Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Chyliński Rafał (1694-1741)
11.12.2008 09:00
[blok]Bł. Rafał Chyliński. Urodził się 8 stycznia 1694 r. we wsi Wysoczka koło Poznania. Rodzicami jego byli Arnolf Jan i Marianna Kiersaka. Ma chrzcie otrzymał imię Melchior. Został wychowany przez rodziców wierze chrześcijańskiej. Po ukończeniu nauki w Kolegium jezuickim w Poznaniu, w 1812 r. zaciągnął się do wojska.
W 1715 r. został przyjęty do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych (franciszkanów). 26 kwietnia 1716 r. złożył śluby wieczyste przyjmując imię Rafał. W czerwcu 1717 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W licznych klasztorach, gdzie był kierowany przez przełożonych z wielkim zapałem O. Rafał Chyliński poświęcał się pracy kapłańskiej. W sposób szczególny oddał się głoszeniu kazań i nauk pogłębiających moralność, katechizacji, spowiedzi, oraz apostolstwu miłości i miłosierdzia wśród biednych i cierpiących.
Miłość Boga stawiał zawsze na pierwszym miejscu. Często mawiał: "miłujmy Pana, wychwalajmy Pana zawsze, nigdy Go nie obrażajmy". Aby samemu realizować te słowa, starał się wynagradzać za grzechy świata, wybierając drogę pokuty, wyrzeczenia, postów i licznych umartwień. Wychwalał nimi Pana, tak jak mu serce dyktowało i próbował każdą wolną chwilę zamieniać na osobiste z Nim spotkanie w modlitwie, jednocześnie z wielka radością uczestniczył w modlitwach liturgicznych, szczególnie głęboko przeżywając sprawowanie samej Najświętszej Ofiary. Pogłębiał miłość względem Boga i wyrażał ją w wiernym życiu według rad ewangelicznych. Odczuwał zawsze żywą duchową obecność Najświętszej Maryi Panny, którą czcił z wielką pobożnością, synowskim oddaniem i na Jej cześć codziennie odmawiał modlitwy liturgiczne o Jej Wniebowzięciu.
Z miłością Boga łączył miłość bliźniego okazując heroiczne oddanie na służbę ubogich, chorych i cierpiących. Z polecenia przełożonych klasztorów, w których przebywał miał powierzony obowiązek rozdzielania posiłków i odzienia dla ubogich. To zadanie wypełniał z wielkim oddaniem i podziwu godna miłością. Wszystkich biednych przyjmował z wielkim szacunkiem i widział w nich obraz Chrystusa ubogiego. Nie oszczędzał swoich sił w służbie chorych i cierpiących.
W 1736 roku udaje się do Krakowa, aby służyć pomocą w czasie epidemii. Swoje kroki kieruje do lazaretu, aby każdego dnia od rana do wieczora udzielać pomocy chorym przygotowując ich na spotkanie z Bogiem. W roku 1738 jak ustała epidemia w Krakowie, O. Rafał wrócił do Łagiewnik (obecnie teren Łodzi), gdzie kontynuował powierzona mu opiekę nad ubogimi. We wrześniu musi przerwać swą działalność. Choroba zatrzymuje go w celi zakonnej. W czasie choroby dał przykład wielkiej cierpliwości z jaką znosił cierpienia. Zmarł 2 grudnia 1741 r.
Błogosławionym ogłosił go Papież Jan Paweł II w Warszawie, 9 czerwca 1991 r. w czasie swojej czwartej pielgrzymki do Polski.
[]
Lista polskich świętych i błogosławionych
W 1715 r. został przyjęty do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych (franciszkanów). 26 kwietnia 1716 r. złożył śluby wieczyste przyjmując imię Rafał. W czerwcu 1717 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W licznych klasztorach, gdzie był kierowany przez przełożonych z wielkim zapałem O. Rafał Chyliński poświęcał się pracy kapłańskiej. W sposób szczególny oddał się głoszeniu kazań i nauk pogłębiających moralność, katechizacji, spowiedzi, oraz apostolstwu miłości i miłosierdzia wśród biednych i cierpiących.
Miłość Boga stawiał zawsze na pierwszym miejscu. Często mawiał: "miłujmy Pana, wychwalajmy Pana zawsze, nigdy Go nie obrażajmy". Aby samemu realizować te słowa, starał się wynagradzać za grzechy świata, wybierając drogę pokuty, wyrzeczenia, postów i licznych umartwień. Wychwalał nimi Pana, tak jak mu serce dyktowało i próbował każdą wolną chwilę zamieniać na osobiste z Nim spotkanie w modlitwie, jednocześnie z wielka radością uczestniczył w modlitwach liturgicznych, szczególnie głęboko przeżywając sprawowanie samej Najświętszej Ofiary. Pogłębiał miłość względem Boga i wyrażał ją w wiernym życiu według rad ewangelicznych. Odczuwał zawsze żywą duchową obecność Najświętszej Maryi Panny, którą czcił z wielką pobożnością, synowskim oddaniem i na Jej cześć codziennie odmawiał modlitwy liturgiczne o Jej Wniebowzięciu.
Z miłością Boga łączył miłość bliźniego okazując heroiczne oddanie na służbę ubogich, chorych i cierpiących. Z polecenia przełożonych klasztorów, w których przebywał miał powierzony obowiązek rozdzielania posiłków i odzienia dla ubogich. To zadanie wypełniał z wielkim oddaniem i podziwu godna miłością. Wszystkich biednych przyjmował z wielkim szacunkiem i widział w nich obraz Chrystusa ubogiego. Nie oszczędzał swoich sił w służbie chorych i cierpiących.
W 1736 roku udaje się do Krakowa, aby służyć pomocą w czasie epidemii. Swoje kroki kieruje do lazaretu, aby każdego dnia od rana do wieczora udzielać pomocy chorym przygotowując ich na spotkanie z Bogiem. W roku 1738 jak ustała epidemia w Krakowie, O. Rafał wrócił do Łagiewnik (obecnie teren Łodzi), gdzie kontynuował powierzona mu opiekę nad ubogimi. We wrześniu musi przerwać swą działalność. Choroba zatrzymuje go w celi zakonnej. W czasie choroby dał przykład wielkiej cierpliwości z jaką znosił cierpienia. Zmarł 2 grudnia 1741 r.
Błogosławionym ogłosił go Papież Jan Paweł II w Warszawie, 9 czerwca 1991 r. w czasie swojej czwartej pielgrzymki do Polski.
[]
Lista polskich świętych i błogosławionych