Koźmiński Honorat (1829-1916)

O. Honorat Koźmiński (Wacław Koźmiński) '*. Urodził się w 18 X 1829 r. w rodzinie architekta powiatowego w Białej Podlaskiej. Dziadek jego był księdzem unickim. Ojciec obawiając się presji rządowej na wychowywanie dzieci w prawosławiu, przeniósł się do Włocławka. Gimnazjum ukończył Wacław w Płocku. Posądzony o udział w spisku został uwięziony w cytadeli warszawskiej. Blisko roczny pobyt w więzieniu stał się okresem przełomowym. W 18 roku życia, w r. 1847, wstąpił do zakonu kapucynów. Nowicjat odbył w Lubartowie. Święcenia kapłańskie otrzymał dnia 27 XII 1852 r. Był sekretarzem prowincjała przez trzy kadencje. Postanowił poświęcić się pracy apostolskiej. Przez „Żywy Różaniec" i tercjarstwo urabiał wiernych. W Warszawie zyskał sławę wybitnego spowiednika, kierownika dusz i świetnego kaznodziei. Po kasacie kapucynów w wyniku represji popowstaniowej osiadł internowany w Zakroczymiu. Tu oddał się niezmordowanie pracy w konfesjonale, w którym przez wiele lat przesiadywał po kilkanaście godzin dziennie. Kierował życiem duchownym setek osób. Zalecał częstą, a nawet codzienną Komunię Św., co w ówczesnych czasach było rzadkością. Za istotę życia zakonnego uważał poświęcenie całokształtu życia Bogu, a nie klauzurę i habit. Praca wśród zwykłego otoczenia stała się zasadą ukrytego apostolstwa środowisk. Wprowadzał ascezę pracy jako środek uświęcenia własnego i apostolstwa innych. Założył ponad 20 zgromadzeń zakonnych, z których 17 do dziś istnieje, ukrytych, bezhabitowych i kilka habitowych. W pierwszych latach XX w. liczyły one około 7 000 ludzi, miały ogromny zasięg społeczny i odznaczały się nowymi formami organizacji i działalności. Prowadził wiele dzieł charytatywno-społecznych. Był krzewicielem „niewolnictwa Maryjnego".
Władze rządowe, chcąc przeciwdziałać tak ożywionej akcji o. Honorata kasuje klasztor kapucyński w Zakroczymiu w r. 1891 i przenosi o. Koźmińskiego do odciętego od świata Nowego Miasta. Lecz to nie przerwało jego działalności. W r. 1895 został komisarzem prowincji kapucynów. Dotknięty paraliżem nóg kierował akcją apostolską z celi drogą korespondencyjną. W ostatnim dziesiątku lat swego życia zajął się głównie pracą pisarską. Pozostawił imponującą spuściznę pisarską. Umarł dnia 16 grudnia 1916 r., mając 87 lat. Był człowiekiem żelaznej woli i konsekwencji, pełnym prostoty i prawości, gorliwym w modlitwie i surowym w umartwieniu, cechowały go wybitna żarliwość zakonna i duch apostolski. Beatyfikowany 6.10.1988 r. w Rzymie.

Lista polskich świętych i błogosławionych