Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Kulaszyński Mikołaj
7.11.2012 16:37
Mikołaj Kulaszyński (ur. w 1828 na Lubelszczyźnie, zm. w 1901 w Rohatynie)
– polski ksiądz katolicki, powstaniec styczniowy, zesłaniec na Syberię.
Po ukończeniu w 1855 seminarium duchownego w Lublinie i krótkiej pracy w parafii, został wikariuszem kolegiaty w Zamościu. W tym czasie otrzymał Order św. Stanisława III klasy za opiekę nad więźniami. Od 1861 był proboszczem parafii w Łaszczowie. Po wybuchu powstania styczniowego udzielał powstańcom wszechstronnej pomocy, tak duszpasterskiej, jak i materialnej. Aresztowany przez władze carskie po półtorarocznym więzieniu w Zamościu został skazany na zesłanie na Syberię, do Kraju Krasnojarskiego, gdzie przebywał do 1866. W tym roku księdza Kulaszyńskiego, wraz ze wszystkimi innymi skazanymi polskimi księżmi katolickimi (153 księży), osiedlono we wsi Tunka w pobliżu jeziora Bajkał. Miało to odciąć polskich zesłańców od pomocy duchownej i wsparcia moralnego. Karę odbywał aż do 1882, gdy zezwolono mu osiedlić się w Rosji europejskiej, w Spasku, a w 1889 zezwolono na wyjazd do Galicji. Osiedlił się w Rohatynie, gdzie był kapelanem miejscowego zakonu żeńskiego.
Opublikował dwie książki poświęcone swoim obserwacjom z rejonu Tunki:
Tunka i jej okolice w Sajańskich Górach. Wydane w 1887 w Poznaniu
Trzy pisma z wygnania (Lwów 1890; i rozbudowane wydanie z 1892)
Dodatkowo w czasopiśmie Warta, wydawanym w Poznaniu wydrukował w 1878 artykuł pt. Buriaci stepu tunkijskiego. Wieś Tunka i pobyt w niej kapłanów polskich od r. 1866 - 1877.
[wiki]
– polski ksiądz katolicki, powstaniec styczniowy, zesłaniec na Syberię.
Po ukończeniu w 1855 seminarium duchownego w Lublinie i krótkiej pracy w parafii, został wikariuszem kolegiaty w Zamościu. W tym czasie otrzymał Order św. Stanisława III klasy za opiekę nad więźniami. Od 1861 był proboszczem parafii w Łaszczowie. Po wybuchu powstania styczniowego udzielał powstańcom wszechstronnej pomocy, tak duszpasterskiej, jak i materialnej. Aresztowany przez władze carskie po półtorarocznym więzieniu w Zamościu został skazany na zesłanie na Syberię, do Kraju Krasnojarskiego, gdzie przebywał do 1866. W tym roku księdza Kulaszyńskiego, wraz ze wszystkimi innymi skazanymi polskimi księżmi katolickimi (153 księży), osiedlono we wsi Tunka w pobliżu jeziora Bajkał. Miało to odciąć polskich zesłańców od pomocy duchownej i wsparcia moralnego. Karę odbywał aż do 1882, gdy zezwolono mu osiedlić się w Rosji europejskiej, w Spasku, a w 1889 zezwolono na wyjazd do Galicji. Osiedlił się w Rohatynie, gdzie był kapelanem miejscowego zakonu żeńskiego.
Opublikował dwie książki poświęcone swoim obserwacjom z rejonu Tunki:
Tunka i jej okolice w Sajańskich Górach. Wydane w 1887 w Poznaniu
Trzy pisma z wygnania (Lwów 1890; i rozbudowane wydanie z 1892)
Dodatkowo w czasopiśmie Warta, wydawanym w Poznaniu wydrukował w 1878 artykuł pt. Buriaci stepu tunkijskiego. Wieś Tunka i pobyt w niej kapłanów polskich od r. 1866 - 1877.
[wiki]