Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w trakcie przebudowywania.

Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.

Program gromadzenia wiedzy o genealogii rodziny Bogdanowicz

Program jest cząstką działań Fundacji odtwarzania polskiej tożsamości kulturowej, historycznej i patriotycznej. Społeczna aktywność rodzinna jest łączona z ogólnymi programami Fundacji, angażując zarówno fascynatów jak i naukowców.

Opis Drzewa genealogiczne (...) Biografie (...) Czytelnia (...) Właściciele ziemscy (...) Katalog oficjalistów (...) Powstańcy styczniowi (...) Bitwy (...) Leksykon genealogiczny (...) Portrety (...) Dokumenty (...) Mogiły (...)

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Mapa - Szlak 1863
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Dziękujemy za wspieranie naszej pracy

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 61

Strona z 2 Następna >

Powstaniec Styczniowy. Zesłaniec. W 1916 sfotografowany w Irkucku w nowopowstałym przytułku dla polskich weteranów.

udział w potyczkach: zob. Bohdanowicz Paulin

Dwa bracia z Tustobab, którzy wzięli udział w nieudanej wyprawie na Radziwiłłów w oddziale Torosiewicza w maju 1863.

gmina/wieś Łomża, przestępstwo: uczył w gimnazjum pieśni patriotycznych, data zarządzenia: 09.12.1863

Adam Bogdanowicz

szlachcic z Kowna prowincji nie jest zatwierdzony przez herbarza

Adam Bogdanowicz

mężcz. 23 lata w 1865 r., ziemianin Kowieńskiej guberni nie potwierdzony w haroldii, zesłany bez pozbawienia praw na osadzenie, potem na zamieszkanie, z 1864 r. przebywał w Zachodniej Syberii, żył W Omsku, w 1872 r. wyjechał do Królestwa Polskiego, zesłany razem z matką i braciami, kawaler.

Adolf Bogdanowicz

zesłanie z Litwy na zamieszkanie w Rosji, ukazem z dnia 10/22 grudnia 1865 majątek: Ratki , pow. świeńciański został przymusowo sprzedany

Adolf Bogdanowicz

urzędnik, uczestnik powstania, notowany: Wilno

Anaklet Bogdanowicz

Kapitan z powstania polskiego z r. 1863, inżynier.Mieszka w Bukareszcie. Ma powierzony od rządu rumuńskiego pomiar świeżo sekularyzowanych dóbr cerkiewnych na Wołoszczyźnie. Jest to ten sam Bogdanowicz, który przyjeżdżał z dr Izydorem Kopernickim do Jass w czasie tamtejszych ostatnich zaburzeń, o czym już wyżej mówiliśmy. Jest to człowiek zdolny i ma wiele stosunków z dygnitarzami rządu rumuńskiego, wreszcie jest w przyjaźni i solidarności politycznej z dr Izydorem Kopernickim.

Barbara Bogdanowicz

(żona Bogdanowicza) właścicielka ziemska kowieńskiej guberni nie utwierzdiennaia gieroldiiej

Benedykt Bogdanowicz

mężcz. 27 lat na 1865 r., ziemianin Kowieńskiej guberni nie potwierdzony w haroldii, zesłany bez pozbawienia praw na osadzenie, potem na zamieszkanie, z 1864 r. przebywał w Zachodniej Syberii, żył W Omsku, zesłany razem z matką i braciami, kawaler.

Dominika Bogdanowicz

właściciella ziemska kowieńskiej guberni nie utwierzdiennaia gieroldiiej

Elonza Bogdanowicz

Felician Bogdanowicz

szlachcic kowieńskiej prowincji

Felician Bogdanowicz

mężcz. ziemianin kowieńskiej guberni, warunki zesłania nieznane, z 1864 r. przebywał w Kaińsku, potem w Narymie, przy nim dziecko i żona.

Feliks Bogdanowicz

Syn Józefa, szlachcic Wilno województwo

Feliks Bogdanowicz

Osipow, mężcz. 29 lat na 1868 r., ziemianin wileńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw, przebywał w Kaińsku, rodziny nie posiadał.

Franciszek Bogdanowicz

mężcz. 33 lata w 1868 r., jednodworzec wileńskiej guberni, warunki zesłania nieznane, z 1864 r. przebywał w tomskim okręgu, kriesćjańskiie raboty, wziął zasiłek na kupienie domu, rodziny nie posiadał.

Franciszek Bogdanowicz

Józefow, mężcz. 35 lat na 1868 r., ziemianin wileńskiej guberni, warunki zesłania nieznane, z 1863 r. przebywał w Tomsku, rodziny nie posiadał.

