Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Wodiczko Bohdan
14.06.2010 00:50
Bohdana Wodiczki
ur. 2 lipca 1911 r. w Warszawie, w rodzinie czeskich muzyków osiadłych w Polsce, przyszedł na świat przyszły wielki dyrygent i pedagog muzyczny – Bohdan Wodiczko. Ojcem Bohdana był Franciszek Wodiczko, kapelmistrz Orkiestry Ochotniczej Straży Pożarnej w Wołominie w okresie międzywojennym. I to właśnie w Wołominie Bohdan Wodiczko spędził pierwsze lata swojego dzieciństwa.
Bohdan Wodiczko zdobył gruntowne muzyczne wykształcenie. Studiował dyrygenturę u Wacława Tallicha w Pradze Czeskiej oraz u Waleriana Bierdiajewa w Konserwatorium Warszawskim, a także kompozycję u Piotra Rytla.
W czasie II wojny światowej Wodiczko zarabiał grając w orkiestrze nocnego lokalu „Adria”, znanego z dokonanego tam przez AK 22 maja 1943 r. zamachu bombowego na Niemców.
Po zakończeniu wojny, w latach 1946-1950, Bohdan Wodiczko jest związany z Gdańskiem, gdzie współtworzy i jest pierwszym dyrygentem Filharmonii Bałtyckiej. Zaczyna także prowadzić bogatą działalność pedagogiczną, jest wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Sopocie. W 1950 r. Bohdan Wodiczko obejmuje funkcję kierownika artystycznego Filharmonii Łódzkiej oraz zostaje pedagogiem w Łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Cztery lata poźniej, w 1954 r. dyrygent przenosi się do Krakowa, gdzie kieruje Orkiestrą Filharmonii Krakowskiej. W latach 1955–1958 Wodiczko prowadzi Orkiestrę i Chór Filharmonii Narodowej w Warszawie. Jest to bardzo pomyślny okres dla Filharmonii, dyrygent zmienił i powiększył skład orkiestry oraz rozpoczął współpracę m.in. z Arnoldem Rezlerem i Stanisławem Skrowaczewskim. Wodiczko był wielkim miłośnikiem muzyki współczesnej, dlatego postanowił wprowadzić do repertuaru Filharmonii Narodowej wykonania muzyki XX w. Pomysł ten spotkał się z ogromnym uznaniem wśród publiczności i krytyków, co doprowadziło do powstania właśnie w Filharmonii Narodowej Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, który z czasem stał się jednym z najważniejszych festiwali tego typu na świecie. W tym okresie Wodiczko rozpoczyna także pracę pedagogiczną w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie i w Poznaniu.
W 1960 r. Bohdan Wodiczko otrzymuje propozycję prowadzenia Orkiestry Symfonicznej w Reykjawiku, którą przyjmuje. Premier Islandii podczas swojej oficjalnej wizyty w Polsce w 1999 r., w wywiadzie dla Tygodnika „Wprost” powiedział: „Polska wniosła wkład w rozwój kultury islandzkiej: Bohdan Wodiczko stworzył naszą narodową orkiestrę symfoniczną i był jej szefem przez wiele lat”.
Jednak już rok później, w 1961 r. Wodiczko zdecydował się objąć funkcję dyrektora artystycznego i pierwszego dyrygenta Opery Narodowej w Warszawie, którą wcześniej sprawował inny wybitny polski dyrygent Jerzy Semkow. Wodiczko zaraz po objęciu kierownictwa Opery rozpoczyna proces gruntownych zmian dotyczących zarówno repertuaru jak i spraw administracyjnych. Pierwszą premierą przygotowaną przez Wodiczkę w operze warszawskiej w styczniu 1962 r. był „Król Edyp” Strawińskiego w inscenizacji Konrada Swinarskiego. Z dużym zainteresowaniem spotkały się również inscenizacje „Strasznego Dworu” Moniuszki w reżyserii Aleksandra Bardiniego oraz „Kawalera srebrnej róży” Richarda Straussa i „Zamku księcia Sinobrodego” Beli Bartoka.
W 1965 r. dyrygent ustąpił z kierowniczych funkcji w Operze Narodowej i powrócił do Islandii, gdzie prowadził Orkiestrę Filharmonii w Reykjawiku. W 1968 r. zostaje dyrygentem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach, a w 1973 r. profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Warto również podkreślić, iż w 1975 r. Bohdan Wodiczko razem z Wojciechem Kilarem otrzymali nagrodę Związku Kompozytorów Polskich. 1 sierpnia 1977 r. Wodiczko objął dyrekcję i kierownictwo artystyczne Teatru Wielkiego w Łodzi, a od 17 kwietnia do 30 czerwca 1979 r. sprawował kierownictwo artystyczne tej sceny.
Bohdan Wodiczko był jednym z najwybitniejszych polskich dyrygentów, wychowawcą kilku pokoleń muzyków. Zreformował skostniałą strukturę Opery Narodowej i zainteresował tą sceną całą Europę. Zmarł 12 maja 1985 r. w Warszawie.
Jego syn Krzysztof Wodiczko jest jednym z bardziej znanych polskich artystów na świecie. W listopadzie 2005 r. w Galerii Zachęta w Warszawie została otwarta wystawa Krzysztofa Wodiczki z realizowanego przez niego głośnego cyklu „Pomnikoterapia”.
