Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Ponińska-Konopacka Ewa
19.11.2018 01:21
Ponińska-Konopacka Ewa
Urodzona 4 maja 1926 roku w Paryżu. Pseudonim "Ewa”. Jej ojciec Alfred Poniński, dyplomata, właściciel majątku Ociąż pod Inowrocławiem, znajdował się w 1939 roku na placówce w Rumunii a w czasie wojny z ramienia Rządu Rzeczpospolitej na Obczyźnie mianowany został ambasadorem w Chinach (po wojnie działacz społeczny w Australii). Od roku 1930 mieszkała z matką w Polsce. W 1931 roku zagrożona gruźlicą została wysłana do Rabki, gdzie uczęszczała do szkoły powszechnej Sióstr Nazaretanek. W roku 1938 rozpoczęła naukę w gimnazjum sióstr Niepokalanek w Nowym Sączu. Po wybuchu II wojny światowej wyjechała z matką do Lwowa, skąd w lutym 1940 roku obie podjęły próbę dotarcia do ojca przebywającego w Bukareszcie. Aresztowane w czasie przekraczania "zielonej granicy”. Zwolniona po miesiącu (matkę zesłano do gułagu) dotarła do znajomych we Lwowie i tam podjęła naukę w II klasie gimnazjum. Po wkroczeniu Niemców do Lwowa w lipcu 1941 roku wyjechała do Warszawy, sprowadzona tam przez siostrę matki. Kontynuowała naukę w Gimnazjum Aleksandry Piłsudskiej na Żoliborzu, oficjalnie funkcjonującym jako szkoła ogrodnicza. Wstąpiła do 33 Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerskiej. Ukończyła kursy obsługi telefonów wojskowych. W lutym 1943 roku pod pseudonimem "Ewa" została zaprzysiężona do Armii Krajowej i jako żołnierz Obwodu Żoliborz Okręgu Warszawa AK ukończyła kursy nauki o broni i przygotowania do walk ulicznych. W czasie Powstania Warszawskiego była łączniczką 228 plutonu łączności Zgrupowania AK "Żywiciel" na Żoliborzu. Po walkach pierwszego dnia Powstania, jej zgrupowanie wycofało się do Kampinosu, ale następnego dnia ostrzelane po drodze przez niemieckie czołgi powróciło na Żoliborz, gdzie obsługiwała telefony polowe i łącznice, reperowała uszkodzone linie telefoniczne a później jako kurierka ustnie przekazywała rozkazy. Pod koniec Powstania dołączyła do harcerskiego plutonu 227. W czasie skoncentrowanego natarcia wojsk niemieckich, zgłosiła się do nawiązania kontaktu z odciętym klasztorem Sióstr Zmartwychwstanek na Żoliborzu, w którym broniły się polskie oddziały. Za czyn ten, rozkazem dowódcy 8 Dywizji Piechoty, podpułkownika Mieczysława Niedzielskiego “Żywiciela” z dnia 30 września 1944 roku, została odznaczona Orderem Wojennym Virtuti Militari V Klasy i awansowana na stopień plutonowego. Po kapitulacji powstania w niewoli (stalag XI A Gross-Lubars i stalag VI C Oberlangen). 12 kwietnia 1945 roku po oswobodzeniu obozu przez 1 Polską Dywizję Pancerną wyjechała do Włoch. Jako żołnierz 2 Korpusu Polskiego została odkomenderowana do II klasy licealnej i po roku zdała maturę w Porto San Giorgio. Zdemobilizowana w kwietniu 1946 roku w Camp Foxley w Anglii. W roku 1947 uzyskała stypendium na studia do Irlandii i po trzech latach nauki otrzymała tytuł Bachelor of Arts, ze specjalizacją w historii i socjologii. Uzyskała także specjalizację nauczycielską na Uniwersytecie Londyńskim, co uprawniało ją do uczenia w angielskich gimnazjach. Przez trzy lata uczyła w gimnazjum Sióstr Dominikanek w