Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Bartłomiejczyk Edmund Ludwik
9.11.2010 15:36
Bartłomiejczyk Edmund Ludwik (1885-1950)
Po szkole ogólnokształcącej pracuje jako chromolitograf. W tym samym czasie uczy się w Szkole Rysunkowej przy Muzeum Rzemiosła. Od 1906 do 1909 roku studiuje w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Jana Stanisławskiego, Józefa Unierzyskiego i Wojciecha Weissa. W latach 1910-1913 jest słuchaczem warszawskiej Szkół Sztuk Pięknych. Początkowo studiuje architekturę, później przenosi się na Wydział Sztuki Stosowanej do Edwarda Trojanowskiego. Około roku 1912 rozpoczyna samodzielną działalność artystyczną. Zajmuje się także pracą dydaktyczną. W latach 1917-1930 wykłada na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W roku 1926 obejmuje pierwszą w Polsce Katedrę Grafiki Użytkowej w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Należy do Stowarzyszenia Artystów Grafików Ryt", w latach 1930-1936 jest jego prezesem. Organizuje Koło Artystów Grafików Reklamowych. W 1942 roku włącza się do prac konspiracyjnego Koła Miłośników Grafiki i Ekslibrisu w Warszawie. Jego twórczość obejmuje grafikę użytkową i artystyczną oraz projekty dla wielu dziedzin rzemiosła artystycznego (wzory biżuterii, tkanin i wyrobów z brązu). Projektuje ilustracje książkowe, okładki, układy graficzne, znaki drukarskie, ekslibrisy. Jest autorem plakatów, znaczków pocztowych, banknotów, druków okolicznościowych i reklamowych. Najczęściej uprawia drzeworyt, a także litografię, akwafortę i miedzioryt. W latach dwudziestych znajduje się pod wyraźnym wpływem drzeworytu ludowego, w okresie późniejszym szuka inspiracji w drzeworycie japońskim. Szczególnie interesuje go tematyka rodzajowa, często sceny z życia górali i Hucułów; poza tym tworzy także pejzaże i kompozycje religijne.
Źródło: biulpol
Po szkole ogólnokształcącej pracuje jako chromolitograf. W tym samym czasie uczy się w Szkole Rysunkowej przy Muzeum Rzemiosła. Od 1906 do 1909 roku studiuje w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Jana Stanisławskiego, Józefa Unierzyskiego i Wojciecha Weissa. W latach 1910-1913 jest słuchaczem warszawskiej Szkół Sztuk Pięknych. Początkowo studiuje architekturę, później przenosi się na Wydział Sztuki Stosowanej do Edwarda Trojanowskiego. Około roku 1912 rozpoczyna samodzielną działalność artystyczną. Zajmuje się także pracą dydaktyczną. W latach 1917-1930 wykłada na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W roku 1926 obejmuje pierwszą w Polsce Katedrę Grafiki Użytkowej w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Należy do Stowarzyszenia Artystów Grafików Ryt", w latach 1930-1936 jest jego prezesem. Organizuje Koło Artystów Grafików Reklamowych. W 1942 roku włącza się do prac konspiracyjnego Koła Miłośników Grafiki i Ekslibrisu w Warszawie. Jego twórczość obejmuje grafikę użytkową i artystyczną oraz projekty dla wielu dziedzin rzemiosła artystycznego (wzory biżuterii, tkanin i wyrobów z brązu). Projektuje ilustracje książkowe, okładki, układy graficzne, znaki drukarskie, ekslibrisy. Jest autorem plakatów, znaczków pocztowych, banknotów, druków okolicznościowych i reklamowych. Najczęściej uprawia drzeworyt, a także litografię, akwafortę i miedzioryt. W latach dwudziestych znajduje się pod wyraźnym wpływem drzeworytu ludowego, w okresie późniejszym szuka inspiracji w drzeworycie japońskim. Szczególnie interesuje go tematyka rodzajowa, często sceny z życia górali i Hucułów; poza tym tworzy także pejzaże i kompozycje religijne.
Źródło: biulpol