Marta Krakowska www.wolomin
ur. 2 lipca 1911 r. w Warszawie, w rodzinie czeskich muzyków osiadłych w Polsce, przyszedł na świat przyszły wielki dyrygent i pedagog muzyczny – Bohdan Wodiczko. Ojcem Bohdana był Franciszek Wodiczko, kapelmistrz Orkiestry Ochotniczej Straży Pożarnej w Wołominie w okresie międzywojennym. I to właśnie w Wołominie Bohdan Wodiczko spędził pierwsze lata swojego dzieciństwa.
Bohdan Wodiczko zdobył gruntowne muzyczne wykształcenie. Studiował dyrygenturę u Wacława Tallicha w Pradze Czeskiej oraz u Waleriana Bierdiajewa w Konserwatorium Warszawskim, a także kompozycję u Piotra Rytla.
W czasie II wojny światowej Wodiczko zarabiał grając w orkiestrze nocnego lokalu „Adria”, znanego z dokonanego tam przez AK 22 maja 1943 r. zamachu bombowego na Niemców.
Po zakończeniu wojny, w latach 1946-1950, Bohdan Wodiczko jest związany z Gdańskiem, gdzie współtworzy i jest pierwszym dyrygentem Filharmonii Bałtyckiej. Zaczyna także prowadzić bogatą działalność pedagogiczną, jest wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Sopocie. W 1950 r. Bohdan Wodiczko obejmuje funkcję kierownika artystycznego Filharmonii Łódzkiej oraz zostaje pedagogiem w Łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Cztery lata poźniej, w 1954 r. dyrygent przenosi się do Krakowa, gdzie kieruje Orkiestrą Filharmonii Krakowskiej. W latach 1955–1958 Wodiczko prowadzi Orkiestrę i Chór Filharmonii Narodowej w Warszawie. Jest to bardzo pomyślny okres dla Filharmonii, dyrygent zmienił i powiększył skład orkiestry oraz rozpoczął współpracę m.in. z Arnoldem Rezlerem i Stanisławem Skrowaczewskim. Wodiczko był wielkim miłośnikiem muzyki współczesnej, dlatego postanowił wprowadzić do repertuaru Filharmonii Narodowej wykonania muzyki XX w. Pomysł ten spotkał się z ogromnym uznaniem wśród publiczności i krytyków, co doprowadziło do powstania właśnie w Filharmonii Narodowej Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, który z czasem stał się jednym z najważniejszych festiwali tego typu na świecie. W tym okresie Wodiczko rozpoczyna także pracę pedagogiczną w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie i w Poznaniu.
W 1960 r. Bohdan Wodiczko otrzymuje propozycję prowadzenia Orkiestry Symfonicznej w Reykjawiku, którą przyjmuje. Premier Islandii podczas swojej oficjalnej wizyty w Polsce w 1999 r., w wywiadzie dla Tygodnika „Wprost” powiedział: „Polska wniosła wkład w rozwój kultury islandzkiej: Bohdan Wodiczko stworzył naszą narodową orkiestrę symfoniczną i był jej szefem przez wiele lat”.
Jednak już rok później, w 1961 r. Wodiczko zdecydował się objąć funkcję dyrektora artystycznego i pierwszego dyrygenta Opery Narodowej w Warszawie, którą wcześniej sprawował inny wybitny polski dyrygent Jerzy Semkow. Wodiczko zaraz po objęciu kierownictwa Opery rozpoczyna proces gruntownych zmian dotyczących zarówno repertuaru jak i spraw administracyjnych. Pierwszą premierą przygotowaną przez Wodiczkę w operze warszawskiej w styczniu 1962 r. był „Król Edyp” Strawińskiego w inscenizacji Konrada Swinarskiego. Z dużym zainteresowaniem spotkały się również inscenizacje „Strasznego Dworu” Moniuszki w reżyserii Aleksandra Bardiniego oraz „Kawalera srebrnej róży” Richarda Straussa i „Zamku księcia Sinobrodego” Beli Bartoka.
W 1965 r. dyrygent ustąpił z kierowniczych funkcji w Operze Narodowej i powrócił do Islandii, gdzie prowadził Orkiestrę Filharmonii w Reykjawiku. W 1968 r. zostaje dyrygentem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach, a w 1973 r. profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Warto również podkreślić, iż w 1975 r. Bohdan Wodiczko razem z Wojciechem Kilarem otrzymali nagrodę Związku Kompozytorów Polskich. 1 sierpnia 1977 r. Wodiczko objął dyrekcję i kierownictwo artystyczne Teatru Wielkiego w Łodzi, a od 17 kwietnia do 30 czerwca 1979 r. sprawował kierownictwo artystyczne tej sceny.
Bohdan Wodiczko był jednym z najwybitniejszych polskich dyrygentów, wychowawcą kilku pokoleń muzyków. Zreformował skostniałą strukturę Opery Narodowej i zainteresował tą sceną całą Europę. Zmarł 12 maja 1985 r. w Warszawie.
Jego syn Krzysztof Wodiczko jest jednym z bardziej znanych polskich artystów na świecie. W listopadzie 2005 r. w Galerii Zachęta w Warszawie została otwarta wystawa Krzysztofa Wodiczki z realizowanego przez niego głośnego cyklu „Pomnikoterapia”.
Marta Krakowska www.wolomin