Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Rakowski Mieczysław
28.10.2010 17:32
Mieczysław - Były premier . Zmarł 8.11. 2008 .
Mieczysław F. Rakowski w latach 1988-89 kierował ostatnim rządem PRL; w latach 1989-90 sprawował funkcję (jako ostatni) I sekretarza KC PZPR. Na początku lat 90. Rakowski wycofał się z czynnego życia politycznego, brał jednak udział w debatach publicznych. Był redaktorem naczelnym pisma "Dziś", pisywał do "Trybuny", wydał 10 tomów dzienników obejmujących lata 1958-89 i 1991-2001.
polskalokalna,pl
Mieczysław F. Rakowski w latach 1988-89 kierował ostatnim rządem PRL; w latach 1989-90 sprawował funkcję (jako ostatni) I sekretarza KC PZPR. Na początku lat 90. Rakowski wycofał się z czynnego życia politycznego, brał jednak udział w debatach publicznych. Był redaktorem naczelnym pisma "Dziś", pisywał do "Trybuny", wydał 10 tomów dzienników obejmujących lata 1958-89 i 1991-2001.
polskalokalna,pl
Odpowiedzi (1)
16.12.2010 18:14
Mieczysław Rakowski
Mieczysław Franciszek Rakowski (ur. 1 grudnia 1926 w Kowalewku). Działacz społeczny i polityczny, premier PRL w latach 1988-1989 i sekretarz PZPR. Zawodowo historyk i dziennikarz.
Mieczysław Rakowski pochodzi z Wielkopolski. W okresie okupacji niemieckiej pracował w Poznaniu jako robotnik w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego.
Po zakończeniu wojny studiował w Instytucie Nauk Społecznych w Warszawie (studia ukończył w 1955 roku). W 1956 doktoryzował się z nauk historycznych na tymże uniwersytecie.
1945-49 oficer Ludowego Wojska Polskiego. Pracownik polityczny KC PZPR w Warszawie w latach 1949-57 (z przerwami na naukę). Po likwidacji przez władze pisma "Po Prostu", i wprowadzeniu na rynek
- mającej być mniej krytyczną wobec władz "Polityką" - 1957-82 został mianowany zastępcą, a później redaktorem naczelnym tego pisma, z którego uczynił jeden z najważniejszych w Europie tzw. tygodników opinii. Działał w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (od 1951) - prezes Zarządu Głównego 1958-61.
Już od wczesnej młodości Rakowski zaangażował się w działalność
partyjną. Od 1946 członek PPR, działacz PZPR od początku jej istnienia (1948).Karierę polityczną na szerszą skalę zaczął jednak robić w okresie panowania Edwarda Gierka, którego stał się później zagorzałym krytykiem. Od 1972 roku poseł na Sejm PRL (do 1989). W 1975 roku został członkiem KC PZPR.
W 1982 roku pożegnał się z pracą dziennikarską i na prośbę generała Jaruzelskiego objął funkcję wicepremiera w rządzie stanu wojennego. Równolegle piastował stanowisko przewodniczącego Komisji Rady Ministrów ds. Dialogu ze Zwiazkami Zawodowymi (1981-1985) i członka Narodowej Rady Kutury (1983-1990). Od 1982 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL.
W 1985 roku wraz z generałem Jaruzelskim musiał pożegnać się z działalnością rządową (nie był popularny wśród tzw. betonu partyjnego). Zaczął piastować mało istotne stanowisko wicemarszałka Sejmu, które opuścił na prośbę Jaruzelskiego w 1988. Zastąpił wówczas Zbigniewa Messnera w roli premiera PRL.
Za kadencji Rakowskiego rozpoczęły się wreszcie istotne reformy gospodarcze, których wprowadzenie nie powiodło się Jaruzelskiemu i Messnerowi. Uchwalono korzystną dla drobnych przedsiębiorców ustawę o działalności gospodarczej, rozpoczęto też komercjalizację niektórych przedsiębiorstw
. Duże kontrowersje wzbudziła jednak decyzja Rakowskiego o zamknięciu Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Dopatrywano się w tym - nie bez racji - zemsty za postawę robotników gdańskich w latach 1980-1981.
