Mickiewicz Adam Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 roku w Zaosiu koło Nowogródka, zmarł 26 listopada 1855 roku w Konstantynopolu. Zaliczany jest do największych polskich poetów i publicystów romantyzmu, często nazywany jest także „poetą przeobrażeń” lub „bardem słowiańskim”. W latach 1807- 1815 młody Mickiewicz uczęszczał do dominikańskiej szkoły powiatowej, a mając 17 lat ukończył lokalną szkołę. Studia rozpoczął na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie na kierunku humanistycznym w przyszłości planując podjęcie pracy nauczyciela.
Adam Mickiewicz był jednym z założycieli Towarzystwa Filomatów. Członkostwo to w znaczny sposób wpłynęło na twórczość Wieszcza właśnie z tego okresu jego życia. Pracę nauczyciela Mickiewicz rozpoczął w 1819 roku w Kownie. W 1823 roku został aresztowany, a następnie uwięziony w klasztorze bazylianów w Wilnie. W latach 1824-1829 poeta przebywał w Petersburgu, Odessie, Moskwie i na Krymie. Podczas długiej podróży po Europie Mickiewicz odwiedził Niemcy, Włochy oraz Szwajcarię. Do Wielkopolski poeta przybył dopiero w roku 1831, jednak nie przekroczył granicy i ostatecznie pozostał w Dreźnie. Przebywał tu do roku następnego. Następnie wieszcz udał się do Paryża, w którym osiadł na emigracji. Tu też ożenił się w 1834 roku z Celiną Szymanowską, która urodziła mu sześcioro dzieci: Władysława (1838- 1926), Józefa (1850- 1938), Aleksandra, Jana oraz dwie córki. W kolejnych latach objął stanowisko profesora literatury łacińskiej w Lozannie, następnie Mickiewicz objął katedrę języków słowiańskich w College de France, stał się także prezesem Wydziału Historycznego Towarzystwa Literackiego w Paryżu.
Poeta w swoich wykładach otwarcie manifestował poglądy antykatolickie za co w roku 1844 zawieszono jego działalność. W roku 1848 podczas Wiosny Ludów, jako aktywny działacz polityczny utworzył legion polski we Włoszech. Wkrótce potem powrócił do Paryża i stał się redaktorem pisma Trybuna Ludów. W roku 1851 poddany został nadzorowi policyjnemu. Podczas wojny krymskiej udał się do Konstantynopola w Turcji, gdzie utworzył Legion Polski oraz Legion Żydowski do walki z carską Rosją. Epidemia cholery przyniosła kres życiu wielkiego poety. Ciało wieszcza przewieziono do Paryża i pochowano na cmentarzu Champeaux w Montmorency. Zwłoki w roku 1890 przeniesione zostały na Wawel. https://streszczenia.pl/
Adam Mickiewicz zadebiutował w roku 1818 na łamach „Tygodnika Wileńskiego”. Ten początkowy okres twórczości młodego poety przyjęto nazywac okresem wileńsko-kowieńskim. Twórczośc lat 1818-1821 to głównie poetycki manifest Stowarzyszenia Filomatów, którego poeta był członkiem i współzałożycielem. W roku 1820 opublikowana została „Oda do młodości”, wyrażająca wiarę w młodość, zbiorowość, a przede wszystkim nawołująca do czynnej walki dając nadzieję w wygraną. W tym także roku ukazała się „Pieśń Filaretów”. Utwór utrzymany został w tonie klasycznej retoryczności, uczta stała się pretekstem do wezwań, pouczeń i nawoływań. Wiersz wydrukowany został w warszawskim piśmie „Motyl” pod tytułem „Anakreontyk”. Pełno w nim zdań w trybie rozkazującym, wykrzykników i pytań retorycznych. Zwroty skierowane bezpośrednio do adresata utrzymane zostały w żartobliwym tonie.
W 1822 roku powstał zbiór „Ballad i romansów” uważany za rozpoczynający epokę romantyzmu w Polsce, także znany wiersz „Do Joahima Lelewela”. „Poezje tom II” zawierające „Grażynę” oraz II i IV cz. „Dziadów” wydane zostały w 1823 roku. Z kolei „Sonety krymskie” stanowią cykl 18 sonetów będących opisem podróży Adama Mickiewicza na Krym opublikowane zostały razem z cyklem wierszy miłosnych w 1826 roku. Był on również wyrazem zainteresowań Mickiewicza Wschodem, opisują orientalną przyrodę i kulturę, a także rozpacz wygnańca tęskniącego za ojczyzną. Podmiot wypowiada się często w pierwszej osobie liczby pojedynczej, czasem jednak widzimy bezstronnego narratora. Poeta jest zarówno pielgrzymem i podróżnikiem, jak i wygnańcem oraz poetą. III część „Dziadów” wydana została w 1832, „Konrad Wallenrod” w 1828 roku w Rosji.
„Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie” powstał w Paryżu w latach 1832-1834, a wydany został w roku 1834. Epopeja składa się z dwunastu ksiąg pisanych wierszem, trzynastozgłoskowym aleksandrynem polskim. Rękopis dzieła przechowywany jest w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich we Wrocławiu. Pierwsze wydanie „Pana Tadeusza” na ziemiach polskich powstało w Toruniu w 1858 roku w drukarni miejskiej. Pośmiertnie wydane zostały liryki lozańskie stanowiące zbiór utworów należących do poezji osobistej. Tematyką liryków były refleksje nad życiem i przemijaniem. Do liryków należą: „Gdy tu mój trup”, „Snuc miłośc”, „Polały się łzy me czyste..”, „Nad wodą wielką i czystą”. Natomiast I cz. „Dziadów” tworzona była przez całe życie artysty, a wydana została w roku 1821
