Nawrocki Władysław

Nawrocki Władysław (1891-1940)

Urodził się 8 maja 1891 roku w Krotoszynie w rodzinie rzemieślniczej. Syn Jana – krawca i Michaliny z Poplewskich. Uczęszczał do miejscowej szkoły elementarnej, a następnie przez trzy lata do Szkoły Dokształcającej Zawodowej. W latach 1908-1912 aktywnie działał w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” w Krotoszynie, najpierw jako członek, a następnie członek zarządu, sekretarz i wiceprzewodniczący. W 1910 roku w Krakowie brał udział w Zlocie Grunwaldzkim Polaków z trzech zaborów. 1 października 1912 roku został zmobilizowany i wcielony w szeregi armii niemieckiej, do 155 Pułku Piechoty W 1917 roku został przeniesiony do 586 Kolumny Taborów w Poznaniu, z którą wyruszył w 1918 roku na front zachodni. 23 grudnia 1918 roku wrócił ze swoją kolumną do Poznania, a następnego dnia przyjechał do Krotoszyna. Od 1 stycznia 1919 roku służył w Wojsku Polskim. Brał udział w powstaniu wielkopolskim. Walczył na froncie południowym, m.in. w rejonie Zdun i Krotoszyna. 1 marca 1919 roku został mianowany szefem sztabu Straży Ludowej w Krotoszynie. 1 maja 1919 roku przeniesiono go do Poznania z zadaniem zorganizowania 3 Batalionu Straży, z którym później walczył na froncie północnym koło Czarnkowa jako adiutant. 4 lipca 1919 roku został awansowany na stopień podporucznika. Jego batalion wszedł w skład 159 Pułku Piechoty Wielkopolskiej i skierowany został w kwietniu 1920 roku na front litewsko-białoruski. Odznaczył się w bitwie na Autą (lipiec 1920), brał udział w boku o redutę „Żabki”, o Postawy, Janiszewice i Gancary . W czasie walk odwrotowych dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozach w Samarze nad Wołgą i w Moskwie. Po odzyskaniu wolności 31 czerwca 1921 roku i powrocie do kraju wcielony został do 74 Pułku Piechoty w Lublińcu, w którym służył do 1929 roku. 3 maja 1922 roku awansował do stopnia porucznika, a 1 stycznia 1929 roku kapitana Wojska Polskiego. W latach 1929-1933 pracował jako wykładowca w Korpusie Kadetów w Rawiczu. W październiku 1933 roku objął dowództwo 8 kompanii w 55 Poznańskim Pułku Piechoty, stacjonującym w Lesznie. Później znalazł się w 56 Pułku Piechoty w Krotoszynie. Po przeniesieniu do rezerwy, jako kapitan Wojska Polskiego, w 1936 roku podjął pracę w Gostyniu na stanowisku komendanta PW i WF. W 1931 roku zawarł związek małżeński z Melanią Biskupską z domu Kasior, wdowę po majorze Antonim Biskupskim. Miał pasierbicę Barbarę, urodzoną w 1923 roku. We wrześniu 1939 roku został zmobilizowany do 56 Pułku Piechoty i skierowany do Ośrodka Zapasowego 25 Dywizji Piechoty w Kielcach. W okolicach Lwowa dostał się do niewoli radzieckiej. Osadzony w Kozielsku. Z obozu został wywieziony 22 kwietnia 1940 roku (lista NKWD nr 040/3, poz. 74) i zastrzelony w lesie katyńskim 23 kwietnia. Odznaczony m.in. za waleczność i męstwo Krzyżem Virtuti Militari kl. V oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia.
http://www.muzeum.gostyn.pl/