Za premierostwa Rakowskiego ruszyły też reformy polityczne. Rozpoczęły się obrady w Magdalence zakończone podpisaniem porozumień tzw. Okrągłego Stołu
, które wyznaczyły m.in. termin częściowo wolnych wyborów na 4 czerwca 1989.
W wyniku głosowania Rakowski znalazł się poza Sejmem, co było powodem dymisji jego rządu. Na odchodne wydał decyzję o urynkowieniu cen, która wzbudziła znaczną niechęć w społeczeństwie.
W lipcu 1989 roku po odejściu Jaruzelskiego z partii Rakowski objął - jak się okazało, na krótko - funkcję szefa PZPR. Doprowadził jednak do jej rozwiązania w styczniu 1990 roku i przekształcenia w SdRP, której został szeregowym członkiem.
Od tego czasu
Rakowski wycofał się z czynnego życia politycznego, bierze jednak udział w debatach publicznych (jest redaktorem pisma "Dziś", pisuje do "Trybuny" i "Gazety Wyborczej"), wydaje pamiętniki. Ostatnio nazwisko Rakowskiego pojawiło się w kontekście wyborów do Parlamentu Europejskiego. Sam zainteresowany zaprzeczył jednak pogłoskom o swym kandydowaniu.
Od wakacji 2003 Rakowski prowadził swój własny talk-show w stacji
"TVP 3", do którego zapraszał znane postaci z okresu PRL.W roku 2004 program przestał się ukazywać.
Mieczysław Rakowski nie żyje -09-11-2008
Premier zmarł w wojskowym szpitalu po długiej i ciężkiej chorobie. Cierpiał na nowotwór. Miał 81 lat.
Informację potwierdził Jan Ordyński - dziennikarz, który wspólnie z Henrykiem Szlajferem pracował ostatnio nad książką - "wywiadem rzeką" z Rakowskim.
Rakowski na szczyty władzy wspiął się w latach 80. Był kolejno wicepremierem, wicemarszałkiem Sejmu, ostatnim premierem PRL i ostatnim I sekretarzem KC PZPR.
Do historii przeszły jego słowa wypowiedziane w nocy z 28 na 29 stycznia 1990 roku: "sztandary wyprowadzić", którymi Rakowski zakończył XI Zjazd i działalność PZPR.
Polityczną karierę Rakowski rozpoczął po sierpniu 1980 r. Zasłynął wtedy opublikowanym w "Polityce" tekstem "Szanować partnera", w którym pozytywnie wypowiadał się o dialogu z opozycją i przyznawał racje protestującym robotnikom.
W lutym 1981 r. gen. Wojciech Jaruzelski powołał Rakowskiego na stanowisko wicepremiera w tworzonym przez siebie rządzie. Rakowski stał się jednym z członków ścisłej ekipy Jaruzelskiego. Odpowiadał za negocjacje z "Solidarnością". Latem 1981 roku prowadził ze strony rządowej jedną z tur negocjacji ze związkiem. Została ona przerwana, co partyjno-rządowa propaganda określiła natychmiast jako "zerwanie negocjacji przez +Solidarność+" i wykorzystała jako pretekst do rozpoczęcia gwałtownej antysolidarnościowej kampanii, w której Rakowski brał czynny udział. Od tego momentu ówcześni opozycjoniści przestali uważać wicepremiera za "liberała".
Rakowski uczestniczył w przygotowaniach do wprowadzenia stanu wojennego i czynnie współtworzył politykę PZPR w pierwszej połowie lat 80. Do historii przeszło burzliwe spotkanie Rakowskiego z robotnikami Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1983 r., m.in. z udziałem Lecha Wałęsy, podczas którego wicepremier uzasadniał politykę stanu wojennego.
