Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Gładysz Marian Józef
13.12.2013 08:40
Gładysz Marian Józef (1890-1968)
Urodził się 11 sierpnia 1890 roku w Krobi, Ojciec Paweł – ziemianin, matka Agnieszka z domu Dziedzińska. Ukończył gimnazjum w Gnieźnie w 1909 roku, studiował prawo na uniwersytecie w Berlinie, potem prawo i rolnictwo w Monachium i Lipsku. W 1914 roku uzyskał doktorat z ekonomii. W latach 1914-1918 służył w armii niemieckiej, między innymi w 227 pułku piechoty. Od listopada 1918 roku był pierwszym starostą powiatu łukowskiego. Uczestnik powstania wielkopolskiego, odwołany przez Naczelną Radę Ludową i w 1919 roku mianowany starostą obornickim, potem czarnkowskim. Od 1921 roku pracował jako dzierżawca majątku państwowego Młynkowo, od 1929 roku prowadził własny majątek Brzoza koło Krotoszyna. Był członkiem Rady Głównej oraz wiceprezesem i prezesem oddziału powiatowego Wielkopolskiego Towarzystwa Kółek Rolniczych, przewodniczącym Powiatowego Urzędu Rozjemczego oraz członkiem Rady Gminnej, Sejmiku i Wydziału Powiatowego w Krotoszynie, od 1928 roku wiceprezesem Rady Powiatowej BBWR. Poseł na Sejm IV kadencji 1935-1938, mandat uzyskał w okręgu wyborczym nr 97 (Ostrów Wielkopolski), członek Parlamentarnej Grupy Wielkopolskiej (II zastępca przewodniczącego). Pracował w komisjach: administracyjno-samorządowej, prawniczej. W marcu 1938 roku został wybrany do komisji specjalnej ds. zadłużenia rolnictwa. Od 1937 roku członek prezydium sektora wiejskiego Obozu Zjednoczenia Narodowego. Podczas II wojny światowej, w grudniu 1939 roku wysiedlony do Generalnego Gubernatorstwa. Od marca 1940 roku do czerwca 1941 roku zarządzał majątkiem Wieniawa pod Radomiem, następnie administrował zespołem folwarków w okolicy Buska i Tarnobrzega. W lipcu 1944 roku ewakuował się z rodziną do Tarnowa. Po wojnie, do 1950 roku administrował majątkiem kościelnym w Gostyniu. W latach 1950-1953 pracował dorywczo, w okresie 1953-1954 represjonowany przez UB, pozostawał bez pracy, następnie otrzymał posadę głównego projektanta w Biurze Urządzeń i Melioracji Wodnych w Warszawie. W 1963 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 15 stycznia 1968 roku w Poznaniu.
Żonaty w 1924 roku z Ludwiką z domu Kossobudzką, dzieci: Barbara, Aleksandra i Andrzej.
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1956) i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1957).http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 11 sierpnia 1890 roku w Krobi, Ojciec Paweł – ziemianin, matka Agnieszka z domu Dziedzińska. Ukończył gimnazjum w Gnieźnie w 1909 roku, studiował prawo na uniwersytecie w Berlinie, potem prawo i rolnictwo w Monachium i Lipsku. W 1914 roku uzyskał doktorat z ekonomii. W latach 1914-1918 służył w armii niemieckiej, między innymi w 227 pułku piechoty. Od listopada 1918 roku był pierwszym starostą powiatu łukowskiego. Uczestnik powstania wielkopolskiego, odwołany przez Naczelną Radę Ludową i w 1919 roku mianowany starostą obornickim, potem czarnkowskim. Od 1921 roku pracował jako dzierżawca majątku państwowego Młynkowo, od 1929 roku prowadził własny majątek Brzoza koło Krotoszyna. Był członkiem Rady Głównej oraz wiceprezesem i prezesem oddziału powiatowego Wielkopolskiego Towarzystwa Kółek Rolniczych, przewodniczącym Powiatowego Urzędu Rozjemczego oraz członkiem Rady Gminnej, Sejmiku i Wydziału Powiatowego w Krotoszynie, od 1928 roku wiceprezesem Rady Powiatowej BBWR. Poseł na Sejm IV kadencji 1935-1938, mandat uzyskał w okręgu wyborczym nr 97 (Ostrów Wielkopolski), członek Parlamentarnej Grupy Wielkopolskiej (II zastępca przewodniczącego). Pracował w komisjach: administracyjno-samorządowej, prawniczej. W marcu 1938 roku został wybrany do komisji specjalnej ds. zadłużenia rolnictwa. Od 1937 roku członek prezydium sektora wiejskiego Obozu Zjednoczenia Narodowego. Podczas II wojny światowej, w grudniu 1939 roku wysiedlony do Generalnego Gubernatorstwa. Od marca 1940 roku do czerwca 1941 roku zarządzał majątkiem Wieniawa pod Radomiem, następnie administrował zespołem folwarków w okolicy Buska i Tarnobrzega. W lipcu 1944 roku ewakuował się z rodziną do Tarnowa. Po wojnie, do 1950 roku administrował majątkiem kościelnym w Gostyniu. W latach 1950-1953 pracował dorywczo, w okresie 1953-1954 represjonowany przez UB, pozostawał bez pracy, następnie otrzymał posadę głównego projektanta w Biurze Urządzeń i Melioracji Wodnych w Warszawie. W 1963 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 15 stycznia 1968 roku w Poznaniu.
Żonaty w 1924 roku z Ludwiką z domu Kossobudzką, dzieci: Barbara, Aleksandra i Andrzej.
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1956) i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1957).http://www.muzeum.gostyn.pl/