Najlepsza powieść Marii Rodziewiczówny, nagrodzona w 1888 r. w konkursie „Kuriera Warszawskiego”. Umiejscowiona na Żmudzi historia zaściankowo-dworska, podobna w klimacie do wydanej niemal jednocześnie epopei nadniemeńskiej Elizy Orzeszkowej. Jak tam, życie bohaterów obraca się wokół jednej tylko sprawy: utrzymania ziemi, dziedzictwa, tożsamości. Jak tam, jedynym miernikiem wartości człowieka jest jego stosunek do pracy. Pojawia się też – wielokrotnie w twórczości Rodziewiczówny powielana – koncepcja bohatera. Czertwan jest jak romantyczny bohater: chmurny, samotny, twardy jak skała, którą skruszyć może tylko wielka miłość... Gospodarujący "na cudzym" Marek, gdy pojawia się właścicielka majątku, zamierza odejść, ale Irenka Orwidówna jest młoda, ładna i nieoczekiwanie staje się jego sprzymierzeńcem w walce o uratowanie prastarego dębu Dewajtis, symbolu wiecznego trwania...
Z PISM Marii Rodziewiczówny
„W Dewajtisie można zauważyć występowanie (...) kilku motywów baśniowych, w tym przynajmniej jednego schematu fabularnego znanego z baśni, zjawiającego się jednak tylko implicite w warstwie fabularnej utworu. Marek Czertwan, najstarszy z trzech synów, traktowany jest przez ojca i macochę oraz przyrodnie rodzeństwo (...) jako człowiek, na którego się kładzie wszystkie najtrudniejsze i najgorsze obowiązki, nie dając mu nic w zamian. Okazuje on jednak swą dzielność ratując dla ojczyzny (i dla siebie oczywiście także) rodzinny majątek, w nagrodę zaś dostaje rękę bogatej dziedziczki Orwidówny (...). Cała ta w gruncie rzeczy bardzo nieprawdopodobna historia (...) jest po przestawieniu płci protagonistów — wątkiem fabularnym baśni o Kopciuszku."
(fragment z książki Anny Martuszewskiej pt. Jak szumi »Dewajtis«? Studia o powieściach Marii Rodziewiczówny)
NOTA WYDAWCY
Powieść Marii Rodziewiczówny Dewajtis po raz pierwszy była drukowana na łamach „Kuriera Warszawskiego" w 1888 r., w numerach 121—256, w efekcie uzyskania przez nią zwycięstwa w konkursie literackim organizowanym przez tę gazetę. Książkowe wydanie Dewajtisa ukazało się w Warszawie w 1889 r. Do końca XIX w. powieść ta była jeszcze dwukrotnie wznowiona, za życia autorki zaś — czyli do roku 1944 — osiągnęła liczbę trzynastu wydań w języku polskim oraz była przekładana na język litewski (najwcześniej, bo już w 1890 r.)f niemiecki, serbochorwacki, angielski, francuski, słowacki i czeski, a także na węgierski i hiszpański. Dewajtis został również adaptowany na scenę (w 1910 r.) oraz na słuchowisko radiowe (w r. 1969). Niniejsze wydanie oparto na krytycznie opracowanym tekście edycji Wydawnictwa Literackiego z r. 1957, która za podstawę druku przyjęła: Dewajtis, Pisma. Wydanie zbiorowe jubileuszowe, t. I, Lwów—Poznań [1926].