Woronicz herbu Pawęża

Pomimo licznych dokumentów przechowanych w zbiorach Czołowskiego w Warszawie i w archiwach w Kijowie (CPAHU zespół 252), odtworzenie korzeni domu Woroniczów jest trudne. Według zgodnych informacji, zawartych w trzech głównych herbarzach: Paprockiego, Kojałowicza i Niesieckiego - protoplastą rodu Woroniczów jest Hrehor Woronowicz, który z Podola przeniósł się na Litwę służyć Władysławowi Jagielle i na dworze którego się ożenił. Paprocki nadmienia, że syn Hrehora - Aleksander był hetmanem na dworze księcia Świdrygiełły. Po powrocie na Podole, zbudował miasto Winnicę i został jego starostą. Aleksander miał siedmiu synów: Hryćka kasztelana lwowskiego i wojewodę podolskiego, którego syn pierwszy Niemira dał początek rodowi Niemierzyców a drugi syn Czereśnia - Czerlińskim, Tymszę Byka, przodka znakomitych Tyszów Bykowskich, Matwieja-Kmitę, Eleazara „Wołczka” „wielkiego wojownika, na jedno oko ślepego", przodka sławnych Olizarów Wołkiewiczów, Woronę, Holenkę - przodka Strybilów i Hostkich i Ihnata Jelca, przodka Jelców. U Niesieckiego znajdujemy kilka ciekawych wzmianek historycznych o Matwieju Kmicie. Dowiadujemy się, że „Matwiej, już mu był Król Kazimierz Jagiellonowicz gotował województwo Smoleńskie, ale śmierć tym czasem zaszła Kazimierzowa: przecież gdy ten Matwiej Mingereja Perekopskiego od Kijowa odegnał, a pod Czerkasami dobrze przetrzepał. Król Aleksander, mu konferował województwo Czerniechowskie i starostwo Lubeckie: gdy potem Moskwicin wpadł w Siewierskie księstwo, długo i mężnie Czerniechowa i Lubeczy bronił, ale też tam poległ. Pierwszy syn jego Krzysztof starosta owrucki”, drugi Szymon Kmita, wódz kozaków i „hetman kijowski, który wielką klęską Tatarów poraził” (Niesiecki) i trzeci Filon Kmita Czarnobilski, wojewoda smoleński i starosta orszański. Filon Kmita „miał za małżonkę córkę ks. Andrzeja Kapusty. Za Zygmunta Augusta w nagrodę dóbr utraconych w Siewierszczyznie, otrzymał dobra Czarnobyl. W roku 1552 pod Ostrzem z trzystu swoimi pobił 2000 Moskwy i znowu w kilka dni potem pod Kijowem z sześciuset swymi pobił drugie 2000. Został następnie starostą orszańskim”. Kojałowicz opisuje szczegółowo liczne zwycięstwa Filona Kmity, między innymi zajęcie Smoleńska, którego potem został wojewodą i starostą wielko-łuckim. Kojałowicz wspomina także Jana Kmitę, marszałka Wielkiego Księstwa Litewskiego, który prawdopodobnie był bratem Filona Kmity. Czasy wtedy były wojenne i najazdy częste, bo to właśnie na lata 1474-1534 przypadło największe natężenie najazdów Tatarów na Polskę. Latopisiec zostawił nam opis jednego z tych ataków: „Menhiriej ze s siłoju swojeju wzia Kijew; wsia liudi w połon powede i derżatelia Kijewskaho swede s soboju, i s żenoju i s dietmi, i mnogo pakosti uczinił, Peczerskuju cerkow i monastyr razhrabił, a inii bieżali w peczeru i zadchoszasia, a sudy służebnye Sofiej welikoj zołotyi potir, da diskos, prisłał k wielikomu kniaziu”.
Jak widzimy drzewo potomstwa hetmana Aleksandra jest szczegółowo opisane i wiarygodne, ale już połączenie Woroniczów z Kmitami wymaga dogłębnych badań historycznych. Na podstawie informacji z trzech herbarzy możemy z dość dużym prawdopodobieństwem domniemać, że Worona syn Aleksandra, jest tą samą postacią co - Iwaszko Worona (starszy) (ur. ok. 1450 r.). Między obiema tymi osobami odnajdziemy bowiem zbieżność przydomku, zgodność w przytoczonych datach w wywodach szlacheckich, zgodność nadań królewskich, oraz zgodność w poszczególnych danych z danymi z herbarzy. Iwaszko Worona (starszy) jest odnotowany w podstawowych historycznych dokumentach: w Metryce Litewskiej, w art. 24 datowanym na 2 kwietnia 1472 r., pojawia się pierwsza informacja o nim tej treści, że Kazimierz Jagielończyk „wołosti dawał bojarom żitomirskim w Kłodawie”, podczas ceremonii dobra Choteń zostały nadane „Woronie Iwaszku na god posle pierwych”. Choteń (Chocin nad Horyniem, pow. równieński) jest więc pierwszą, znaną, ziemską, woroniczową posiadłością. Ponadto fakt, że nadania te dotyczyły „bojarów żytomierskich”, pozwala z dużym prawdopodobieństwem przypuszczać, że Woroniczowie byli narodowości litewskiej, choć oczywiście informacja ta nie przesądza o możliwości i ich ruskiego pochodzenia. Iwaszko miał 2 synów: Gniewosza i Iwaszkę (młodszego).

