Demel Bolesław Ludwik (1850–1913)

Bolesław Ludwik Demel urodził się 15 czerwca 1850 roku w rodzinie Hugo Oskara Dehmel (ur. 1818) i Teresy z domu Likowska (zm. 1894). Pochodził z Wielkopolski. Ukończył gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim, następnie studiował chemię na uniwersytetach we Wrocławiu i w Lipsku; z tego ostatniego przywiózł dyplom doktora chemii.
W roku 1877 zmienił nazwisko z Dehmel na Demel.
Pracował w zawodzie jako kierownik fabryki chemicznej firmy Ludwik Spiess i Syn w podwarszawskim Tarchominie. Fabryka ta powstała w 1823 roku jako wytwórnia octu, która po 1860 roku stała się potężnym producentem nawozów sztucznych, a w późniejszych latach produkowała leki i kosmetyki. W latach trzydziestych XX wieku fabryka nastawiła się na produkcję farmaceutyków, a po 1945 roku jej kontynuacją są Tarchomińskie Zakłady Farmaceutyczne „Polfa”.
Bolesław Demel pracował również w fabryce chemicznej Towarzystwa Akcyjnego Strem.
Poza pracą zawodową zajmował się numizmatyką. Zgromadził jedną z czołowych kolekcji na ziemiach polskich przełomu stuleci, wyróżniającą się i liczbą egzemplarzy i uporządkowaniem. Zbierał głównie medale i żetony polskie. Nie zrealizował zamiaru dokładnego opracowania swoich zbiorów i wydania na ten temat szerszej publikacji, ogłosił jedynie pracę z dziejów numizmatycznych XVI wieku Liczmany mennicze zwane podskarbiówkami (1911). Jest to najpełniejszy wykaz polskich podskarbiówek. Zbiór numizmatyczny Demela trafił po jego śmierci do Muzeum Narodowego w Warszawie.
Zmarł 11 sierpnia 1913 roku w Tarchominie, obecnie osiedle w północno-wschodniej części Warszawy, w dzielnicy Białołęka. Został pochowany na warszawskich Powązkach (kwatera 169, rząd 1, grobowiec nr 11).