Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Czechowicz Józef
13.04.2012 15:31
Józef Czechowicz urodził się 15 marca 1903 roku w Lublinie. Zginął pod gruzami kamienicy podczas bombardowania Lublina w dniu 9 września 1939 roku.
Polski poeta awangardowy dwudziestolecia międzywojennego, członek i jeden założycieli grupy poetyckiej "Reflektor", w latach 30. skupił wokół siebie pokaźne grono młodych poetów zaliczanych do II Awangardy.
Urodził się w Lublinie w rodzinie Małgorzaty z Sułków i Pawła Czechowicza jako czwarte dziecko. Dzieciństwo spędził w suterenie przy ulicy Kapucyńskiej 3 .
Było to służbowe mieszkanie jego ojca, który pracował jako woźny w Banku Handlowym. W 1912 ojciec zmarł, a jego posadę objęła matka.
W 1913 Czechowicz rozpoczął naukę w rosyjskojęzycznej jedenastoklasowej szkole elementarnej.Kiedy dwa lata później Lublin zajęli Austriacy (1915) – przeniósł się do nowo utworzonej pierwszej powszechnej szkoły polskiej, którą ukończył z wyróżnieniem w 1917. Potem rozpoczął naukę w czteroletnim Seminarium Nauczycielskim.W 1920 jako ochotnik wyruszył na wojnę polsko-bolszewicką. Po trzech miesiącach, pod koniec października, powrócił do szkoły, którą ukończył w 1921 roku.Następne etapy jego edukacji to Wyższy Kurs Nauczycielski w Lublinie oraz studia w Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Po studiach rozpoczął pracę jako nauczyciel we wsi Słobódka na Wileńszczyźnie, nauczycielem był do 1932 roku pracując w szkołach we Włodzimierzu Wołyńskim i Lublinie.
W 1923 był współtwórcą czasopisma literackiego "Reflektor", w którym debiutował utworem Opowieść o papierowej koronie. W 1927 ukazał się drukiem pierwszy tomik utworów poety, Kamień. Został on wysoko oceniony przez krytykę. W 1930 otrzymał z Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego stypendium na wyjazd do Francji.Po powrocie do Lublina został redaktorem dodatku literackiego do "Ziemi Lubelskiej". W styczniu 1932 rozpoczął wydawanie własnego dziennika pt. Kurier Lubelski. Ukazało się 129 numerów. Po zakończeniu prac nad Kurierem podjął starania mające na celu powołanie kolejnego dziennika. Dzięki niemu zaczął wychodzić "Dziennik Lubelski". Wypuszczono tylko dziewięć numerów.W 1933 Czechowicz przeprowadził się do Warszawy. Tam między innymi redagował Kolumnę Literacką w dwutygodniku "Zet", redagował czasopisma dla dzieci "Płomyk" i "Płomyczek", współpracował z "Głosem Nauczycielskim", "Pionem" i "Kameną", a także pracował w dziale literackim Polskiego Radia.
Po wybuchu II wojny światowej powrócił do rodzinnego miasta wraz z ewakuującymi się pracownikami radia.
Zginął pod gruzami kamienicy podczas bombardowania Lublina.
Jeszcze przed drugą wojną światową poeta obrazuje w swoich wierszach atmosferę katastrofy i upadku. W ten sposób wkracza w II Awangardę, katastrofizm. Wszystkie wiersze Czechowicza przejawiają silną sugestię wręcz hipnotyczną, a jej senny charakter przypomina wyłączanie odbiorcy i skupianie go wyłącznie na rozwoju wierszy. Wiele wierszy katastroficznych przejawia brak celu, strach przed rzeczywistością, traumę.
Kamień, Lublin 1927
Dzień jak co dzień. Wiersze z lat 1927, 1928, 1929, Warszawa 1930
Ballada z tamtej strony, Warszawa 1932
Stare kamienie (wspólnie z F. Arnsztajnową), Lublin 1934
W błyskawicy. Poezje, Warszawa 1934
Nic więcej, Warszawa 1936
Czasu jutrzennego, 1937, wyst. Warszawa Teatr Nowy 1939
Nuta człowiecza, Warszawa 1939
Polski poeta awangardowy dwudziestolecia międzywojennego, członek i jeden założycieli grupy poetyckiej "Reflektor", w latach 30. skupił wokół siebie pokaźne grono młodych poetów zaliczanych do II Awangardy.