Gniewosz Worona był ziemianinem żytomierskim. Otrzymał od Aleksandra Jagiellończyka dobra Lewków (Łowków) i Iwanków w powiecie żytomierskim. Obie te osady są położone nad rzeką Teterewem u bram dzisiejszego Żytomierza. Gniewosz miał 3 synów: Mikołaja Woronicz Łowkowskiego (zm. po 1574), żonatego z Tatianą Moskówną, Andrzeja Woronicza (zm. bezpotomnie przed 1551) i Stećka Woronę, dziedzica i właściciela Łowkowa i Iwankowa.

W tekach Czołowskiego, przechowywanych w AGAD w Warszawie, znajduje się pokaźna ilość summariuszy Woroniczów. W nich znajdujemy cenne świadectwo nadania w dniu 22.5.1506 wsi Krosznia w pow. żytomierskim, drugiemu z synów Iwaszki - Iwaszce (młodszemu) (ur. ok. 1480 r.), przez króla Aleksandra. Rewizja Zamków Wołyńskich podaje, że folwark Krosznia należał poprzednio do zamku żytomierskiego i obsługiwało go 12 ludzi. Dziś Krosznia stanowi jedną z północnych dzielnic miasta Żytomierz. Z tego źródła pochodzi też informacja, że Iwaszko młodszy procesował się o Boratyn z kniaziem Iwanem Jurgewiczem Zasławskim w 1511 roku. Proces prawdopodobnie wygrał, ponieważ Boratyn był później w posiadaniu Woroniczów. Według rewizji zamku łuckiego z 1545 roku, Boratyn należał do Jacka i Tomiła Woroniczów, którzy byli zobowiązani do opatrywania jednej horodni zamkowej. W 1577 roku Tomiło i Jan Worona opłacają podatek z części Boratyna (SGKP). Boratyn jest dziś osadą na przedmieściach Łucka.
Iwaszko młodszy miał 2 synów: Hryćka i Juchno (Jerzego).
Juchno jest notowany w 1501 i 1511 roku. Juchno w 1501 r. został dworzaninem Aleksandra Jagiellończyka. W tym samym roku w Mielniku wraz z pozostałymi panami Litwy, składa przyrzeczenie dotrzymania unii z Polską (ML art 83). Z dokumentów wynika, że otrzymał dobra Mitkowice w pow. połockim (dokument króla Zygmunta).
Juchno miał 4 synów: Olechno Woronicza, Jacka Woronicz-Boratyńskiego, Tomiło Woronicz-Boratyńskiego, Andrzeja oraz 2 córki: jedną za Potapem Czeczejkowiczem (Boniecki) i Hannę (not. 1518). W 1518 r. bracia Olechno, Jacek i Tomiło otrzymali Woronicze i Tuliczowo w pow. łuckim. Andrzej zaś zrealizowal podział z Hryćkiem (dokument króla Zygmunta). W tych latach Woroniczowie przechodzą na rzymski katolicyzm. W dniach 16,17 i 23.6.1569 r. w grodzie łuckim potomkowie Juchno składają przysięgę wierności Koronie Polskiej, przy okazji inkorporacji Wołynia do Korony, zgodnie z ustaleniami Unii Lubelskiej (Kutrzeba, Semkowicz 1932). Od tego momentu, można historycznie uważać, że potomkowie bojarów żytomierskich stali się Polakami.

