Sołtan Leonilda, zam. Lubiczankowska

Leonilda z Sołtanów Lubiczankowska. Urodzona ok. 1830, córka Anny z Bonczewskich (l804— —1834) i Narcyza Sołtana (1778—183 5, chorążego powiatu rzeczyckiego, majora wojsk rosyjskich), żona Bronisława Lubiczankowskiego. Wraz z mężem mieszkała w Mińsku Litewskim, gdzie przyszło na świat ich sześcioro dzieci. W 1863 została wywieziona z mężem i dziećmi do Wilna, i tu z rozkazu Murawiowa uwięziona, a następnie zesłana do Ołońca. Dom Lubiczankowskich — i sama Leonilda — stały się prawdziwą ostoją dla zesłańców. Około 1878 udała się wraz z synem Bronisławem poprzez Wilno do Warszawy, gdzie miał on podjąć studia. W 1880, po śmierci męża, opuściła Karelię, aby w następnych latach towarzyszyć synowi w jego podróżach zawodowych po Rosji. Mieszkali w okolicach Samary w Pawłowce. Przed 1888 przeniosła się do córki, Bronisławy Chomskiej, zamieszkałej w Osowcu k. Rzeczycy i zapewne tu umarła ok. 1910. Leonilda miała sześcioro rodzeństwa — dwie siostry: Benignę i Idalię oraz czterech braci: Aleksandra, Bolesława, Narcyza i Witolda.
[Brus A., Na nieznane losy między Ołyńcem a Jadryniem, Warszawa 1999]

Genealogia Sołtanów