Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Weteran 1863r., l.92, zm. 20.I.1933r., pochowany Kielce

1810-1863, własciciel dóbr w Królestwie, naczelnik wojenny woj. Sandomierskiego w powstaniu styczniowym.Pułkownik i dowódca oddziału powstańczego

Artykuł | (1810 - 1863) - ziemianin, dowódca w powstaniu 1863, jeden z najwybitniejszych partyzantów. Początkowo walczył pod komendą Langiewicza, po Grochowiskach usamodzielnił się. Od kwietnia jako naczelnik woj. sandomierskiego w randze pułkownika stoczył szereg zwycięskich bitew. Rozproszony pod Ratajami (11 VI) rozpuścił oddział i przeszedł do Galicji. Na pole walki powrócił w październiku, lecz oddział jego został rozbity w podwójnej bitwie pod Rybnicą i Jurkowicami (20 - 21 X), sam Czachowski poległ 6 XI pod Wierzchowiskami

Pochodził w rodziny szlacheckiej, od dawna osiadłej w Rusi. Po upadku powstania w 1831 r., w którym miał udział, powrócił na Podole, a potem osiadł w Sandomierskiem, posiadając tam majątek, skąd po wyposażeniu córek przeniósł się na dzierżawę w Radomskiem. Zaraz z początkiem powstania w styczniu 1863 r. pospieszył w Góry Świętokrzyskie, gdzie w formującym się oddziale Prendowskiego wziął rangę kapitana pod Langiewiczem, dowodził piechotą. Po wyjeździe Langiewicza Czachowski ze swym oddziałem zwrócił sie na Wiślicę i pomaszerował w górę Wisły ścigany ciągle przez Moskali. Odniósł zwycięstwo pod Stefankowem 22 kwietnia 1863 r. w Sandomierskiem. Wsławił on swoje nazwisko krwawymi utarczkami w powiecie opatowskim. Zwykle nie czekał na wroga, lecz sam na niego napadał. Pod Ostrowem pobił majora Jelewcowa?, który sam padł trupem. Czachowski nie miał nauki wojskowej, był tylko śmiałym w boju, rzutkim w ruchach i zdolnym do partyzantki. Wyleczywszy się w ran na czele 1000 piechoty i 300 jazdy przeszedł 18 października Wisłę pod Osiekiem, a 20 października pod Rybicami i 21 Października pod Jurkowcami pobił Moskali, lecz 6 listopada spiesząc do lasów iłżeckich otoczony pod wsią Wierzchowiskami, po zawziętej obronie poległ po bohatersku.

powstaniec z 1830 r, naczelnik sztabu Langiewicza.Zwyciężał kolumny rosyjskie w licznych potyczkach.Znękany przekradł się do Krakowa. Jesienią znowu ruszył w pole i zginął śmiercią bohaterską pod Wierzchowiskami.

Artykuł | dawny wojskowy z r. 1831., dowodzący w ostatnim powstaniu z chwałą niemałą, dnia 6. listopada 1864. cofając się ze swym oddziałem przed przeważającą siłą Moskali przez wieś Wierzchowice (należącej do jego córki) ku lasom, w poczcie tylko 10 ludzi napadnięty przez konnicę nieprzyjacielską, po dzielnej obronie porąbany srodze dostał się do niewoli, a nawpół jeszcze żywy wieziony do Radomia, w drodze oddał mężnego ducha.

Pułkownik mianowany Naczelnikiem Sił Województwa Sandomierskiego, rozkazem Rządu Narodowego, dn. 20.04.1863

jenerał,poległ 6.11.1863 w Wierzchowiskach

Żołnierz Drugiego Dywizjonu (prawd. kosynierów). Pluton Trzeci, sekcja druga. 10.2.1863 na liście w obozie w Ojcowie.