Istotnym wydarzeniem dla domu Woroniczów było nabycie miast Szumska i Trojanowa przez Hryćka (ur. ok. 1510) i jego syna Stećka. Szumsk został zakupiony przed 1545 rokiem od poprzedniego właściciela Makaronowicza. Tym samym Hryćko i Stećko stali się właścicielami pokaźnej fortuny ziemskiej, znajdujacej się u bram Żytomierza, na którą obok Szumska i Trojanowa, składały się: Syngury, Tatarynówka (dziś Ozeryanka), Żelazna i Dworzec. Wiemy też z „Rewizji”, że Hryćko był zobowiązany z Kroszni i Szumska do naprawy dwóch horodni zamku żytomierskiego. Trojanów staje się główną siedzibą rodu. Powstaje tu zamek, ufundowany być może jeszcze przez samego Hryćka. Z czasem w Trojanowie Woronicze ufundują zarówno kościół rzymskokatolicki pw. św. Kazimierza (1751), jak i prawosławną cerkiew dla swoich włościan pw. św. Eliasza (1752).

Hryćko miał dwóch synów Aleksandra i Stećka (not. w 1545 jako współwłaściciel Trojanowa razem z bratem) i dwie córki: Annę Worowiankę Sokołow (1595 dekret graniczny ze starostą żytomierskim), imię drugiej – nie jest znane.
Syn Hryćka Aleksander (ur. ok. 1540 zm 1617) będąc bardzo pobożnym, oddał w 1598 roku dobra Trychory k. Żytomierza na uposażenie monasteru. Monaster szybko się rozbudował i stał się dużym ośrodkiem kulturalnym. W okresie największej świetności (XVII w.) w monastyrze mieszkało 80 mnichów. W 1644 roku monastyr został odwiedzony przez prawosławnego kijowskiego metropolitę Piotra Mohyłę, syna hospodara mołdawskiego rodu Mohyłów. Piotr Mohyła odegrał istotną rolę w polityce zagranicznej Rzeczpospolitej, zwłaszcza w zakresie skomplikowanych stosunków z Wysoką Portą i Wiedniem.
W 1617 roku Aleksander zmarł i został pochowany w Tryhorskim monastyrze. Wkrótce po jego śmierci (1651 r.) monastyr został złupiony przez wycofujących się kozaków Chmielnickiego, rozbitych w bitwie pod Beresteczkiem. Cerkiew św. Trójcy została splądrowana i zniszczona. W 1685 roku nowa cerkiew pw Przeobrażenia Pańskiego została obudowana przez Woroniczów. Po odbudowie została przekazana Kościołowi Unickiemu. Od 1762 roku była miejscem kultu cudownej ikony Matki Bożej.
Aleksander był żonaty z posażną damą - Eudoksją (Ołyczanką) Łosiatyńską h Łosiatyński (1590). Eudoksja była potomkinią bojarskich rodów tatarskich wyznania chrześcjańskiego - Łosiatyńskich i Hosckich herbu Kierdeja. W tym okresie Hosccy byli założycielami sławnych szkół ariańskich w Hoszczy k. Równego i uczestniczyli w wychowaniu Fałszywego Dymitra, nieszczęsnego pretendenta do tronu moskiewskiego, męża Maryny Mniszech.

