ULICĄ BOSYCH STÓP

ULICĄ BOSYCH STÓP

Dwaj ludzie lagrową ulicą
Tam kroczą w pasiastych ciał stroju...
W dal wieże o śmierci im krzyczą.
Kul gwizdu się obaj nie boją...

Drut prądem nadęty wciąż jęczy
O więźniach nad cieniem postaci.
Nad śmierci upiorny znak tęczy
Pokuta dusz wolność bogaci...

Gdy kapłan krok mierzy bez stuły,
Grzesznika nie poznasz w tym drugim:
Bóg słuchem wszak sięga przez chmury,
W drut wsącza z błękitu krwi strugi.

Grzech jękiem śle w górę penitent,
Żal goni za grzechem pod błękit...
Łask życie wre w więźniach ukryte:
Zdrój z krzyża roztacza tu kręgi.

Głód Chleba umacnia więc ciało,
Jęk wiary dno duszy obmywa...
(W obozie wszak jęków niemało...
Tam pasiak też księży okrywa!)

Jak prosta ta wielka ulica,
Co wiele już istnień wchłonęła!
Pogodę ma para w swych licach,
Bo boso przed niebem stanęła.

Mur wiarę na wylot przebijesz;
Duch w ciele też Hostią się trzyma...
Brak stuły pokutę ukryje,
Choć jest to Dachau... Kołyma...

Autor: Wincenty Czarkowski