Przanowski Edward

Edward Przanowski[edytuj]
Edward Przanowski (ur. 13 października 1845 roku w Glanowie koło Olkusza - zm. 6 lutego 1929 r. w Nowej Wsi koło Starogardu Gdańskiego)

– inżynier i architekt powiatowy w Słupcy i Łęczycy, działacz społeczny.

Edward Czesław Karol Boromeusz Przanowski pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej herbu Nowina, był synem Norberta Przanowskiego (1814-1850), dzierżawcy dóbr glanowskich.
Edward Przanowski ukończył Gimnazjum Męskie w Piotrkowie i w 1862 r. wstąpił do nowo utworzonej Szkoły Głównej w Warszawie na Wydział Matematyczno-Fizyczny. Studia przerwał udział w Powstaniu Styczniowym, walczył w partii gen. Edmunda Taczanowskiego, a w przegranej bitwie pod Kruszyną (Nieznanicami) w dniu 29 sierpnia 1863 r. został dwukrotnie ciężko ranny. Według relacji Przanowskiego kozacy uganiający się po pobojowisku sprawdzali kto jeszcze z powstańców żyje. Sprawdzanie polegało na tym, że kłuli piką ciała leżących, a gdy zauważyli odruch – mordowali. Przanowski przebity piką, nie drgnął mimo bólu i uznany za nieżywego, poniechany został przez kozaków. W ten sposób uniknął niechybnej śmierci. Od 1864 r. odbywał praktykę w Zarządzie Dróg Królestwa Polskiego, a 22 grudnia 1868 r. zdał egzamin i uzyskał tytuł inżyniera-konduktora.

Przez 44 lata pracował jako inżynier w miastach Królestwa Polskiego, przeżywających w II połowie XIX w. regres w wyniku carskich represji popowstaniowych. W latach 1866-1871 był inżynierem-konduktorem powiatu sieradzkiego. W latach 1871-1880 pełnił obowiązki inżyniera i architekta powiatowego w Słupcy. Odpowiadał m.in. za infrastrukturę techniczną administrowanych terenów, utrzymanie dróg, remonty obiektów publicznych, ochronę przeciwpożarową. W 1878 r. kierował pracami technicznymi przy budowie kościoła w parafii ewangelicko-augsburskiej w Zagórowie koło Słupcy.
W 1880 r. mianowany został inżynierem i architektem powiatu łęczyckiego. Jako inżynier i architekt powiatowy sporządził plany miejscowości obwodu łęczyckiego, z których cztery pochodzące z 1893 r. zachowały się w Zbiorze kartograficznym Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie. Są to plany Łęczycy i Grabowa, Piątku, Poddębic, stanowiące cenne źródło rozwoju przestrzenno-urbanistycznego miejscowości.
W dziejach Łęczycy Przanowski zapisał się jako budowniczy siedziby straży ogniowej. Był autorem projektu architektonicznego, pełnił także nadzór nad prowadzonymi pracami. Do budowy remizy wykorzystano prawdopodobnie materiały z częściowej rozbiórki średniowiecznego zamku. W neoklasycystycznym gmachu - obok pomieszczeń dla straży ogniowej - znalazła się także obszerna sala teatralna z widownią dla 200 osób oraz galeria z kilkudziesięcioma miejscami stojącymi. Obiekt zachowany do dziś, w dalszym ciągu jest siedzibą łęczyckiej ochotniczej straży pożarnej.

Edward Przanowski związał się na wiele lat z łęczycką ochotniczą strażą ogniową, zaliczaną do najstarszych i największych straży w zaborze rosyjskim. Była to wówczas jedyna polska organizacja obywatelska w Łęczycy, prowadząca także działalność kulturalną i społeczną. W 1882 r. został wybrany pomocnikiem naczelnika, a w rok później naczelnikiem łęczyckiej straży. Funkcję tę pełnił nieprzerwanie przez 20 lat - do 1903 r. Dbał o wyposażenie techniczne, a także szkolenie strażaków. W tym celu w 1888 r. wzniósł na dziedzińcu zamkowym drewnianą wieżę obserwacyjną, tzw. „wspinalnię” - miejsce ćwiczeń ochotników. Podczas jubileuszu ćwierćwiecza istnienia organizacji (w 1900 r.) wręczono Przanowski honorowy toporek strażacki; natomiast w 1904 r. nadano mu tytuł członka honorowego łęczyckiej straży - jako pierwszemu w jej historii.
Jako przedstawiciel pokolenia Szkoły Głównej Edwarda Przanowskiego cechowała różnorodna aktywność społeczna i kulturalna. Już w 1868 r. w Sieradzu brał udział w amatorskich przedstawieniach teatralnych na rzecz szpitala i ochronki, prowadzonych przez Radę Opiekuńczą Zakładów Dobroczynnych Powiatu Sieradzkiego.
Także w Łęczycy przez trzy kolejne kadencje: 1883-1886, 1886-1889 i 1889-1892 r. wybierany był w skład Rady Dobroczynności Publicznej Powiatu Łęczyckiego. Należy także nadmienić o ciekawej i oryginalnej wówczas inicjatywie Przanowskiego - zorganizowania (w trosce o rozwój fizyczny młodego pokolenia) ćwiczeń gimnastycznych dla sporej grupy dzieci i młodzieży.
Współpracował z redakcją Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich - dzieła zainicjowanego przez Filipa Sulimierskiego, kolegę Przanowskiego z Gimnazjum w Piotrkowie i Szkoły Głównej Warszawskiej. Przanowski wymieniany był wśród osób deklarujących pomoc w dostarczaniu materiałów o poszczególnych miastach i osadach.

[Źrodło:Powstańcy styczniowi pl.wikipedia.org]