Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Górecki Józef
7.12.2013 19:52
GÓRECKI Józef (1875-1944)
destylator, właściciel Leszczyńskiej Fabryki Octu Spirytusowego i Winnego. Urodził się 8 III w Ostrzeszowie, w rodzinie właściciela sklepu branży bławatniczej Wojciecha i Józefy z Konarskich. Miał 9 rodzeństwa: Jana, Leona, Marię, Helenę, Apolonię, Wiktorię, Stanisławę, Walerię i Cecylię. Do szkoły elementarnej uczęszczał w Ostrzeszowie. Kwalifikacje zawodowe destylatora uzyskał w Środzie Wielkopolskiej i Lesznie. Wraz z bratem Janem osiedlili się w 1898 w Lesznie, gdzie założyli Fabrykę Wódek, Likierów, Wina Owocowego i Tłocznię Soków. Uruchomienie wytwórni Leszczyński Hurt Destylatami Miasto Warszawa nastąpiło w 1899, przy ul. Leszczyńskich 38. W 1905 bracia wykupili budynki przylegające do posesji nr 38 i poszerzyli działalność o nowe kierunki handlu. Jednocześnie Józef działał na rzecz umocnienia polskości mieszkańców Leszna i okolicy. W 1902 współorganizował w Lesznie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół", a następnie Towarzystwo Robotników, którego został prezesem. Organizacje te odegrały znaczną rolę w szerzeniu świadomości narodowej polskiej ludności Leszna. W 1911 uruchomił we własnym budynku filię polskiego Banku Ludowego w Osiecznej. W banku tym przez wiele lat pełnił funkcję prezesa rady nadzorczej. W październiku 1918 został członkiem pięcioosobowego Tajnego Komitetu Narodowego, był też członkiem Rady Ludowej na miasto Leszno i delegatem do Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu. Z ramienia tych organizacji był komendantem Straży Ludowej w Lesznie do 17 11920. W styczniu 1919 został uznany przez władze pruskie za niebezpiecznego i internowany pod nadzorem policyjnym w Głogowie, Zgorzelcu i Żaganiu. Do Leszna wrócił w sierpniu 1919. W styczniu 1920 odebrał symboliczne klucze od niemieckiego, ustępującego burmistrza. W 1920 został na wiele lat członkiem magistratu i współzałożycielem spółdzielni „Drukarnia Leszczyńska". W lipcu 1922 kupił od Paula Wandla fabrykę octu, przy obecnej ul. Żwirki i Wigury 25. W latach 1926-7 G. zakład znacznie powiększył i zmodernizował, co umożliwiło podniesienie produkcji octu 10% do 770-780 tyś. l rocznie. Po tej modernizacji octownia uchodziła za drugą co do wielkości produkcji w Polsce. W latach trzydziestych zakład zatrudniał od 11 do 20 pracowników. G. był członkiem wielu organizacji społecznych, wspierał też ich działalność finansowo. Poglądy miał narodowo-demokratyczne, co stało się powodem oskarżenia go przez Zarząd Strzelca w Lesznie 23 II 1927 o „Strzelco-żerstwo". Za działalność społeczną otrzymał odznakę Honorową Polskiego Komitetu Opieki nad Dzieckiem (1928) i Złoty Krzyż Zasługi. W grudniu 1939 został wraz z rodziną wysiedlony przez władze niemieckie do Generalnej Guberni i osiedlony w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie zmarł 27 III 1944. W 1946 rodzina ekshumowała jego zwłoki i pochowała w Lesznie na cmentarzu przy ul. Kąkolewskiej, w kwaterze powstańców wielkopolskich. Za żonę pojął Martę z Frąckowiaków, z którą miał dzieci: Mieczysława (ur. 1902), ceramika, Stanisława, Józefa (ur. 1911), destylatora i Marię (ur. 1916), absolwentkę Szkoły Gospodarstwa.
Ziemia leszczyńska, red. Deresiewicz J., Poznań 1966 s.224; Świderski B., Ilustrowany opis Leszna i ziemi leszczyńskiej, Leszno 1928 s. 108-9,112, 344-7;-Dokumenty i inf. ustne Marii Misiak i Ireny Góreckiej;- Fot. ze zbiorów rodzinnych.
