Nad Zbruczem...

NAD ZBRUCZEM - Stanisław Horodecki

Miło i wesoło, cudownie wokoło,
W Zbruczu woda płynie,
Szemrząc w swej dolinie,
W tym cudownym świecie,
Jak w różanym kwiecie,
Ciepło i pogodnie,
W ludzkim rytmie zgodnie.
Wszyscy się kochali,
O swój honor dbali.
A Zbrucz wodą tętni,
Śle fale ponętnie,
Swe koryto kręci,
Do pływania nęci,
Płynie w dal z daleka,
Woda wciąż ucieka,
Równym prądem płynie,
Gdzieś tam w dali zginie,
Słońce swe promienie
Snopem śle na ziemię,
Rolnikom wciąż grzeje,
Wlewa w nich nadzieję:
Że Zbrucz - ta Podolska
Rzeka zawsze Polska!
Ja podobnie myślę:
Gdy i te słowa kreślę,
I tak sobie marzę...
O tych czasach gwarzę:
Gdym kiedyś nad Zbruczem
Kochać Polskę uczył,
Młodszych braci, siostry:
Przeszył mnie ból ostry!
Dziś nad Zbruczem lubym
Tkwi "zły lew z tryzubem".

Bibliografia

Wieś Kresowa. Czabarówka i sąsiedzi, t. 9