Urodził się w Lublinie w rodzinie Małgorzaty z Sułków i Pawła Czechowicza jako czwarte dziecko. Dzieciństwo spędził w suterenie przy ulicy Kapucyńskiej 3 .
Było to służbowe mieszkanie jego ojca, który pracował jako woźny w Banku Handlowym. W 1912 ojciec zmarł, a jego posadę objęła matka.
W 1913 Czechowicz rozpoczął naukę w rosyjskojęzycznej jedenastoklasowej szkole elementarnej.Kiedy dwa lata później Lublin zajęli Austriacy (1915) – przeniósł się do nowo utworzonej pierwszej powszechnej szkoły polskiej, którą ukończył z wyróżnieniem w 1917. Potem rozpoczął naukę w czteroletnim Seminarium Nauczycielskim.W 1920 jako ochotnik wyruszył na wojnę polsko-bolszewicką. Po trzech miesiącach, pod koniec października, powrócił do szkoły, którą ukończył w 1921 roku.Następne etapy jego edukacji to Wyższy Kurs Nauczycielski w Lublinie oraz studia w Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Po studiach rozpoczął pracę jako nauczyciel we wsi Słobódka na Wileńszczyźnie, nauczycielem był do 1932 roku pracując w szkołach we Włodzimierzu Wołyńskim i Lublinie.
W 1923 był współtwórcą czasopisma literackiego "Reflektor", w którym debiutował utworem Opowieść o papierowej koronie. W 1927 ukazał się drukiem pierwszy tomik utworów poety, Kamień. Został on wysoko oceniony przez krytykę. W 1930 otrzymał z Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego stypendium na wyjazd do Francji.Po powrocie do Lublina został redaktorem dodatku literackiego do "Ziemi Lubelskiej". W styczniu 1932 rozpoczął wydawanie własnego dziennika pt. Kurier Lubelski. Ukazało się 129 numerów. Po zakończeniu prac nad Kurierem podjął starania mające na celu powołanie kolejnego dziennika. Dzięki niemu zaczął wychodzić "Dziennik Lubelski". Wypuszczono tylko dziewięć numerów.W 1933 Czechowicz przeprowadził się do Warszawy. Tam między innymi redagował Kolumnę Literacką w dwutygodniku "Zet", redagował czasopisma dla dzieci "Płomyk" i "Płomyczek", współpracował z "Głosem Nauczycielskim", "Pionem" i "Kameną", a także pracował w dziale literackim Polskiego Radia.
Po wybuchu II wojny światowej powrócił do rodzinnego miasta wraz z ewakuującymi się pracownikami radia.
Zginął pod gruzami kamienicy podczas bombardowania Lublina.
Jeszcze przed drugą wojną światową poeta obrazuje w swoich wierszach atmosferę katastrofy i upadku. W ten sposób wkracza w II Awangardę, katastrofizm. Wszystkie wiersze Czechowicza przejawiają silną sugestię wręcz hipnotyczną, a jej senny charakter przypomina wyłączanie odbiorcy i skupianie go wyłącznie na rozwoju wierszy. Wiele wierszy katastroficznych przejawia brak celu, strach przed rzeczywistością, traumę.
Kamień, Lublin 1927
Dzień jak co dzień. Wiersze z lat 1927, 1928, 1929, Warszawa 1930
Ballada z tamtej strony, Warszawa 1932
Stare kamienie (wspólnie z F. Arnsztajnową), Lublin 1934
W błyskawicy. Poezje, Warszawa 1934
Nic więcej, Warszawa 1936
Czasu jutrzennego, 1937, wyst. Warszawa Teatr Nowy 1939
Nuta człowiecza, Warszawa 1939