Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Poradzewski Władysław
19.12.2013 18:22
ks. Władysław Poradzewski (1847-1896)
Urodził się 14 września 1847 roku w Rokosowie (ówczesny powiat krobski), w rodzinie nauczyciela Karola i Matyldy z domu Wolant. Świadectwo dojrzałości uzyskał 6 września 1869 roku w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Po maturze studiował na wydziałach teologicznych w Seminariach Duchownych w Poznaniu i Gnieźnie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1873 roku, po czym był wikariuszem w Trzcinicy (dekanat kępiński). Ponieważ zaczął się już kulturkampf, przydział jego do Trzcinicy władze pruskie uznały za nielegalny. 28 listopada 1873 roku sąd w Kępnie skazał go na 110 talarów grzywny z zamianą na miesiąc więzienia za „nieprawne” pełnienie czynności kapłańskich. Otrzymał też w roku 1874 zakaz przebywania w powiatach ostrzeszowskim i odolanowskim, a także następny wyrok zasądzający mu grzywę 120 talarów (lub 5 tygodni więzienia). Jeszcze tego roku sądzony był ponownie za odprawianie cichych mszy św. w kaplicy prywatnej w Rokosowie i w kościele w Żytowiecku oraz za słuchanie spowiedzi w 17 przypadkach – w sumie był skazany na 340 talarów grzywien lub 170 dni więzienia.
Z powodu braku funduszy początkowo kary odsiadywał, później ukrywał się. W sierpniu 1874 roku rejencja nakazała mu opuszczenie Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Nie wykonał nakazu banicyjnego. W 1875 roku znów skazany został na 230 talarów grzywny lub 10 tygodni więzienia i tenże sąd kępiński poszukiwał go listami gończymi (aktualnymi jeszcze w 1878). Zapewne wtedy udał się wraz z innymi konfratrami do Galicji, gdzie był zatrudniony jako kapelan w klasztorze w Łące. Po ustaniu kulturkampfu i ogłoszeniu przez władze pruskie 1 września 1886 roku „amnestii” dla skazanych księży, wrócił do Wielkopolski. 6 listopada 1886 roku otrzymał prebendę i wikariat w Koźminie i tam pozostał do śmierci.
W Koźminie pracował z zapałem, zyskując uznanie proboszcza i parafian. Wznowił tam 30 października 1887 roku działalność nieczynnego od kilku lat Towarzystwa Przemysłowego, skupiającego przeważnie niezamożną młodzież rzemieślniczą. W 1888 roku wybrany został prezesem Towarzystwa, wygłaszał w jego ramach odczyty, m.in. o odsieczy wiedeńskiej Jana III Sobieskiego. Czyniona pod jego kierunkiem działalność organizacji przejawiała się m.in. w urządzaniu przedstawień amatorskich i kompletowaniu biblioteki.
Zmarł 13 stycznia 1896 roku w Marysinie pod Piaskami, po trzytygodniowej chorobie (leczył się na wątrobę i puchlinę wodną). Na życzenie dziekana ks. Bielewicza i parafian sprowadzono jego zwłoki do Koźmina, gdzie został pochowany na cmentarzu św. Ducha.
http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 14 września 1847 roku w Rokosowie (ówczesny powiat krobski), w rodzinie nauczyciela Karola i Matyldy z domu Wolant. Świadectwo dojrzałości uzyskał 6 września 1869 roku w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Po maturze studiował na wydziałach teologicznych w Seminariach Duchownych w Poznaniu i Gnieźnie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1873 roku, po czym był wikariuszem w Trzcinicy (dekanat kępiński). Ponieważ zaczął się już kulturkampf, przydział jego do Trzcinicy władze pruskie uznały za nielegalny. 28 listopada 1873 roku sąd w Kępnie skazał go na 110 talarów grzywny z zamianą na miesiąc więzienia za „nieprawne” pełnienie czynności kapłańskich. Otrzymał też w roku 1874 zakaz przebywania w powiatach ostrzeszowskim i odolanowskim, a także następny wyrok zasądzający mu grzywę 120 talarów (lub 5 tygodni więzienia). Jeszcze tego roku sądzony był ponownie za odprawianie cichych mszy św. w kaplicy prywatnej w Rokosowie i w kościele w Żytowiecku oraz za słuchanie spowiedzi w 17 przypadkach – w sumie był skazany na 340 talarów grzywien lub 170 dni więzienia.
Z powodu braku funduszy początkowo kary odsiadywał, później ukrywał się. W sierpniu 1874 roku rejencja nakazała mu opuszczenie Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Nie wykonał nakazu banicyjnego. W 1875 roku znów skazany został na 230 talarów grzywny lub 10 tygodni więzienia i tenże sąd kępiński poszukiwał go listami gończymi (aktualnymi jeszcze w 1878). Zapewne wtedy udał się wraz z innymi konfratrami do Galicji, gdzie był zatrudniony jako kapelan w klasztorze w Łące. Po ustaniu kulturkampfu i ogłoszeniu przez władze pruskie 1 września 1886 roku „amnestii” dla skazanych księży, wrócił do Wielkopolski. 6 listopada 1886 roku otrzymał prebendę i wikariat w Koźminie i tam pozostał do śmierci.
W Koźminie pracował z zapałem, zyskując uznanie proboszcza i parafian. Wznowił tam 30 października 1887 roku działalność nieczynnego od kilku lat Towarzystwa Przemysłowego, skupiającego przeważnie niezamożną młodzież rzemieślniczą. W 1888 roku wybrany został prezesem Towarzystwa, wygłaszał w jego ramach odczyty, m.in. o odsieczy wiedeńskiej Jana III Sobieskiego. Czyniona pod jego kierunkiem działalność organizacji przejawiała się m.in. w urządzaniu przedstawień amatorskich i kompletowaniu biblioteki.
Zmarł 13 stycznia 1896 roku w Marysinie pod Piaskami, po trzytygodniowej chorobie (leczył się na wątrobę i puchlinę wodną). Na życzenie dziekana ks. Bielewicza i parafian sprowadzono jego zwłoki do Koźmina, gdzie został pochowany na cmentarzu św. Ducha.
http://www.muzeum.gostyn.pl/