Aleksander i Eudoksja mieli 2 córki: Teodorę, Aleksandrę i 4 synów: Filona, Mikołaja-Michała, Wasyla i Teodora.

Filon (zm 1641) piastował stanowisko podkomorzego (1630-1639) i podstolego kijowskiego. Był właścicielem Szumska i Prażewa (1639-1640). Jego żoną była Promczekówna Delotecka, a potem Maryna Mikołajowa Obodyńska. Niestety oba związki były bezdzietne. Razem z bratem Mikołajem-Michałem najechał zbrojnie Szumsk, który wówczas należał do jego siostry Aleksandry Hołowińskiej. Szumsk został ograbiony, a łupem zwycięzców padło m/innymi 12 dział „żelaznych i spiżowych”, które zostały wywiezione do pobliskich Syngur – posiadłości woroniczowych.

Mikołaj-Michał został odnotowany, razem z bratem Filonem, podczas najazdu na siostrę Aleksandrę Hołowińską. Jego obecność poświadczono podczas pożaru w zamku trojanowskim. Pożar ogarnął nocą zamek i był wynikiem napadu. Ogień zniszczył fortyfikacje. Spaleniu uległy także oryginały nadań królewskich, co było wielką stratą dla Woroniczów. Fakt ten, został zgłoszony na urzędzie JKM zamku żytomierskiego dnia 17.2.1618 roku.
Żoną Mikołaja – Michała została Aleksandra Rapsztyńska h Topór. Mikołaj-Michał i Aleksandra mieli 4 synów: Dymitra zwanego Karolem, Stefana, Adama (współdziedzica Rzyszczewa, który przebywał w "więzieniach bisurmańskich" i wrócił na Rzyszczowszczynę w 1693 r.), Samuela i 3 córki: Mariannę, Anastazję i Aleksandrę. Aleksandra (zm. 1683) wyszła za mąż za sąsiada kniazia Dymitra Hołowińskiego h. Kostrowiec Odmienny i wniosła mu w wianie liczne posiadłości, w tym Szumsk pod Żytomierzem i dobra nad Dnieprem: Prucki, Pieje, Demonszczyznę, Onacki i inne (patrz tom III Hołowiński herbu Kostrowiec Odmienny). Adam, syn Mikołaja – Michała, miał syna Szymona. Szymon miał 2 synów Jerzego, żonatego z bezimienną Szczeniowską i Aleksandra. Testament Mikołaja-Michała datuje się na 20.3.1641.

Wasyl Woronicz (zm 16.6.1613) był pisarzem ziemskim kijowskim (1608-1613) i właścicielem Denisy i Kroszna (1611,1613). Pochowany został w kościele w podżytomierskim Trojanowie. Jego żoną była Helena Muchowiecka. Wasyl i Helena są założycielami linii szlacheckiej Woroniczów. Małżeństwo miało dziewięcioro dzieci. Ich synowie to: Jędrzej i Jan, (obydwaj bezdzietni), Jerzy-Daniel (zm. po 1681), skarbnik kijowski (1642), poseł (1661) i deputat na trybunał fiskalny, który odsprzedał Januszowi Tyszkiewiczowi swój udział w Rzyszczowie i Chodorowie nad Dnieprem (po Jerzym-Danielu syn Jan-Filon), Samuel (1653), Mikołaj (zamordowany 2.10.1653 u Stefana Iwanickiego) oraz Władysław (1653) żonaty z Dorotą-Teodorą z Tetewozyć Wrzeszcz i córki: Beata za Janem Żmigrodzkim (Żmudzkim?), Petronella za Danielem Hołub h. Hołub, płk. wojsk koronnych i Eleonora (1642) za Pawłem Borzęckim - podstarościm perejesławskim (Teodor Żychlinski). Niestety nie wiemy który z braci był polskim posłem do Bogdana Chmielnickiego w 1650 roku.

