Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Bekisz Paweł
8.01.2021 21:29
Bekisz Paweł
Ksiądz (1895 -1984), dziekan, długoletni proboszcz kościoła św. Rafała oraz św. Ducha w Wilnie. Spoczął na cmentarzu w Kalwarii Wileńskiej. Na granitowym nagrobku napis: KS. DZIEKAN / PAWEŁ BEKISZ / 1895 II 05- 1984.VII.09. Tu przytoczę fragment książki Adama Bobryka o opiece religijnej nad ludnością polską w Wilnie w pierwszych latach powojennych: Istotnym zagadnieniem jest też liczebność polskich księży w Wilnie. W 1945 r. było ich 54 (71% ogółu), w 1948 r. – 24 (54,4%), w 1949 r. – 6 (35,3%), 1953 r.– 5 (25%) oraz w 1958 r. – 7 (23,3%). Władze, by przyśpieszyć proces depolonizacji miasta, administracyjnie wysiedliły z Wilna w 1949 r. większość duchownych polskich, nie tylko jako księży, ale również przedstawicieli nielicznej już inteligencji. Na wieś musieli wtedy wyjechać m. in. prałat kapituły wileńskiej, kanclerz kurii za czasów bp J. Matulaitisa, ks. Lucjan Chalecki, ks. Leon Żebrowski, ks. Bronisław Jeleński, ks. Sylwester Małachowski, ks. Jan Kozak, ks. Aleksander Lachowicz, dziekan wileński ks. kanonik Jan Kretowicz, były katecheta Czesława Miłosza z Gimnazjum im. Zygmunta Augusta ks. Leopold Chomski, były wykładowca seminarium ks. dr Leonard Pukianiec. Parafie, które mogły funkcjonować za zgodą władz, były wtedy poobsadzane, więc księża ci nie mieli gdzie się udać. Zdarzało się więc, że w jednej miejscowości było ich nawet kilku. Sytuacja ta doprowadziła do tego, że w latach 70. w Wilnie został tylko jeden ksiądz narodowości polskiej – proboszcz parafii św. Ducha,
Paweł Bekisz (rocznik 1898). Z powodu wieku niezdolny już był sam do normalnej pracy […]. Jego pogrzeb stał się swoistą manifestacją religijną, w której uczestniczyło kilka tysięcy osób oraz ok. 100 duchownych z całego ZSRR.
http://nad-odra.pl/wp-content/uploads/2 ... 1-9-10.pdf
Ksiądz (1895 -1984), dziekan, długoletni proboszcz kościoła św. Rafała oraz św. Ducha w Wilnie. Spoczął na cmentarzu w Kalwarii Wileńskiej. Na granitowym nagrobku napis: KS. DZIEKAN / PAWEŁ BEKISZ / 1895 II 05- 1984.VII.09. Tu przytoczę fragment książki Adama Bobryka o opiece religijnej nad ludnością polską w Wilnie w pierwszych latach powojennych: Istotnym zagadnieniem jest też liczebność polskich księży w Wilnie. W 1945 r. było ich 54 (71% ogółu), w 1948 r. – 24 (54,4%), w 1949 r. – 6 (35,3%), 1953 r.– 5 (25%) oraz w 1958 r. – 7 (23,3%). Władze, by przyśpieszyć proces depolonizacji miasta, administracyjnie wysiedliły z Wilna w 1949 r. większość duchownych polskich, nie tylko jako księży, ale również przedstawicieli nielicznej już inteligencji. Na wieś musieli wtedy wyjechać m. in. prałat kapituły wileńskiej, kanclerz kurii za czasów bp J. Matulaitisa, ks. Lucjan Chalecki, ks. Leon Żebrowski, ks. Bronisław Jeleński, ks. Sylwester Małachowski, ks. Jan Kozak, ks. Aleksander Lachowicz, dziekan wileński ks. kanonik Jan Kretowicz, były katecheta Czesława Miłosza z Gimnazjum im. Zygmunta Augusta ks. Leopold Chomski, były wykładowca seminarium ks. dr Leonard Pukianiec. Parafie, które mogły funkcjonować za zgodą władz, były wtedy poobsadzane, więc księża ci nie mieli gdzie się udać. Zdarzało się więc, że w jednej miejscowości było ich nawet kilku. Sytuacja ta doprowadziła do tego, że w latach 70. w Wilnie został tylko jeden ksiądz narodowości polskiej – proboszcz parafii św. Ducha,
Paweł Bekisz (rocznik 1898). Z powodu wieku niezdolny już był sam do normalnej pracy […]. Jego pogrzeb stał się swoistą manifestacją religijną, w której uczestniczyło kilka tysięcy osób oraz ok. 100 duchownych z całego ZSRR.
- Oprócz księdza Bekisza w tym samym rzędzie na cmentarzu Kalwaryjskim znaleźli miejsce wiecznego spoczynku księża: Władysław Kamil Wielemański,
Tadeusz Makarewicz,
Stanisław Woronowicz,
Wincenty Źyworonek,
a także Augustyn Piórko zmarły 13 II 1942, jak świadczy napis na bocznej ściance nagrobka: ZGINĄŁ Z RĄK/ HITLEROWSKICH/ W WIĘZIENIU NA/ ŁUKISZKACH -
http://nad-odra.pl/wp-content/uploads/2 ... 1-9-10.pdf