Krajewski Rafał

Rafał Krajewski herbu Jasieńczyk, ps. Wujaszek, August, Helena, (ur. 24 października 1834 w Łempicach Wielkich (obecnie Łępice w gminie Pokrzywnica), zm. 5 sierpnia 1864 w Warszawie)

– dyrektor Wydziału Spraw Wewnętrznych w Rządzie Narodowym w czasie powstania styczniowego.
W 1850 wstąpił do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, którą ukończył celująco w 1854. W 1857 uzyskał patent architekta. Projektował i budował wiele stołecznych kamienic. Według jego projektu odbudowano m.in. spalony w powstaniu Ratusz Warszawski.
Politycznie związany był ze środowiskiem millenerów Edwarda Jürgensa. W grudniu 1862 wyjechał za granicę w tajnej misji politycznej. W połowie lutego 1863 wrócił do kraju i wszedł do sformowanej przez Stefana Bobrowskiego Komisji Wykonawczej. Romuald Traugutt mianował go dyrektorem Wydziału Spraw Wewnętrznych. 10 marca 1864 został przez Rosjan aresztowany, więziony był w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej [1]. Nie dał się złamać w śledztwie pomimo bicia, głodzenia i przetrzymywania w lochu. Dopiero 22 kwietnia, wobec obciążających go zeznań 16 świadków przyznał się do kierowania WSW.
19 lipca sąd wojenny skazał go na karę śmierci. Stracony 5 sierpnia na stokach Cytadeli Warszawskiej wraz z Romualdem Trauguttem, Józefem Toczyskim, Romanem Żulińskim i Janem Jeziorańskim. [Wikipedia .org]