Port of Spain w Trynidadzie. W lutym 1954 roku wyjechała do Kanady na stypendium studenckie w Montrealu (Quebec). Podjęła pracę i uczęszczała jednocześnie na wieczorowe wykłady na Uniwersytecie Montrealskim. W 1964 roku założyła w Ottawie (Ontario) Ogniwo Federacji Polek w Kanadzie i odtąd razem z mężem, Tadeuszem Konopackim (pseudonim “Trzaska”, uczestnikiem Powstania Warszawskiego, żołnierzem AK ze zgrupowania “Harnaś”) poświęciła się pomocy dla misji polskich (w roku 2003 otrzymała honorowe członkostwo Federacji Polek w Kanadzie). Powróciła do pracy nauczycielskiej i przez dwadzieścia lat uczyła w katolickich szkołach w Ottawie. Równocześnie ukończyła kursy malarstwa i rysunku ottawskiej Szkoły Sztuki. Po przejściu na emeryturę w 1983 roku poświęciła się malarstwu. Jej obrazy znajdują się w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, w odbudowanym klasztorze Sióstr Zmartwychwstanek na Żoliborzu, w polskim kościele św. Jacka w Ottawie i w prywatnych kolekcjach. Od 2004 roku członkini toruńskiego "Memoriału Generał Marii Wittek". Autorka historii Ottawy "Discovering Ottawa". W roku 2000 mianowana podporucznikiem, w roku 2005 porucznikiem a 11 listopada 2010 roku kapitanem Wojska Polskiego w stanie spoczynku. Członek Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Kanadzie w Kole nr 8 w Ottawie. Mieszka w Ottawie (Ontario).
Odznaczenia :
Order Wojenny Virtuti Militari V Klasy (nr 11685)
Order Odrodzenia Polski IV Klasy
Krzyż Armii Krajowej
Krzyż Partyzancki
Warszawski Krzyż Powstańczy
Medal za Warszawę 1939-1945
Krzyż za Zasługi dla ZHP z Rozetą-Mieczami
Zdjęcie użytkownika Ireneusz R. Grudziński.
Urodzona 4 maja 1926 roku w Paryżu. Pseudonim "Ewa”. Jej ojciec Alfred Poniński, dyplomata, właściciel majątku Ociąż pod Inowrocławiem, znajdował się w 1939 roku na placówce w Rumunii a w czasie wojny z ramienia Rządu Rzeczpospolitej na Obczyźnie mianowany został ambasadorem w Chinach (po wojnie działacz społeczny w Australii). Od roku 1930 mieszkała z matką w Polsce. W 1931 roku zagrożona gruźlicą została wysłana do Rabki, gdzie uczęszczała do szkoły powszechnej Sióstr Nazaretanek. W roku 1938 rozpoczęła naukę w gimnazjum sióstr Niepokalanek w Nowym Sączu. Po wybuchu II wojny światowej wyjechała z matką do Lwowa, skąd w lutym 1940 roku obie podjęły próbę dotarcia do ojca przebywającego w Bukareszcie. Aresztowane w czasie przekraczania "zielonej granicy”. Zwolniona po miesiącu (matkę zesłano do gułagu) dotarła do znajomych we Lwowie i tam podjęła naukę w II klasie gimnazjum. Po wkroczeniu Niemców do Lwowa w lipcu 1941 roku wyjechała do Warszawy, sprowadzona tam przez siostrę matki. Kontynuowała naukę w Gimnazjum Aleksandry Piłsudskiej na Żoliborzu, oficjalnie funkcjonującym jako szkoła ogrodnicza. Wstąpiła do 33 Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerskiej. Ukończyła kursy obsługi telefonów wojskowych. W lutym 1943 roku pod pseudonimem "Ewa" została zaprzysiężona do Armii Krajowej i jako żołnierz Obwodu Żoliborz Okręgu Warszawa AK ukończyła kursy nauki o broni i przygotowania do walk ulicznych. W czasie Powstania Warszawskiego była łączniczką 228 plutonu łączności Zgrupowania AK "Żywiciel" na Żoliborzu. Po walkach pierwszego dnia Powstania, jej zgrupowanie wycofało się do Kampinosu, ale następnego dnia ostrzelane po drodze przez niemieckie czołgi powróciło na Żoliborz, gdzie obsługiwała telefony polowe i łącznice, reperowała uszkodzone linie telefoniczne a później jako kurierka ustnie przekazywała rozkazy. Pod koniec Powstania dołączyła do harcerskiego plutonu 227. W czasie skoncentrowanego natarcia wojsk niemieckich, zgłosiła się do nawiązania kontaktu z odciętym klasztorem Sióstr Zmartwychwstanek na Żoliborzu, w którym broniły się polskie oddziały. Za czyn ten, rozkazem dowódcy 8 Dywizji Piechoty, podpułkownika Mieczysława Niedzielskiego “Żywiciela” z dnia 30 września 1944 roku, została odznaczona Orderem Wojennym Virtuti Militari V Klasy i awansowana na stopień plutonowego. Po kapitulacji powstania w niewoli (stalag XI A Gross-Lubars i stalag VI C Oberlangen). 12 kwietnia 1945 roku po oswobodzeniu obozu przez 1 Polską Dywizję Pancerną wyjechała do Włoch. Jako żołnierz 2 Korpusu Polskiego została odkomenderowana do II klasy licealnej i po roku zdała maturę w Porto San Giorgio. Zdemobilizowana w kwietniu 1946 roku w Camp Foxley w Anglii. W roku 1947 uzyskała stypendium na studia do Irlandii i po trzech latach nauki otrzymała tytuł Bachelor of Arts, ze specjalizacją w historii i socjologii. Uzyskała także specjalizację nauczycielską na Uniwersytecie Londyńskim, co uprawniało ją do uczenia w angielskich gimnazjach. Przez trzy lata uczyła w gimnazjum Sióstr Dominikanek w Port of Spain w Trynidadzie. W lutym 1954 roku wyjechała do Kanady na stypendium studenckie w Montrealu (Quebec). Podjęła pracę i uczęszczała jednocześnie na wieczorowe wykłady na Uniwersytecie Montrealskim. W 1964 roku założyła w Ottawie (Ontario) Ogniwo Federacji Polek w Kanadzie i odtąd razem z mężem, Tadeuszem Konopackim (pseudonim “Trzaska”, uczestnikiem Powstania Warszawskiego, żołnierzem AK ze zgrupowania “Harnaś”) poświęciła się pomocy dla misji polskich (w roku 2003 otrzymała honorowe członkostwo Federacji Polek w Kanadzie). Powróciła do pracy nauczycielskiej i przez dwadzieścia lat uczyła w katolickich szkołach w Ottawie. Równocześnie ukończyła kursy malarstwa i rysunku ottawskiej Szkoły Sztuki. Po przejściu na emeryturę w 1983 roku poświęciła się malarstwu. Jej obrazy znajdują się w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, w odbudowanym klasztorze Sióstr Zmartwychwstanek na Żoliborzu, w polskim kościele św. Jacka w Ottawie i w prywatnych kolekcjach. Od 2004 roku członkini toruńskiego "Memoriału Generał Marii Wittek". Autorka historii Ottawy "Discovering Ottawa". W roku 2000 mianowana podporucznikiem, w roku 2005 porucznikiem a 11 listopada 2010 roku kapitanem Wojska Polskiego w stanie spoczynku. Członek Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Kanadzie w Kole nr 8 w Ottawie. Mieszka w Ottawie (Ontario).
Odznaczenia :
Order Wojenny Virtuti Militari V Klasy (nr 11685)
Order Odrodzenia Polski IV Klasy
Krzyż Armii Krajowej
Krzyż Partyzancki
Warszawski Krzyż Powstańczy
Medal za Warszawę 1939-1945
Krzyż za Zasługi dla ZHP z Rozetą-Mieczami
Zdjęcie użytkownika Ireneusz R. Grudziński.