Najman Krzysztof (1590-1651)

Krzysztof Najman (zwany także Najmanowiczem), ur. w 1590 r. w Krakowie. Po filozoficznym przygotowaniu udał się na studia medyczne do Włoch, a uzyskawszy stopień doktora medycyny w Bolonii, wrócił do Krakowa i tu odbył dysputę celem wcielenia się do Wydziału Lekarskiego w 1610 r., po czym zaraz otrzymał katedrę medyczną z fundacji Miechowity, którą potem zmieniał na inne, lepiej dotowane. Od 1620 r. był rajcą miasta, a w latach 1627, 1633 i 1634 był czterokrotnie rektorem, mimo że dwukrotnie wypraszał sie od tej godności, oświadczając, iż jest ona nie tylko officium „laboriosum et difficile", lecz także „durum et acerbum". Ciesząc się długo pełnym zaufaniem swych kolegów, zastępował przez lat 13 z rzędu interesa Akademii krakowskiej w ciężkim sporze z jezuitami i doprowadził do zwycięstwa tejże przez wydanie dekretu królewskiego w 1634 r., nakazującego zamknięcie szkół jezuickich w Krakowie. W rok później popada on w zatarg z Uniwersytetem i Radą Miejską, do którego przyczyniła się niewątpliwie zawiść osób zazdrosnych. Wskutek tego zatargu rzuca nań w 1643 r. rektor Papenkowicz z Uścia ekskomunikę, przeciw której, jako bezprawiu, żali się Najman do Rzymu. W 1644 r. odbiera mu Senat Akademicki profesurę, w 1646 r. pozbawia go Rada Miejska godności rajcy, sąd miejski zaś skazuje go na karę więzienia i na zapłacenie Uniwersytetowi wysokiego odszkodowania. Uniwersytet zabiera mu teraz na poczet swej należności cały jego prywatny majątek, pogrążając go z całą rodziną w nędzę. Najman zbiega przed karą z kraju do Rzymu i tu rozpoczyna przed Kurią dochodzić swych praw. Tymczasem, wyczerpawszy skąpe swe zasoby pieniężne,, popada w nędzę i w chorobę i umiera w 1651 r. w Rzymie w szpitalu św. Ducha. Po jego śmierci zwrócił Uniwersytet zabrany mu majątek pozostałej po nim licznej rodzinie. Był on młodszym bratem Jakuba, podpisującego się mianem „Najmanowicz", który był księdzem, profesorem Wydziału Prawa i 15 razy rektorem filozofii.
[Wachholz L. i in., Skład osobowy Wydziału Lekarskiego...]