Z małżeństwa Władysława i Doroty-Teodory pochodzi córka Aleksandra (1683) i syn Tomasz (1683 sprawa o posag po siostrze Aleksandrze, 1683 sprawa z Franciszkiem Łychowskim). Wiemy że Tomasz wypłacił 500 złotych polskich za wieś Tuminie (1723). Żoną Tomasza była Teresa-Dorota Kisiel. Tomasz i Teresa-Dorota mieli 3 synów: Antoniego, Leona i Marcina:
Antoni (zm przed 1777) był żonaty z Katarzyną Zawadzką (1777 r. sprawa względem dóbr Bezowa zwana Kisielowszczyzną). Małżeństwo miało synów Michała (leg. 1802 r.) i Jakuba (leg. 1802 r.), miecznika owruckiego i kasztelana bełzkiego. Jakub zmarł bezpotomnie i pozostał ostatnim Woroniczem na Trojanowie.

Leon (1723) żonaty z Konstancją-Marianną Zielińską h. Ciołek. Z małżeństwa pochodzi syn Mikołaja-Jana, rotmistrz Wielki Królewski, kapitana wojsk polskich, który z Klarą Buzdydarowicz h Poraj miał syna Wincentego, komisarza powiatu bazyliskiego, Józefa, podsędka powiatu bazyliskiego (posiadał tam 146 dusz), żonatego z Marianną Bahrynowską h Leliwa oraz Izabellę za Andrzeja Kürdhy i Kunegundę za Janem Chomętowskim.

Marcin, ostatni z 3 synów, był mężem Anny Bukowskiej h Ossorya. Marcin jest uważany za protoplastę linii prymasowskiej Woroniczów (patrz tom I Woronicz h. Pawęża str. 539). Marcin i Anna mieli 4 synów: Walentego, Jana, Szymona i Piotra. Piotr był stolnikiem żytomierskim, dzierżawcą Brodowa i Tajkur. Z żoną Magdaleną Jackowską h Gozdawa mieli 6 synów: Piotra-Jana, Antoniego-Erazma, Ksawerego-Wawrzynca, Wojciecha, Jana-Chryzostoma (ur 30.10.1768) i Jana-Pawła.
Piotr-Jan (ur 1.07.1757 zm. 1827) był pisarzem ziemskim kijowskim, wiceregentem grodzkim żytomierskim i podkomorzym radomyskim. Był mężem Tekli Karski. Małżeństwo było bezdzietne.
Antoni-Erazm (ur 11.06.1762 zm 1818) był podsędkiem ziemskim żytomierskim i deputatem do sądu cywilnego w Żytomierzu. Był ożeniony z Eweliną Bukarą. Zmarł bezpotomnie.
Ksawery Wawrzyniec (ur 10.08.1771 zm 1824) był kapitanem wojsk Księstwa Warszawskiego, później duchownym i kanonikiem krakowskim.
Wojciech (ur 29.04.1774 zm 1837) był dziedzicem w Prawutynie, porucznikiem wojsk polskich i marszałkiem zwiahelskim (nowogradwołyńskim). Z żoną Franciszką Kruszewską h Abdank (zm. 1851, poch. 17.4.1851 Berezdów) miał 2 synów: Jana-Wladyslawa – który zmarł bezpotomnie, Antoniego żonatego z Ludwiką Ledóchowską i 3 córki: Mariannę za Józefem Stachowskim, Sabinę za Ludwikiem Bratkowskim z Zawalijek i Zofię za znanym pisarzem Ignacym Kraszewskim. W Żytomierzu Ignacy Kraszewski był m.in. kuratorem szkół polskich, dyrektorem Teatru Żytomierskiego, dyrektorem Klubu Szlacheckiego i prezesem Towarzystwa Dobroczynności. Pozwoliło mu to na szczegółowe opracowanie i opublikowanie rodu żony, która była bratanicą Jana Pawła Woronicza – Prymasa Królestwa.