Zbigniew Gryczka
destylator, właściciel Leszczyńskiej Fabryki Octu Spirytusowego i Winnego. Urodził się 8 III w Ostrzeszowie, w rodzinie właściciela sklepu branży bławatniczej Wojciecha i Józefy z Konarskich. Miał 9 rodzeństwa: Jana, Leona, Marię, Helenę, Apolonię, Wiktorię, Stanisławę, Walerię i Cecylię. Do szkoły elementarnej uczęszczał w Ostrzeszowie. Kwalifikacje zawodowe destylatora uzyskał w Środzie Wielkopolskiej i Lesznie. Wraz z bratem Janem osiedlili się w 1898 w Lesznie, gdzie założyli Fabrykę Wódek, Likierów, Wina Owocowego i Tłocznię Soków. Uruchomienie wytwórni Leszczyński Hurt Destylatami Miasto Warszawa nastąpiło w 1899, przy ul. Leszczyńskich 38. W 1905 bracia wykupili budynki przylegające do posesji nr 38 i poszerzyli działalność o nowe kierunki handlu. Jednocześnie Józef działał na rzecz umocnienia polskości mieszkańców Leszna i okolicy. W 1902 współorganizował w Lesznie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół", a następnie Towarzystwo Robotników, którego został prezesem. Organizacje te odegrały znaczną rolę w szerzeniu świadomości narodowej polskiej ludności Leszna. W 1911 uruchomił we własnym budynku filię polskiego Banku Ludowego w Osiecznej. W banku tym przez wiele lat pełnił funkcję prezesa rady nadzorczej. W październiku 1918 został członkiem pięcioosobowego Tajnego Komitetu Narodowego, był też członkiem Rady Ludowej na miasto Leszno i delegatem do Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu. Z ramienia tych organizacji był komendantem Straży Ludowej w Lesznie do 17 11920. W styczniu 1919 został uznany przez władze pruskie za niebezpiecznego i internowany pod nadzorem policyjnym w Głogowie, Zgorzelcu i Żaganiu. Do Leszna wrócił w sierpniu 1919. W styczniu 1920 odebrał symboliczne klucze od niemieckiego, ustępującego burmistrza. W 1920 został na wiele lat członkiem magistratu i współzałożycielem spółdzielni „Drukarnia Leszczyńska". W lipcu 1922 kupił od Paula Wandla fabrykę octu, przy obecnej ul. Żwirki i Wigury 25. W latach 1926-7 G. zakład znacznie powiększył i zmodernizował, co umożliwiło podniesienie produkcji octu 10% do 770-780 tyś. l rocznie. Po tej modernizacji octownia uchodziła za drugą co do wielkości produkcji w Polsce. W latach trzydziestych zakład zatrudniał od 11 do 20 pracowników. G. był członkiem wielu organizacji społecznych, wspierał też ich działalność finansowo. Poglądy miał narodowo-demokratyczne, co stało się powodem oskarżenia go przez Zarząd Strzelca w Lesznie 23 II 1927 o „Strzelco-żerstwo". Za działalność społeczną otrzymał odznakę Honorową Polskiego Komitetu Opieki nad Dzieckiem (1928) i Złoty Krzyż Zasługi. W grudniu 1939 został wraz z rodziną wysiedlony przez władze niemieckie do Generalnej Guberni i osiedlony w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie zmarł 27 III 1944. W 1946 rodzina ekshumowała jego zwłoki i pochowała w Lesznie na cmentarzu przy ul. Kąkolewskiej, w kwaterze powstańców wielkopolskich. Za żonę pojął Martę z Frąckowiaków, z którą miał dzieci: Mieczysława (ur. 1902), ceramika, Stanisława, Józefa (ur. 1911), destylatora i Marię (ur. 1916), absolwentkę Szkoły Gospodarstwa.
Ziemia leszczyńska, red. Deresiewicz J., Poznań 1966 s.224; Świderski B., Ilustrowany opis Leszna i ziemi leszczyńskiej, Leszno 1928 s. 108-9,112, 344-7;-Dokumenty i inf. ustne Marii Misiak i Ireny Góreckiej;- Fot. ze zbiorów rodzinnych.
Zbigniew Gryczka