Franciszek Bogdanowicz

jednodworzec wileńskiej guberni

Franciszek Józefow Bogdanowicz

szlachcic z Wilna prowincji.

Gabrel Bogdanowicz

szlachcic Grodno województwo

Gawryła Bogdanowicz

Gawryła Bogdanowicz

Powstanie, szlachcic.

Hippolit Bogdanowicz

szlachcic Mohylew województwo

Iwan Bogdanowicz

mężcz. 42 lata w 1865 r., ziemianin Kowieńskiej guberni nie potwierdzony w haroldii, zesłany bez pozbawienia praw na osadzenie, potem na zamieszkanie, z 1864 r. przebywał w Zachodniej Syberii, żył W Omsku, usłużeniie, zesłany razem z matką i braciami, kawaler.

Jan Bogdanowicz

wchodził w skład Komitetu Centralnego Narodowego, na którego czele stał Zygmunt Padlewski.

Jan Bogdanowicz

Ur. 1827 Nadrybie. Syn Grzegorza i Marianny Piramiowicz - brat m.in. i zamężnej z powstańcem . Rodzina pochodzenia ormiańskiego. W 1847, Jan pobił rosyjskiego żołnierza, zbiegł z aresztu a w następnym roku uczestniczył w rewolucji polskiej we Lwowie. Potem w legionie polskim walczył z Austrią i Rosją na Węgrzech i był na emigracji w Paryżu. Dzięki amnestii wrócił do kraju i podjął działalność polityczną w stronnictwie «białych» (Towarzystwo Rolnicze). Potem przeszedł do radykalnych «czerwonych» i w październiku 1862 został zastępcą członka ich tajnego Komitetu Centralnego w Warszawie. 10 grudnia 1862 Rosjanie go aresztowali i skazali na zesłanie. Za udział w powstaniu 1863 rozstrzelany został jego brat Kazimierz. Jan w tym czasie razem z żoną Marceliną z Chądzyńskich, przebywał na zesłaniu w guberni penzeńskiej, w miasteczku Kiereńsk. Prowadził tam nauczanie dzieci, polskich zesłańców i miejscowych. Do Nadrybia wrócił w 1865, ale nadal pozostawał pod nadzorem policyjnym. Teraz walczył o ratowanie podupadającego majątku, który przed śmiercią przekazał synowi Stefanowi. Pochowany w Puchaczowie razem ze swoją matką.

Jan Bogdanowicz

ur. r. 1827 w Nadrybiu, wstąpił jako ziemianin w r. 1848 do gwardyi naród, lwowskiej a po zbombardowaniu Lwowa, wyjechał do Paryża. W r. 1858 wrócił do majątku swego, ożenił się. w roku 1862 zaś jako uczestnik organiz. naród, został aresztowany i wywieziony do Penzeńskiej gub. gdzie pozostawał do roku 1865.

Jan Bogdanowicz

urodź, w Krakowie r. 1831. służył jako szereg, w partyi Turkietego i był w bitwie pod Kozienicami, następnie z Kononowiczem był pod Niekłanią. Aresztowany w Galicji i odesłany do Ołomuńca, uciekł z tamtąd i wstąpił do oddz. Krukowieckiego, z którym był w bitwie pod Glanowem. Wzięty w niej do niewoli został zesłany do tomskiej guberni, Semipolińskiego okręgu, w sybirskie batal. a po ucieczce do rot areszt. Tobolskich, gdzie przebył lat 5.

Jan Bogdanowicz

Ur. 1831r., Kraków. Zamieszkały na Podgórzu, żonaty, 6 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był w komendzie pożarnej warszawskiej, natomiast w czasie powstania był szeregowcem. Służył u Turkietego. Walczył pod Kozienicami. Następnie pod Kononowiczem, walczył pod Niekłanią. W Święta Wielkanocne złączyli się z Czechowskim. Został aresztowany i odesłany do Ołomuńca, skąd udało mu się uciec. Wstąpił do oddziału Krukowieckiego. Walczył w bitwie pod Glanowem. Został wzięty do niewoli i zesłany do gub. tomskiej okręgu semipolińskiego. Po ucieczce spędził 5 lat w rotach aresztanckich w Tobolsku. Deklarację podpisał 07.09.1890r.

