Bogusław Slaski, h. Grzymała, ur. ok. 1745, zm. 1794, Syn Jana, starosty bocheńskiego i Ludwiki Szembek.
W latach 1761 — 62 kształcił się w Warszawskim Collegium Nobilium. W 1764 podpisał elekcję Stanisława Augusta Poniatowskiego. 1765-1773 starosta bocheński (do starostwa należało miasto Bochnia z wójtostwem i folwarkiem). Dziedzic (od 1766): Rudno Górne, Dobranowice (z licznymi długami). Uczestnik Konfederacji Barskiej. Brał udział w zdobyciu Krakowa 20.6.1768. Aresztowany przez Rosjan i więziony w Kijowie.
W 1773 starostwo zostało mu odebrane przez rząd austriacki.[7] (Jednak potem dalej występuje w tej roli, 1779[10], 1783[11]). Bogusław ożenił się w tym roku z Mechtyldą Groth, h. Rawicz. We wianie żony otrzymał Więckowice (notowany tu 1783[11]), Kazimierzę Małą, Jakuszowice nad Nidzicą. (Wszystkie również obciążone długami)[6]
W 1782 uzyskał potwierdzenie szlachectwa w Sądzie Czchowskim.[12]
Słynął z raptownego charakteru, ulubienia do zbytku i buty, Wg przekazów ustnych niekiedy niezwykle dobrotliwy i czuły, innym razem szalony, wręcz pogardzający ludźmi. Potrafił ukarać oblaniem wrzątkiem kucharza, który nieopatrznie sparzył jego psa. Zasłynął ze sporu z księdzem Kłosińskim, wobec którego miał zobowiązania finansowe dla klasztoru w Poborowicach, a którego, gdy naprzykrzał się - kazał obić[3]. Z Kolei plebana poborowickiego zakuł na tydzień w dyby w wyniku czego został obłożony ekskomuniką papieską. Znany był z awanturnictwa i licznych procesów.[6] Zapewne z przyczyny gwałtownego charakteru żona opuściła go po 5 latach małżeństwa w 1778 wraz z córkami i schroniła się u ss. Benedyktynek przy kościele Jezuitów w Krakowie. Bogusław pilnie zabiegał o jej powrót pozywając nawet do Sądu Prymasowskiego, oskarżając o romans z kpt. Sztetterem z komendy krakowskiej wojska rosyjskiego, a także próbę otrucia go i ucieczkę z domu. Po tym fakcie domagał się nakazania żonie powrotu i chciał przepisać dobra na córki, pisząc w tych sprawach do wielu instancji polskich i rosyjskich. Wnoszono też przeciwko jego zachowaniu liczne skargi. Jedna ze spraw stanęła w 1779 na Sądzie Trybunalskim. Inna zakończyła się w 1780 nawet interwencją królewską.
W 1783 zanotowany jako właściciel wsi Kuchary, w par. Brzesko Stare[11]. W 1789 na Sejmie Czteroletnim powołany został na lustratora dóbr królewskich w województwie krakowskim, a rok później przez sejmik w Proszowicach powołany na członka Komisji Porządkowej Cywilno-Wojskowej woj. krakowskiego.
1790 wniósł zażalenie na wojska stacjonujące pod Wawrzeńczycami a przebywające w jego lasach w Dobranowicach, że płoszą mu zwierzynę, skutkiem czego nie można prowadzić skutecznie polowań, do czego ma wyłączne prawo. Skarga została załatwiona pomyślnie, Komisja Porządkowa Cywilno Wojskowa poleciła komendantowi, porucznikowi Żurawlewiczowi zakazanie podkomendnym polowań w tych lasach.[8] (Co ciekawe, Bogusław Slaski - jako starostwa sam był członkiem owej Komisji)[9]
Pochowany: Kraków, klasztor oo. Reformatów. Majątek Dobranowicki przeszedł w większości na Jana Slaskiego.
Córki: 1. Antonina (1774), w 1790 w Dobranowicach[5] wyszła z Tadeusza Olizar-Wołczkiewicza, podkomorzego łuckiego, który przyjął w spadku Rudno Górne 2. Marianna Ludwina Franciszka, ur. 1777[4], zmarła w wieku 23 lat w 1800.
