Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Gliński Jan Bohdan
10.09.2010 01:57
Jan Bohdan Gliński urodził się 15.12.1915 w Wiedniu. Syn opatowskich lekarzy – Bohdana Jana Glińskiego i Heleny Wandy z Sokołowskich. Ukończył gimnazjum w Rydzynie, w którym w 1934 otrzymał świadectwo dojrzałości. W latach 1934-1939 studiował medycynę na Uniwersytecie im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Dyplom lekarza uzyskał tamże 5.08.1941 r.
We wrześniu 1939 jako strzelec-ochotnik brał udział w walkach grupy „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga. Był jeńcem Stalagu XI A w Altengrabow. Zwolniony w 1940, powrócił do Warszawy i zdał końcowe egzaminy na tajnym już Uniwersytecie. W latach 1940-1941 przez rok pracował w Szpitalu Powiatowym w Opatowie Kieleckim. W latach 1942-1944 był asystentem w Szpitalu Zakaźnym św. Stanisława na Woli w Warszawie. W 1942 ustąpił do organizacji „Unia” i do Armii Krajowej. Miał pseudonimy „Gbur”, „Dr Jan”. Został przydzielony do IV Zgrupowania „Gurt” III Rejonu Śródmieście. W czasie Powstania Warszawskiego był komendantem Punktu Ratowniczo-Sanitarnego podległego temu zgrupowaniu. Punkt ten jednak znalazł się na terenie opanowanym przez Niemców. 28 sierpnia skierowali oni dr. Glińskiego z całym jego personelem sanitarnym do obozu w Pruszkowie. Zdołał jednak ze swoją grupą uciec i objął kierownictwo powstańczego szpitalika w Górcach (obecnie dzielnica Warszawy), który rozwiązał w grudniu 1944. W maju 1945 wyjechał na Dolny Śląsk i jako lekarz powiatowy pracował w Zgorzelcu. Zorganizował tam Służbę Zdrowia powiatu zgorzeleckiego oraz szpital powiatowy, którego był pierwszym dyrektorem. W 1954 przeniósł się do Sanatorium Przeciwgruźliczego w Rudce pow. Mińsk Mazowiecki i od 1972 był jego dyrektorem. W 1975 przekształcił Sanatorium w Specjalistyczny Zespół Opieki Zdrowotnej Gruźlicy i Chorób Płuc, którego był dyrektorem do przejścia na emeryturę w 1981. Potem, do końca 1995, pracował jako asystent w Poradni Przeciwgruźliczej w Otwocku.
W latach 1946-1979 był działaczem Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia. Od 1964 jest działaczem Społecznego Komitetu Walki z Gruźlicą i Chorobami Płuc. Od 1989 jest dyrektorem Zarządu Fundacji (edukacyjnej) im. Tadeusza Łopuszańskiego. Jest współzałożycielem i przewodniczącym Sekcji Historycznej Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Od 1986 gromadzi źródła i opracowuje biogramy do „Słownika Biograficznego Lekarzy i Farmaceutów Ofiar Drugiej Wojny Światowej”, którego dwa tomy (zawierające ponad 2200 biogramów) wydała już Naczelna Izba Lekarska. Obecnie pracuje nad trzecim tomem.
Został odznaczony Kawalerskim i Oficerskim Krzyżem Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Zasłużony dla Zdrowia Narodu, Odznaką za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia. Otrzymał Krzyż AK, Warszawski Krzyż Powstańczy, Medale Wojska Polskiego, Za Warszawę, Za Udział w Wojnie 1939 i wiele innych.
Żonaty, dwoje dzieci, troje wnuków i prawnuczkę
J B Gliński
We wrześniu 1939 jako strzelec-ochotnik brał udział w walkach grupy „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga. Był jeńcem Stalagu XI A w Altengrabow. Zwolniony w 1940, powrócił do Warszawy i zdał końcowe egzaminy na tajnym już Uniwersytecie. W latach 1940-1941 przez rok pracował w Szpitalu Powiatowym w Opatowie Kieleckim. W latach 1942-1944 był asystentem w Szpitalu Zakaźnym św. Stanisława na Woli w Warszawie. W 1942 ustąpił do organizacji „Unia” i do Armii Krajowej. Miał pseudonimy „Gbur”, „Dr Jan”. Został przydzielony do IV Zgrupowania „Gurt” III Rejonu Śródmieście. W czasie Powstania Warszawskiego był komendantem Punktu Ratowniczo-Sanitarnego podległego temu zgrupowaniu. Punkt ten jednak znalazł się na terenie opanowanym przez Niemców. 28 sierpnia skierowali oni dr. Glińskiego z całym jego personelem sanitarnym do obozu w Pruszkowie. Zdołał jednak ze swoją grupą uciec i objął kierownictwo powstańczego szpitalika w Górcach (obecnie dzielnica Warszawy), który rozwiązał w grudniu 1944. W maju 1945 wyjechał na Dolny Śląsk i jako lekarz powiatowy pracował w Zgorzelcu. Zorganizował tam Służbę Zdrowia powiatu zgorzeleckiego oraz szpital powiatowy, którego był pierwszym dyrektorem. W 1954 przeniósł się do Sanatorium Przeciwgruźliczego w Rudce pow. Mińsk Mazowiecki i od 1972 był jego dyrektorem. W 1975 przekształcił Sanatorium w Specjalistyczny Zespół Opieki Zdrowotnej Gruźlicy i Chorób Płuc, którego był dyrektorem do przejścia na emeryturę w 1981. Potem, do końca 1995, pracował jako asystent w Poradni Przeciwgruźliczej w Otwocku.
W latach 1946-1979 był działaczem Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia. Od 1964 jest działaczem Społecznego Komitetu Walki z Gruźlicą i Chorobami Płuc. Od 1989 jest dyrektorem Zarządu Fundacji (edukacyjnej) im. Tadeusza Łopuszańskiego. Jest współzałożycielem i przewodniczącym Sekcji Historycznej Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Od 1986 gromadzi źródła i opracowuje biogramy do „Słownika Biograficznego Lekarzy i Farmaceutów Ofiar Drugiej Wojny Światowej”, którego dwa tomy (zawierające ponad 2200 biogramów) wydała już Naczelna Izba Lekarska. Obecnie pracuje nad trzecim tomem.
Został odznaczony Kawalerskim i Oficerskim Krzyżem Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Zasłużony dla Zdrowia Narodu, Odznaką za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia. Otrzymał Krzyż AK, Warszawski Krzyż Powstańczy, Medale Wojska Polskiego, Za Warszawę, Za Udział w Wojnie 1939 i wiele innych.
Żonaty, dwoje dzieci, troje wnuków i prawnuczkę
J B Gliński