Buraczyńska-Zeiske Wojciecha "Wojtka" (numer obozowy 7926)
urodziła się 22 kwietnia 1920 roku w Warszawie, w rodzinie urzędniczej. W szkole podstawowej krótko należała do ZHP. Ukończyła szkołę średnią o typie handlowym. Na przełomie luty/marzec wstąpiła do ZWZ. Pełniła tam funkcję łączniczki. Aresztowana 16 lutego 1941 roku w Białej-Podlaskiej. Więziona 3 tygodnie w gestapo, następnie przewieziona na Zamek Lubelski. Tam przechorowała tyfus plamisty i tyfus brzuszny. Wywieziona została do obozu w Ravensbrück transportem 21 września 1941 roku z wyrokiem kary śmierci. Pracowała przy budowie dróg, w szwalni przy produkcji płaszczy dla żołnierzy niemieckich tzw. anoraków i przy wyrobie słomianych butów. Operowana doświadczalnie-operacja zakaźna-dnia 23 listopada 1942 roku. Była w grupie więźniarek piszących listy "pismem sympatycznym"-używały do tego moczu lub soku z cebuli-dzięki którym przesłano poza obóz wiadomości o operacjach doświadczalnych na więźniarkach. Ostatnie tygodnie w obozie ukrywała się pod podłogą baraku przed ss-manami z obawy przed zlikwidowaniem. Pod koniec kwietnia wysłana na zachód w tzw. "marszu śmierci". W miejscowości Parchim zastało ją wyzwolenie. Do Polski powróciła pod koniec maja 1945 roku do domu rodzinnego. Wyszła za mąż za Tadeusza Zeiske. Z Warszawy przeniosła się do Golcewa, gdzie pracowała w urzędzie pocztowym. Mąż jej odbudowywał linie energetyczne na Pomorzu Zachodnim (zrezygnowal z tej pracy, gdy jako kierownikowi "zaproponowano" mu wstąpienie do partii). Urodziła trzy córki: Elżbietę, Aleksandrę i Magdalenę. W 1963 roku zamieszkała w Falenicy. Nie przyjęła odznaczenia "Polonia Restituta". Obecnie mieszka w Warszawie.