Jan Paweł Woronicz (ur 28.6.1757 r. w miejscowosci Brodów nieopodal Ostroga nad Horyniem, zm 4.12.1829 r. w Wiedniu) jest jedną z najwybitniejszych postaci domu Woroniczów. Wstąpił do zakonu Jezuitów w dniu 5.9.1770 w Ostrogu. Po kasacie, podjął studia w Akademii Wileńskiej, uzyskując doktorat obojga praw. W latach 1783-1784 studiował teologię w Seminarium Św. Krzyża w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1784 r. w Warszawie. W tym samym roku uzyskał probostwo w Liwie na Podlasiu, a następnie został audytorem kurii biskupiej chełmskiej w Warszawie. Od 1794 r. kanonik chełmski. Po rozbiorach - kanonik warszawski i włocławski. W latach 1800-1802 był proboszczem w Kazimierzu Dolnym. Od 1803 r. proboszcz w Powsinie k. Warszawy. Od 1809 dziekan kapituły warszawskiej. Doszedł do najwyższych godności kościelnych. Od 1815 r. był biskupem krakowskim – konsekrowany w 1816 roku. Od 1828 r. jest arcybiskupem warszawskim i Prymasem Królestwa Polskiego.
Podczas insurekcji kościuszkowskiej w 1794 r. Jan Paweł Woronicz był komisarzem Komisji Porządkowej Księstwa Mazowieckiego. Od 1800 r. został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk, a od 1808 r. - Rady Stanu. Od 1810 r. był uczestnikiem Sekcji Spraw Wewnętrznych i Obrządków Religijnych. Jan Paweł Woronicz był senatorem Królestwa Polskiego (wg Witold J. Kowalów, Wołanie z Wołynia). Wznowił działalność założonego przez Piotra Skargę Towarzystwa Dobroczynności. Był współzałożycielem Towarzystwa Biblijnego. Przyczynił się do sprowadzenia na Wawel szczątków księcia Józefa Poniatowskiego i Tadeusza Kościuszki. Nad ich trumnami wygłosił płomienne kazania, a same pogrzeby stały się wielkimi manifestacjami patriotycznymi. Poezja stanowiła bardzo ważną część jego życia. Pisał sielanki chwaląc uroki życia na wsi, ale główną część jego twórczości stanowiły poezja patriotyczno-religijna i poematy z dziejów narodu. Jego najważniejsze utwory to: “Pieśni wiejskie”, “Zjawienie Emilki”, “Świątynia Sybilli” i “Hymn do Boga”.
24.5.1829 w sali senatorskiej warszawskiego Zamku Królewskiego podał koronę Mikołajowi I Romanowowi podczas uroczystości koronacji cara na króla Polski. Do rangi symbolu urósł akt koronacji. Car sam siebie koronował, bez udziału Polaka. Byla to ostatnia koronacja na ziemiach polskich. Wkrótce potem, uchwałą Sejmu Królestwa Polskiego przyjętą 25.1.1831 roku, Mikołaj I został oficjalnie zdetronizowany.
Jan Paweł był kawalerem Orderu Orła Białego i św. Stanisława. Został pochowany na Wawelu. Jego imieniem jest nazwana ulica w Warszawie, przy której mieści się budynek Telewizji Polskiej.

