W Grzybowej Górze oddział Kononowicza, dowodzony przez Ludwika Michalskiego (ponieważ Kononowicz oddalił się był z oddziału), spotkał się z kolumną moskiewską trzy razy liczniejszą. Ogień moskiewski wśród ciemnej nocy oświecił powstańcom drogę i ukazał z ilu mają do czynienia. Strzelcy na komendę Michalskiego rzucili się przez płoty wioski i za chałupami biegnąc, z za budynków zaczęli celnymi strzałami razić ściśniętą kolumnę nieprzyjacielską. Kapitan Michalski po ustąpieniu strzelców, mając plac otwarty do ataku, rzucił się wraz z ks. Agrypinem Konarskim z kosynierami do ataku. Z atakującego widząc się atakowanym, do tego z trzech stron masakrowany kosami, nieprzyjaciel zaczął się spiesznie cofać. Gdy zaś dowodzący podpułkownik padł raniony, cofanie to zamieniło się w bezładną ucieczkę do Radomia. Michalski zabrawszy broń po
moskalach, wyszedłszy zwycięsko z rozprawy z trzykroć liczniejszym przeciwnikiem, szczęśliwie doprowadził oddział do Czachowskiego, do którego niebawem przybył także Kononowicz.

Zanużywszy się w lasy sztabińskie, rozbił Ramotowski ze zmniejszonym do polowy oddziałem obóz w okolicy miasta Lipska, w miejscowości zwanej Kozi Rynek, a stanowiącej podobnie jak Płaska Góra pod Drążdżewem, naturalną fortecę. W tym czasie Andruszkiewicz po starciu pod Lokajciami zwrócił się ku południowi i przybył również w te strony. Wawer w czasie kilkutygodniowego pobytu w Kozim Rynku, wzmocniony świeżymi ochotnikami, niebawem miał znowu do 250 powstańców pod swoją komendą, a złączony z Andruszewiczem w łączącej sile 400 ludzi, starł się między Jastrzębą a Lipskiem z kolumną 3 rot piechoty i pół szwadrona ułanów, wysłaną z Grodna pod dowództwem pułkownika Pęcherzewskiego. Piechota moskiewska rozsypawszy się w tyraliery, mając za sobą jazdę nieczynną w tej walce, starała się okolić lewe i prawe skrzydło powstańcze. Ustawieni za drzewami, niedostępni byli moskale działaniu kosynierów, zato strzelcy przez dwie godziny utrzymywali ciągły ogień z lichej swej broni — jeden tylko był karabin nowoczesny, z którym niejaki Szulc, prusak, zbiegł był z wojska pruskiego do powstańców. Mimo przewagi liczebnej i doskonałości broni, moskale ostatecznie musieli odstąpić. Po stronie polskiej rannych było 5, a 3 poległo : dowódca strzelców Górski, dowódca kosynierów Iwaszkiewicz, tudzież szeregowiec Racisz.

[Dziennik Poznański 13.05.1863]
Dnia 19 kwietnia pułkownik Andruszkiewicz pod osadą leśną Giedzie. w leśnictwie Hańcza w powiecie Augustowskim, zaatakowany był przez cztery roty moskiewskićj piechoty. Da wały one z poza drzew ognia do naszych, kawalerya cofnęła się w tył tym sposobem kosyniery działać nie mogli; nasi strzel cy przez dwie godziny utrzymywali ciągły ogień, po którym Moskale cofnęli się. Zabitych Moskali jest 36 rannych 40. Myśmy stracili dwóch kapitanów, dowódzcę strzelców Górskiego i dowódżcę kosynierów Iwaszkiewicza, oraz dzielnego żołnierzk Racisa, rannych mamy 5. Moskwa nieprzestaje na każdem miejscu dopuszczać się barbarzyńskich okrucieństw i gwałtów. Strzelec miejscowy Gorlewski, przed chałupą swoją zbity kolbami, a następnie bagnetami zamordowany i obdarty został. Całe ciało pokryte tylko ranami, niedozwalało nawet rozpoznać postaci człowieka, chałupę zrabowano, tak że tylko próżne ściany budowli pozostały.

[Dziennik Poznański 13.05.1863 (j.w.)]
Dnia 19 kwietnia oddział pułkownika Ramotowskiego, z 260 łudzi złożony, stoczył bój z batalionem strzelców pieszych, szwadronem ułanów z jedną armatą w Augustowskich lasach. Moskiewska piechota rozsypała sią w łańcuch tyralierów stara jąc się prawem i lewem skrzydłem okolić nas. Armata dała dwukrotnie ognia knrtaczami, ale nie uszkodziła nikogo. Mo skali zabito 14 ludzi i jeden oficer ranny, myśmy stracili 2 za bitych i 2 rannych

W okolicy miasta Stołowicz w Nowogródzkiem zorganizował się oddziałek 46 powstańców, który na podwodach podążył w Oszmiańskie, aby się złączyć z tamtejszymi powstańcami. Pod Nalibokami zeszło się kilka drobnych partyi, z tych najsilniejsza, 60 ludzi licząca, była to partya księdza Łaszkiewicza, który z Niesiutycz idąc 18. kwietnia wkroczył do powiatu oszmiańskiego. Za pierwszą partyą, z pod Stołowicz, rzucił się w pościg z Nowogrodu major Śleszyński z 1 rotą strzelców i 10 kozakami, a zabierając po drodze do Mira dwóch braci Kokowskich Konstantego i Wawrzyńca i Szalewicza, zbliżył się 19. kwietnia pod Naliboki, gdzie już się było zebrało około 150 powstańców. Moskale, naprowadzeni przez leśnika rządowego, niespodzianie uderzyli na oddział. Niedoświadczeni powstańcy w pierwszej chwili rzucili się naprzód, lecz pod gęstym ogniem karabinowym zmuszeni byli uchodzić do lasu, zostawiając na placu 20 zabitych i 5 wziętych do niewoli, w tem syna obywatelskiego Pusławskiego. Wziętych do niewoli mordowano okrutnie, przyczem odznaczył się kapitan moskiewski Masalski. Przy pomocy chłopów pochwycili moskale jeszcze przeszło 30 rozbitków. Ks. Łaszkiewicz z rozbitkami ruszył w Grodzieńskie.

W lasach radkowickich pewien czas jeszcze ukrywał się oddziałek Szemiota, aż go nie wykrył i nie zniósł major Bergman. W starciu tem poległ Szemiot wraz z czterema oficerami, z których 2 miało być Francuzami.