Wincenty Czarkowski - modlitwa o nadzieję

O NADZIEJĘ - MATKO NADZIEI

Matko, coś światu oddała zgon Syna,
Bądź czczona wszędy, gdzie Polska kraina.
Całą nadzieję pokładam wciąż w Tobie:
Polskę ocalisz, choć spocznę sam w grobie!

Z bram Petersburga w Lublina zaułki
Księgi kazałaś brać księdzu idziemu,
By K.U.L. tu powstał, nim bunt tam zmiełł pułki!
Tak lud Twój polski broń wiary otrzymał,
By wiedzą diable ordynki Bóg przemógł.
To R A D Z I S Z E W S K I - Twój Remus!
Te laudo, Regina Optima!

Bądź uwielbiona, Pani polskiej ziemi,
Żeś krasne hordy złamała nad Wisłą:
Szturm wojskom polskim rozwagą powiodła,
By zgniotły wroga, nim zmarniał blask Rodła,
Nim padło wolne siedlisko żereni -
Dzięki dziś śpiewać radośnie mi przyszło.
(Tam tatuś mój walczył też o mnie...)
Chwała Ci za CUD NAD WISŁĄ!
Mater - Regina Poloniae!

Iż Ziemia Łódzka wydała Rycerza,
Co dwie korony z rąk Twoich odebrał,
Co w moc Rycerstwa Ci miłość zawierza
I życie bratu od kata wyżebrał,
I chwałę bożą po Nippon rozszerza,
Chwała Ci Pani, o Polsko Królowo!
Najdoskonalszy ludzkości Tyś Owoc.

On klasztor wzniósł tam, gdzie ognia lawina
Wszystko w mgłę zmiotła w głąb jądra wybuchu...
A jednak, Pani, świątnicy Twej ściany
Nie zczezły w nicość, w cień żarem podmuchu!
Bo Twój przybytek - Chram niepokalany -
Niedotykalną dla ognia był skałą.
Chwała Ci, chwała o Pani,
Coś jest Królową wzwyż atomnych grani!
W pracę dla Ciebie wprzągł nowe zdobycze:
Gazety, książki, druk, radio, samolot...
Wytrwały w trudach zawzięcie lśnił zniczem!
A tak on biedny, iż w niebios wszedł... goło,
Chwałę Ci niosąc swą śmiercią w Schwitzhau
Z szałem odwagi... ofiary... zapału!
On - wzór kapłanów! Miłości zaklinacz -
ŚWIĘTY MAKSYMILIAN MARIA KOLBE.
Tibi sit laus, nostra Regina,
A zaś przez Ciebie - toż chwała dla Syna!

Bądź pochwalona, Boża Rodzicielko!
Ty Polskę kochasz... Kierować nią umiesz...
Gdyś WYSZYŃSKIEMU w Lublinie dawała
Biskupią sakrę, w skroń wlałaś moc wielką,
By kraj nasz przewlókł po pieklnych zawałach
Do zwycięstw wiary, w renesans dusz... sumień.
Cześć Ci za to i chwała,
Divina Genitrix - Regina!

On uczył naród polecać się Tobie,
Ufać, zawierzać, iść z Matką w Milenium...
By w nowy tysiąc wnieść starych lat probierz;
Być nieuległym, stanowczym i mocnym
I kochać Ojca za wszechmoc w tworzeniu...
Ty nie znasz czasu - Tyś przyszłość widziała.
Cześć Ci, Matuchno i chwała!
Laur świętości mu powierz...

Iż w prawych ustach prostego kapłana
Grzmiał zew zakazu dla pychy szatana,
Z dna nurtów zimnych brzegów wiślanego
Tam - w Suchowoli - szczególniej śpiewana
Chwała Ci, Matko, Pana odwiecznego.
Bona Regina - Mater Salvatoris!
By miłość kwitła wszystkim równo ludom
Po Syna Twego nieborodnym tropie
Szedł kapłan trudną wyboistą grudą
Nieustraszony po wodną aż topiel...
W wirach głębiny nawiślnej zapory!
On - POPIEŁUSZKO - sługa ran bożych -
Śmierci Ci raport w raju już złożył.
Cui est data Poloniae Corona,
Daj, bym ołtarza dla niego dni dożył,
Maria cara, mea Patrona...
Dzięki też przyjmij po tysiączne razy
Za DAR Z WADOWIC, iż On świat tam ujrzał,
On - TOTUS TUUS - Dziedzic Twego Syna,
Co diabłu w piekło podrzucił ekrazyt,
Iż szwy w nim pękły - cuchnąca latryna,
By młoty, sierpy stalinne wygrużać,
Fatimy nowe uprawiać ogrody.
Niech znów zakwita tam chluby Twej róża
I miłość płonie! Jak chce mieć Syn - Włodyk.
Za Niego Ci chwała - Tu, Rosa unica
Niech dobro zakwita, zło niech zanika!
On godność Piotra utwardził na skale,
Wlał nowe życie w odwieczny Watykan...
Do wrzodów Wschodu wciąż wkłada swój palec...
Wzgórzom Romula samolotem znika...
Łask słowa prawi do serc swych stu-bratów
Stu językami do setnych kreatur...
On wszystkim Ojcem... On tobie jest Bratem -
Pontifex Maximus et Pater...

Że kula zdradna nie zgasiła życia,
Podzięki wielkiej niech mnoży się zwyczaj!
Romae datur optima Farina:
Sit Tibi panis bonus ex ea
Et laus sit, honorque et gloria...
Mater Polona - nostra Regina!