Teodor (zm 1646) był ostatnim z synów Aleksandra i Eudoksji Łosiatyńskiej. Teodor był podczaszym kijowskmi, chorążym kijowskim, rotmistrzem Województwa Kijowskiego i „człowiekiem rycerskim”. Ożeniony był z Anną Pilawską h Ostoja, „wielkiej fortuny dziedziczką”. Podobnie jak inni został pochowany Tryhorskim monastyrze. Teodor i Anna są założycielami linii senatorskiej Woroniczów. Małżeństwo miało 2 córki: Mariannę – zakonnicę, Helenę za KrzysztofemTyszkiewiczem (synem Jana-Eustachego i Zofii Wiśniowieckiej) - pana na Kodni i Berdyczowie, podczaszego kijowskiego i wojewody czernichowskiego w 1650. W 1644 Krzysztof Tyszkiewicz ufundował m/innymi kościół w pobliskiej do Trojanowa Kodni. Ostatnim z dzieci Teodora był syn Aleksander-Konstanty. Aleksander-Konstanty (ur ca 1620) był cześnikiem (1668), podkomorzym kijowskim (1659-1666), posłem na sejmy i deputatem na Trybunał Koronny. Miał swoją chorągiew pancerną. Kupił od Chaleckich Rzyszczów nad Dnieprem, zbudował tam zamek i klasztor Preobrażeńsk. Był żonaty z Rozalią Krasicką - kasztelanką przemyską i z Katarzyną Załęską podkomorzanką nowogrodzką.
Z Rozalią Krasicką miał 2 synów, Antoniego (zm przed 1726) podczaszego kijowskiego, bezdzietnego i Marcina chorążego owruckiego. Marcin z Katarzynę Starzechowską miał 2 córki: Paulinę za Stanisławem Zamojskim, Zofię za Antonim ks Ponińskim, referendarzem koronnym i wojewodą poznańskim, i 4 synów: Franciszka, Józefa - podczaszego owruckiego, Ignacego (zm 1780) starostę ostrzskiego, chorążego owruckiego, chorążego kijowskiego (1764-1766), sędziego grodzkiego żytomierskiego, rotmistrza JKM i właściciela części Rzyszczowa i Piotra stolnika bracławskiego i stolnika kijowskiego. Z żoną Eleonorą Kawiecką (Dworzaczek) miał 2 córki: Joannę za Polanowskim, Mariannę za Łośiem i syna Jakuba-Anastazego (zm 1783), miecznika owruckiego, kasztelana bełskiego. W 1766 r. Jakub-Anastazy otrzymał od króla Stanisława Augusta pozwolenie na 4 jarmarki w Trojanowie. Z żoną Józefą Drohojowską - kasztelanką przemyską miał córkę Szczęsną.
Aleksander-Konstanty, z drugą żoną Katarzyną Załęską miał 2 synów: Adama - bezdzietnego, współwłaściciela Rzyszczowa i Jana-Samuela (zm przed 1727), stolnika kijowskiego (1713-1720) i posła (1696,1701,1717). Z żoną Zuzanną Dunin-Karwicką (córka Kazimierza - miecznika smoleńskiego) miał syna Nikodema-Kazimierza. Nikodem-Kazimierz (zm 1762) był panem na Szumsku, regimentarzem, chorążym owruckim, starostą ostrzskim, kasztelanem kijowskim, sędzia kijowskim, fundatorem kościołów i cerkwi i pułkownikiem JKM. Rozbił w 1736 Kozaków pod Nowoserbią (SGKP). Ożeniony był najpierw z Joanną ks Potocką h Lubicz, a potem z Jadwigą ks Jabłonowską chorążanką koronną. Był bezdzietny.

Kiedy Szczęsna, córka Jakuba-Anastazego wniosła w wianie generałowi Ignacemu hr Działyńskiemu Rzyszczów, klucz Trojanowski i część klucza Szumskiego, obecność Woroniczów zatarła się na zawsze w ich odwiekowych podżytomierskich i podkijowskich włościach.
(Jerzy Klijanienko – Pieńkowski)

Źródła:

- Jerzy Klijanienko-Pieńkowski. „Pan Pieńkowski? Da oni żili zdieś. Wołyń, Syberia, Nałęczów, losy ziemiaństwa polskiego”. Wydawnictwo Sztafeta, 2012, ISBN 978-83-63767-08-2

- Zbiory Aleksandra Czołowskiegow AGAD, Warszawa

- Centralne Państwowe Archiwum Historyczne Ukrainy w Kijowie, Zespół 252 “Woroniczowie” podzielony na 13 spraw obejmujący dokumenty z lat 1556-1868