Syn Stanisława Kuźniarskiego i Stefanii z domu Tacikowskiej. Urodził się w Iłowie w roku 1910. Ukończył Gimnazjum i Szkołę Handlową. Pracował w Przedsiębiorstwie Budowlanym, które budowało zaporę w Rożnowie. Po wybuchu wojny był porucznikiem w Wojsku Polskim. Dostał się do rosyjskiej niewoli. Koledzy namawiali go, żeby ratować się ściągając pagony, ale on nie chciał się zgodzić. Jedyny list od niego przyszedł ze Starobielska w roku 1940. Najprawdopodobniej zaraz potem zginął.