Karol Bogdanowicz

zesłanie z Litwy na zamieszkanie w Rosji, ukazem z dnia 10/22 grudnia 1865 majątek: Kozłówka , pow. sieniński został przymusowo sprzedany

Kazimierz Bogdanowicz

stracony 9.3.1863 w Lublinie

Kazimierz Bogdanowicz

obyw. z powiatu Radzyńskiego, od pierwszego zawiązku najczynniej i najskuteczniej działający, był jednym z pierwszych, którzy w chwili wybuchu powstania udział wzięli. Zaraz w początku powstania znajdując się we dworze wsi MałejBukowy, obskoczony przez ułanów moskiewskich został schwytany. Włościanie jednakże wsi Bukowej i okoliczni, dowiedziawszy się o tem, czemprędzej uzbroili się w kosy, a napadłszy na ułanów uwolnili go. Następnie jako naczelnik wojonnego Chełmskiego powiatu brał czynny udział w walce, zostając pod rozkazami Zdanowicza a raczej Leona Frankowskiego. W Łęcznej i Nadrybnie zabrał kassy moskiewskie i ogłosił Rząd Narodowy. W Lubelskiem 17 lutego po połączeniu się z oddziałem Radziejowskiego pod Uchaniem, gdy wracał z okolic Krasnego Stawu na czele 1000 ludzi, spotkany przez majora Rakuczego z Wołogodzkiego pułku piechoty w 550 piechoty i 50 kozaków pod Rudką w Lubelskim, odparł moskali ubiwszy im 40 a straciwszy swoich w zabitych 9, w rannych 13, poczem nieprzyjaciel się cofnął. (Wiadomość tę podaje Breslauer Zeitung, którą przedrukował Dz. Pozn. Nr 55 i Dz. Warsz. Nr 41 gdzie o stratach nic ma mowy). Następnie w dniu 24 tegoż miesiąca, wedlug raportu majora Rakuczy (Dz. Warsz. Nr 48), ostatnie szczątki oddziału Bohdanowicza zostały zupełnie zniesione. Celem zaopatrzenia swego nowo organizującego się oddziału w żywność, udał się do wsi Żezulina zkąd bryczką powracając ujęty został 28 lutego 1863 roku, i rozstrzelany. (Czas Nr 63 podaje że 7 marca, Nr 67 podaje 12 tegoż miesiąca), jeszcze na placu śmierci odrzuciwszy pogardliwie myśl podania się do łaski, do której go usilnie jen. Chruszczow namawiał. Był nieustraszonej odwagi, nie znał żadnego niebezpieczeństwa. (Opis egzekucyi patrz Czas Nr 57 i 66 z r. 1863).

Kazimierz Bogdanowicz

Właściciel Nadrybia w powiecie Krastostawskim,wojenny naczelnik tego powiatu,sformował własnym kosztem oddział złożony z 400 ludzi - piechoty w brązowych świtkach z czarnymi pasami i czarnemi barankowemi konfederatkami o różnokolorowych kokardach,dalej z 60 ludzi konnicy w granatowych mundurach,barankowych czapkach i brązowych burkakach.Piechota uzbrojona w myśliwskie strzelby,kawalerya w lance z biołoczeronemi chorągiewkami,pałasze i pistolety. Walczył z oddziałami rosyjskimi pod dowództwem majora Rakuzy.Dopiero po ściągnięciu przez Rosjan posiłków z Lublina oddział został rozbity a Bohdanowicz dostał się do niewoli. Odrzucił propozycje poddania się łasce carskiej. Skazany na rozstrzelanie. Wyrok wykonano w dniu 9.marca.1863 roku w Lublinie

Kazimierz Bogdanowicz

(Bohdanowicz), uczestnictwo w potyczkach: lubelskie: Mała Bukowa 23.01.1863, Rudka 17.02.1863, Zezulin 26.02.1863 dostał się do niewoli

Kazimierz Bogdanowicz

ur. 1837 r. rozstrzelany 6 III 1863 r.Dowódca oddziału powstańczego.Mogiła/grób zbiorowy Lublin na cmentarzu rzymsko-katolickim, przy ul. Lipowej

