Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Japa Józef
27.06.2021 21:15
Józef Japa
(ur. 1910)
Lekarz chorób wewnętrznych, hematolog, prof. ŚAM. W 1928 r. rozpoczął studia na wydz. Lekarskim UJ, zakończone dyplomem lekarza w 1935. Pracę zawodową rozpoczął jako student III roku w Zakładzie Bakterologii UJ, pod kier. prof. Mariana Gieszczykiewicza. Po studiach pracował na Oddz. Chorób Wewnętrznych Szpitala św. Łazarza w Krakowie, pod kier. prof.Aleksandra Oszackiego, a pod koniec 1935 r. przeniósł się do Lwowa i podjął pracę w Klinice Chorób Wewnętrznych Uniw. Lwów. pod kier. prof. Romana Renckiego. W 1937 r. uzyskał doktorat. W 1. 1937-38 był sekretarzem Tow. Lekarskiego Lwowskiego. Po wybuchu II wojny światowej zorganizował ochotniczą stację dawców krwi we Lwowie. W grudniu 1939 r.
opuścił kraj i zgłosił się w Obozie Polskich Sił Zbrojnych we Francji, następnie pracował jako lekarz wojskowy w Szkocji. W październiku 1940 został skierowany do pracy na Polskim Wydz. Lekarskim zorganizowanym przez prof. Antoniego Jurasza na Uniw. w Edynburgu, gdzie prowadził
do 1946 r. wykłady. W 1949 r. mianowany został konsultantem ds. organizacji Kliniki Chorób Wewnętrznych ŚAM. W styczniu 1950 otrzymał nominację na prof, nadzw. i kier. I Kliniki Chorób Wewnętrznych, na którym to stanowisku pozostał do emerytury. W 1957 otrzymał tytuł prof. zw. W 1.
1973-77 przez trzy kadencje przewodniczył Radzie Naukowej Instytutu Hematologii w Warszawie. W 1980 przeszedł na emeryturę.
https://sbc.org.pl
(ur. 1910)
Lekarz chorób wewnętrznych, hematolog, prof. ŚAM. W 1928 r. rozpoczął studia na wydz. Lekarskim UJ, zakończone dyplomem lekarza w 1935. Pracę zawodową rozpoczął jako student III roku w Zakładzie Bakterologii UJ, pod kier. prof. Mariana Gieszczykiewicza. Po studiach pracował na Oddz. Chorób Wewnętrznych Szpitala św. Łazarza w Krakowie, pod kier. prof.Aleksandra Oszackiego, a pod koniec 1935 r. przeniósł się do Lwowa i podjął pracę w Klinice Chorób Wewnętrznych Uniw. Lwów. pod kier. prof. Romana Renckiego. W 1937 r. uzyskał doktorat. W 1. 1937-38 był sekretarzem Tow. Lekarskiego Lwowskiego. Po wybuchu II wojny światowej zorganizował ochotniczą stację dawców krwi we Lwowie. W grudniu 1939 r.
opuścił kraj i zgłosił się w Obozie Polskich Sił Zbrojnych we Francji, następnie pracował jako lekarz wojskowy w Szkocji. W październiku 1940 został skierowany do pracy na Polskim Wydz. Lekarskim zorganizowanym przez prof. Antoniego Jurasza na Uniw. w Edynburgu, gdzie prowadził
do 1946 r. wykłady. W 1949 r. mianowany został konsultantem ds. organizacji Kliniki Chorób Wewnętrznych ŚAM. W styczniu 1950 otrzymał nominację na prof, nadzw. i kier. I Kliniki Chorób Wewnętrznych, na którym to stanowisku pozostał do emerytury. W 1957 otrzymał tytuł prof. zw. W 1.
1973-77 przez trzy kadencje przewodniczył Radzie Naukowej Instytutu Hematologii w Warszawie. W 1980 przeszedł na emeryturę.
https://sbc.org.pl