Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Hulewicz Jerzy
9.11.2010 16:07
Hulewicz, Jerzy (1886-1941)
Malarz, grafik i pisarz związany ze środowiskami poznańskim i warszawskim. Studiuje początkowo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (u Józefa Unierzyskiego), potem w Paryżu i Monachium. Osiada na stałe w rodzinnym majątku Kościanki. Jest jednym z głównych animatorów poznańskiego środowiska artystycznego. Uczestniczy w tworzeniu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Poznaniu. Członek Koła Artystów Wielkopolskich, ugrupowania Bunt, Związku Polskich Artystów Grafików. Zostaje redaktorem dwutygodnika Zdrój, założonego przy współpracy Stanisława Przybyszewskiego. W roku 1925, po utracie własnego majątku, zostaje administratorem dóbr Radziwiłłów w Pełży. Około 1937 roku, na stałe osiada w Warszawie. Stały współpracownik Kuriera Porannego i Zwierciadła. Zakłada prywatną szkołę malarstwa im. Zygmunta Waliszewskiego. W czasie II wojny światowej zaangażowany w wydawanie prasy podziemnej. Dorobek malarski i rękopisy Hulewicza przepadły w czasie Powstania Warszawskiego. Na twórczość malarską artysty składają się głównie portrety, pejzaże i obrazy o tematyce religijnej. Grafika zajmuje główne miejsce w jego zainteresowaniach plastycznych około 1917 roku. Wykonuje wówczas drzeworytnicze ilustracje i ozdobniki do pisma Zdrój. Uprawia także akwafortę. Pierwsze prace charakteryzują się nieco secesyjną stylizacją. W późniejszych kompozycjach widoczne są wpływy kubizmu i futuryzmu, mówiące o związkach ze sztuką formistów. Zauważalne jest także silne oddziaływanie niemieckiego ekspresjonizmu. Hulewicz ozdabia rycinami wiele książek, np. Genesis z Ducha Juliusza Słowackiego (Poznań 1918), własny dramat Kain (Warszawa 1920) oraz Jarosława Iwaszkiewicza Legendy o św. Balbinie nieznanej. Sporadycznie zajmuje się także ekslibrisem i rzeźbą. Pisze powieści, dramaty, nowele, rozprawy o sztuce, recenzje i felietony. Źródło:biulpol.net
Malarz, grafik i pisarz związany ze środowiskami poznańskim i warszawskim. Studiuje początkowo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (u Józefa Unierzyskiego), potem w Paryżu i Monachium. Osiada na stałe w rodzinnym majątku Kościanki. Jest jednym z głównych animatorów poznańskiego środowiska artystycznego. Uczestniczy w tworzeniu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Poznaniu. Członek Koła Artystów Wielkopolskich, ugrupowania Bunt, Związku Polskich Artystów Grafików. Zostaje redaktorem dwutygodnika Zdrój, założonego przy współpracy Stanisława Przybyszewskiego. W roku 1925, po utracie własnego majątku, zostaje administratorem dóbr Radziwiłłów w Pełży. Około 1937 roku, na stałe osiada w Warszawie. Stały współpracownik Kuriera Porannego i Zwierciadła. Zakłada prywatną szkołę malarstwa im. Zygmunta Waliszewskiego. W czasie II wojny światowej zaangażowany w wydawanie prasy podziemnej. Dorobek malarski i rękopisy Hulewicza przepadły w czasie Powstania Warszawskiego. Na twórczość malarską artysty składają się głównie portrety, pejzaże i obrazy o tematyce religijnej. Grafika zajmuje główne miejsce w jego zainteresowaniach plastycznych około 1917 roku. Wykonuje wówczas drzeworytnicze ilustracje i ozdobniki do pisma Zdrój. Uprawia także akwafortę. Pierwsze prace charakteryzują się nieco secesyjną stylizacją. W późniejszych kompozycjach widoczne są wpływy kubizmu i futuryzmu, mówiące o związkach ze sztuką formistów. Zauważalne jest także silne oddziaływanie niemieckiego ekspresjonizmu. Hulewicz ozdabia rycinami wiele książek, np. Genesis z Ducha Juliusza Słowackiego (Poznań 1918), własny dramat Kain (Warszawa 1920) oraz Jarosława Iwaszkiewicza Legendy o św. Balbinie nieznanej. Sporadycznie zajmuje się także ekslibrisem i rzeźbą. Pisze powieści, dramaty, nowele, rozprawy o sztuce, recenzje i felietony. Źródło:biulpol.net