Kazimierz Bogdanowicz

szlachcic z Kowna prowincji nie jest zatwierdzony przez herbarza

Kazimierz Bogdanowicz

Kazimierz Józef Bogdanowicz h. {{Bogdanowicz I|własnego}}, mylnie h. Łada. (W literaturze zwany czasem Bohdanowicz). Ur. 8.4.1837 Nadrybie[7], zm. 9.3.1863 Lublin (rozstrzelany). Syn Grzegorza i Marianny Piramowicz[7]. Rodzina pochodzenia ormiańskiego z terenów lwowskich. Dzieciństwo spędził w Nadrybiu. Uczył się w Gimnazjum w Lublinie. Odziedziczył majątek po ojcu a także dzierżawił wieś Łowcza.[17] Wielce zaangażowany w poprawę bytu włościan, za co był lubiany przez nich. Pierwotnie przeciwnik wybuchu powstania, związany ze stronnictwem białych -podobnie jak starszy brat , członek Komitetu Centralnego, który jeszcze w 1862 został zesłany wraz z żoną na Sybir. W działania powstańcze zaangażowana była też siostra z mężem . Bracia Kazimierz i Jan zmienili poglądy popierając szybkie działania zbrojne. Kazimierz wystawił swój własny oddział składający się z 60 konnych i 400 (lub 200) pieszych ludzi. Umundurowanie piechoty: brązowe świtki z czarnymi pasami i czarnymi barankowymi konfederatkami o różnokolorowych kokardach. Umundurowanie konnicy: granatowe mundury, barankowe czapki i brązowe burki. Piechota była uzbrojona w myśliwskie strzelby, kawaleria w lance z biało-czerwonymi chorągiewkami, pałasze i pistolety. Został powołany na naczelnika wojennego powiatu krasnostawskiego. Zaniechał ataku na garnizon w Chełmie, został jednak zaskoczony przez Moskali dostając się do niewoli. Został odbity przez włościan uzbrojonych w kosy i pałki, którzy pobili rosyjskich jezdnych. Dowodził swoim oddziałem w , a następnie po dołączeniu do oddziału Radziejowskiego walczył . Zwycięstwo to zakończyło się stratą 9 ludzi i 13 rannych - podczas gdy Moskali poległo 40. Zabrał kasy moskiewskie w Nadrybiu i Łęcznej. Następnie ruszył na Puchaczów proklamując Rząd Narodowy. Został napadnięty 26 lutego gdy sam wracał bryczką do oddziału po organizacji zaopatrzenia. Po szybkim procesie został skazany na karę śmierci. Odrzucił namowy o poddanie się łasce carskiej. Kiedy go wyprowadzili na plac egzekucji, rzekł do niego Chruszczew: [i]—Podaj się pan do łaski, jesteś młodym. —Ja jestem młody, ale sprawa nasza stara — odrzekł nieustraszony Kazimierz. — Pan masz majątek —Matka moja wstydziłaby się, gdybym o łaskę prosił. Ale na co pan grasz ze mną komedję? Miałeś mnie rozstrzelać o godzinie 6, a teraz jest już z 10 minut po 6[/i] Rozstrzelany został w Lublinie za koszarami świętokrzyskimi. W 1917 jego prochy ekshumowano i przeniesiono na cmentarz przy ul. Lipowej. Spoczął tam w mogile wspólnej 30 powstańców. W okolicach Łęcznej znana była ludowa elegia o Kazimierzu Bogdanowiczu, mająca 13 zwrotek śpiewana dzieciom: [i]Już ojczyzna, dzieci, traci, Prawdziwego bohatera Już niejeden z naszych braci Widział, jak Polak umiera. Bogdanowicz się nazywał, Liczył lat dwadzieścia parę, W młodych latach okazywał Jak ojczyznę czcić i wiarę (...)[/i] Seweryn Liniewski, szwagier Kazimierza, współpracujący z nim w działalności podziemnej, postawił ku jego pamięci krzyż w Lejnie.

Kazimierz Bogdanowicz

właściciel Nadrybia w Krasnostawskiem, naczelnik wojenny tego powiatu. Dowódca oddziału w Lubelskiem. Dostawszy się do niewoli rozstrzelany został w Lublinie 11 marca 1863 r. Obywatel z powiatu radzyńskiego. Zaraz w początkach powstania, znajdując się we wsi Małej Bukowy obskoczony przez ułanów rosyjskich został schwytany, lecz włościanie uzbroiwszy się w kosy i napadłszy na ułanów odbili go. Jako naczelnik wojenny chełmskiego powiatu brał czynny udział walkach pod Zdanowiczem, a raczej Leonem Frankowskim. W Lubelskiem połączywszy się z oddziałem Radziejowskiego pod Uchaniem 17 lutego. Napadnięty przez majora Rakuczego z Wołogodzkiego Pułku Piechoty pod Rudką w Lubelskiem odparł Moskali ubiwszy im 40 ludzi. Następnie 24 lutego napadnięty ponownie został zupełnie zmieciony. Celem zaopatrzenia nowo tworzącego się oddziału w żywność udał się do wsi Żeżulina, skąd wracając ujęty został przez Moskali i rozstrzelany 28 lutego 1863 r. Jeszcze na placu śmierci odrzuciwszy pogardliwie myśl podania się do łaski, do której go usilnie generał Chruszczow namawiał. Był nieustraszonej odwagi, nie znał żadnego niebezpieczeństwa.

Strona z 2 Następna >