Jednak w 1985 roku stracił na politycznym znaczeniu, "lądując" na stanowisku wicemarszałka Sejmu. W 1988 roku gen. Jaruzelski ponownie wciągnął Rakowskiego do ścisłej elity władzy PRL. Został premierem, który miał przeprowadzić zasadniczą reformę gospodarczą. W okresie jego rządów umożliwiono m.in. działalność gospodarczą z udziałem kapitału zagranicznego.
Linię Rakowskiego utożsamiano wtedy ze sprzeciwem wobec rozpoczynanego właśnie dialogu z ówczesną demokratyczną opozycją i stawianiem na reformy gospodarcze przeprowadzane zamiast-, a nie obok demokratyzacji. Zasłynął wówczas wypowiedzią, że Polacy od okrągłego stołu wolą stół suto zastawiony.
Mieczysław Franciszek Rakowski (ur. 1 grudnia 1926 w Kowalewku). Działacz społeczny i polityczny, premier PRL w latach 1988-1989 i sekretarz PZPR. Zawodowo historyk i dziennikarz.
Mieczysław Rakowski pochodzi z Wielkopolski. W okresie okupacji niemieckiej pracował w Poznaniu jako robotnik w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego.
Po zakończeniu wojny studiował w Instytucie Nauk Społecznych w Warszawie (studia ukończył w 1955 roku). W 1956 doktoryzował się z nauk historycznych na tymże uniwersytecie.
1945-49 oficer Ludowego Wojska Polskiego. Pracownik polityczny KC PZPR w Warszawie w latach 1949-57 (z przerwami na naukę). Po likwidacji przez władze pisma "Po Prostu", i wprowadzeniu na rynek
- mającej być mniej krytyczną wobec władz "Polityką" - 1957-82 został mianowany zastępcą, a później redaktorem naczelnym tego pisma, z którego uczynił jeden z najważniejszych w Europie tzw. tygodników opinii. Działał w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (od 1951) - prezes Zarządu Głównego 1958-61.
Już od wczesnej młodości Rakowski zaangażował się w działalność
partyjną. Od 1946 członek PPR, działacz PZPR od początku jej istnienia (1948).Karierę polityczną na szerszą skalę zaczął jednak robić w okresie panowania Edwarda Gierka, którego stał się później zagorzałym krytykiem. Od 1972 roku poseł na Sejm PRL (do 1989). W 1975 roku został członkiem KC PZPR.
W 1982 roku pożegnał się z pracą dziennikarską i na prośbę generała Jaruzelskiego objął funkcję wicepremiera w rządzie stanu wojennego. Równolegle piastował stanowisko przewodniczącego Komisji Rady Ministrów ds. Dialogu ze Zwiazkami Zawodowymi (1981-1985) i członka Narodowej Rady Kutury (1983-1990). Od 1982 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL.
W 1985 roku wraz z generałem Jaruzelskim musiał pożegnać się z działalnością rządową (nie był popularny wśród tzw. betonu partyjnego). Zaczął piastować mało istotne stanowisko wicemarszałka Sejmu, które opuścił na prośbę Jaruzelskiego w 1988. Zastąpił wówczas Zbigniewa Messnera w roli premiera PRL.
Za kadencji Rakowskiego rozpoczęły się wreszcie istotne reformy gospodarcze, których wprowadzenie nie powiodło się Jaruzelskiemu i Messnerowi. Uchwalono korzystną dla drobnych przedsiębiorców ustawę o działalności gospodarczej, rozpoczęto też komercjalizację niektórych przedsiębiorstw
. Duże kontrowersje wzbudziła jednak decyzja Rakowskiego o zamknięciu Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Dopatrywano się w tym - nie bez racji - zemsty za postawę robotników gdańskich w latach 1980-1981.
Za premierostwa Rakowskiego ruszyły też reformy polityczne. Rozpoczęły się obrady w Magdalence zakończone podpisaniem porozumień tzw. Okrągłego Stołu
, które wyznaczyły m.in. termin częściowo wolnych wyborów na 4 czerwca 1989.
W wyniku głosowania Rakowski znalazł się poza Sejmem, co było powodem dymisji jego rządu. Na odchodne wydał decyzję o urynkowieniu cen, która wzbudziła znaczną niechęć w społeczeństwie.
