Miecznik

Miecznik miał dwojakie znaczenie: oznaczał
rzemieślnika, który robił miecze, oraz urzędnika dworskiego, który
podczas uroczystości nosił miecz przed księciem lub
królem. Urzędnik taki po łacinie zwał się ensifer, gladifer a
nawet armiger. Sam urząd powstał w Polsce na dworach
książąt piastowskich, tak jak większość naszych urzędów
dworskich. Miecz noszono już przed Bolesławem Chrobrym, jak
twierdzi Gallus, więc prawdopodobnie spełniał to miecznik.
Atoli pierwszą wiadomość niezawodną mamy z czasów
Wład. Jagiełły, który dowództwo wojska polskiego pod
Grunwaldem r. 1410 powierzył Zyndramowi z Maszkowic,
miecznikowi krakowskiemu. Z r. 1529 znany jest już
podpis miecznika litewskiego. "W wieku XVI występuje:
miecznik wielki koronny i litewski, miecznikowie wojewódzcy,
ziemscy i powiatowi, którzy nie mieli żadnych urzędowych
czynności, a tylko honorowo spełniali obowiązek urzędu
w swojej ziemi, wtenczas kiedy król tam był obecny.
Miecznika ziem pruskich mamy już na początku XVI w.
Miecznicy bywali zarazem i dostojnikami w wojsku, tak
Stanisław Denhoff sprawował buławę mniejszą. "W czasie
żałobnego nabożeństwa po królu miecznik niósł goły miecz
ze świeczkami u jego krzyża czyli przy rękojeści zapalo-
nemi i ten przed wielkim ołtarzem na ziemię rzucał. Przy
koronacyi Kazimierza "Wielkiego niósł miecz wojewoda
sandomierski. Miecznik koronny bywał obecny, gdy król
dla odebrania przysięgi szedł z Wawelu do miasta; gdy
po wykonaniu takowej pasował rycerzy; gdy książęta
pruscy hołd lenny składali królom polskim; przy inwestyturze
księcia kurlandzkiego i t. d. Podczas takich uroczystości
miecznik z chorążym mieli podobne sobie obowiązki.
Według godności urzędów ziemskich w Koronie, miecznik
zajmował 13-te z kolei miejsce po podkomorzym, szedł zaś
po pisarzu ziemskim a przed wojskim mniejszym. W Litwie
miał 19-te miejsce po ciwunie, idąc po łowczym a przed
koniuszym.
http://www.dbc.wroc.pl/dlibra/docmetada ... C9339C77-1