtąd i pędził do miasteczka Solca, przez kraj górzysty, poprzerzynany parowami, na przestrzeni 250 wiorst. Stanowczego jednak rezultatu nie osiągnął. Część oddziału Rudowskiego w ucieczce rozproszyła się, on sam zaś z resztą oddziału przeprawił się przez Wisłę do województwa lubelskiego.

W marszu od Goszczanowa na południe b. pluton strzelców pod dowództwem Pągowskiego, liczący 45 ludzi, w połączeniu z garścią rozbitków z pod Malkowa, zaatakowany został przez huzarów, dowodzonych przez podp Liworkę pod Wrzącą. Powstańcy z dwóch stron zaatakowani zostali rozbici, tracąc 11 zabitych w tem dowódcę oraz 17-letniego Kaszuba Steina, tudzież 23 rannych.

Waliś-Sobczak, Waliś [Miejsca pamięci ...]:
We dworze Godzickich został otoczony przez rosyjskich huzarów dowodzonych przez ppłk. Ławorkę, maszerujący w kierunku Goszczanowa 6 pluton strzelców Wincentego Pągowskiego. W starciu poległo wg różnych źródeł 11 lub 19 powstańców, których pochowano na cmentarzu w Wojkowie, a 23 zostało rannych. W szpitalu zorganizowanym w oficynie dworskiej, zmarło 5 z nich. Tadeusza Grodzickiego właściciela wsi za pomoc walczącycm zesłano na Syberię.

W kilka dni po starciu pod Żeleżnią wyruszył przeciw oddziałom Rynarzewskiego podpułkownik Gonełow z Prasnysza z 4-ma rotami i pół seemą kozaków , znaczne także siły nieprzyjacielskie strzegły przepraw przez Narew i Piśnię. W danej chwili siły powstańcze wynosiły 450 strzelców, 280 kosynierów i 180 strzelców t. j. oddziały IV. Lenartowicza i VII. Ostaszewskiego po Rynarzewskim, oddział bowiem V. wymaszerował za Narew celem rozerwania sił nieprzyjacielskich. Napieram ze wszystkich stron przez 5 dni, starali się powstańcy wywinąć z matm, aż 16. listopada musieli wytrzymać atak kolumny Gorielowa. Oddział VII. i jazda Ziembińskiego oddaliły się jeszcze przed spotkaniem, pozostał więc tylko oddział Lenartowicza, a z pod Rynarzewskiego kapitan Ostaszewski, porucznik Koźmiński i jazda Nemetyego. Zaatakowana niedaleko Tyczka piechota powstańcza, przeprawiła się szczęśliwie przez Rozogę, zabiwszy moskalom 10 ludzi, a samn bez strat ruszyła ku Niedźwiedziowi. Jazda natomiast nie znając miejscowości, uchodząc ku Drążkowi wpadła w błota, przyczem straciła 35 koni, mając podczas przeprawy 4 ludzi rannych. Lenartowicz, widząc niemożność stawienia czoła moskalom, zakopawszy broń, rozpuścił oddział i dopiero pod koniec grudnia na nowo począł się krzątać koło organizowania świeżych szeregów.