W lipcu 1989 roku po odejściu Jaruzelskiego z partii Rakowski objął - jak się okazało, na krótko - funkcję szefa PZPR. Doprowadził jednak do jej rozwiązania w styczniu 1990 roku i przekształcenia w SdRP, której został szeregowym członkiem.
Od tego czasu
Rakowski wycofał się z czynnego życia politycznego, bierze jednak udział w debatach publicznych (jest redaktorem pisma "Dziś", pisuje do "Trybuny" i "Gazety Wyborczej"), wydaje pamiętniki. Ostatnio nazwisko Rakowskiego pojawiło się w kontekście wyborów do Parlamentu Europejskiego. Sam zainteresowany zaprzeczył jednak pogłoskom o swym kandydowaniu.
Od wakacji 2003 Rakowski prowadził swój własny talk-show w stacji
"TVP 3", do którego zapraszał znane postaci z okresu PRL.W roku 2004 program przestał się ukazywać.
Mieczysław Rakowski nie żyje -09-11-2008
Premier zmarł w wojskowym szpitalu po długiej i ciężkiej chorobie. Cierpiał na nowotwór. Miał 81 lat.
Informację potwierdził Jan Ordyński - dziennikarz, który wspólnie z Henrykiem Szlajferem pracował ostatnio nad książką - "wywiadem rzeką" z Rakowskim.
Rakowski na szczyty władzy wspiął się w latach 80. Był kolejno wicepremierem, wicemarszałkiem Sejmu, ostatnim premierem PRL i ostatnim I sekretarzem KC PZPR.
Do historii przeszły jego słowa wypowiedziane w nocy z 28 na 29 stycznia 1990 roku: "sztandary wyprowadzić", którymi Rakowski zakończył XI Zjazd i działalność PZPR.
Polityczną karierę Rakowski rozpoczął po sierpniu 1980 r. Zasłynął wtedy opublikowanym w "Polityce" tekstem "Szanować partnera", w którym pozytywnie wypowiadał się o dialogu z opozycją i przyznawał racje protestującym robotnikom.
W lutym 1981 r. gen. Wojciech Jaruzelski powołał Rakowskiego na stanowisko wicepremiera w tworzonym przez siebie rządzie. Rakowski stał się jednym z członków ścisłej ekipy Jaruzelskiego. Odpowiadał za negocjacje z "Solidarnością". Latem 1981 roku prowadził ze strony rządowej jedną z tur negocjacji ze związkiem. Została ona przerwana, co partyjno-rządowa propaganda określiła natychmiast jako "zerwanie negocjacji przez +Solidarność+" i wykorzystała jako pretekst do rozpoczęcia gwałtownej antysolidarnościowej kampanii, w której Rakowski brał czynny udział. Od tego momentu ówcześni opozycjoniści przestali uważać wicepremiera za "liberała".
Rakowski uczestniczył w przygotowaniach do wprowadzenia stanu wojennego i czynnie współtworzył politykę PZPR w pierwszej połowie lat 80. Do historii przeszło burzliwe spotkanie Rakowskiego z robotnikami Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1983 r., m.in. z udziałem Lecha Wałęsy, podczas którego wicepremier uzasadniał politykę stanu wojennego.
Jednak w 1985 roku stracił na politycznym znaczeniu, "lądując" na stanowisku wicemarszałka Sejmu. W 1988 roku gen. Jaruzelski ponownie wciągnął Rakowskiego do ścisłej elity władzy PRL. Został premierem, który miał przeprowadzić zasadniczą reformę gospodarczą. W okresie jego rządów umożliwiono m.in. działalność gospodarczą z udziałem kapitału zagranicznego.
Linię Rakowskiego utożsamiano wtedy ze sprzeciwem wobec rozpoczynanego właśnie dialogu z ówczesną demokratyczną opozycją i stawianiem na reformy gospodarcze przeprowadzane zamiast-, a nie obok demokratyzacji. Zasłynął wówczas wypowiedzią, że Polacy od okrągłego stołu wolą stół suto zastawiony.