Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Warnecka Magdalena
17.05.2008 12:35
[blok][imglewa]http://genealogia.okiem.pl/foto2/albums/userpics/10330/thumb_Magdalena.jpgMagdalena Warnecka po mężu Stokowska 1936-1996, teoretyk muzyki, redaktor wydawnictw muzycznych, była córką Janusza Warneckiego, wybitnego aktora i reżysera, profesora PWST, i aktorki Janiny z Rafalskich Warneckiej.
"W moim rodzinnym domu wszystko kręciło się dokoła teatru, ale też zawsze było w nim wiele muzyki. Wszyscy grali i śpiewali, chodziło się na koncerty" - wyznała w jednym z wywiadów. "Przysłuchiwałam się naradom ojca z kompozytorami: Zbigniewem Turskim, Tadeuszem Szeligowskim, Augustynem Blochem, Zbigniewem Wiszniewskim. Matka nauczyła mnie słuchać radia i chodzić na koncerty, a także samodzielnie, już w bardzo młodym wieku, odwiedzć bibliotekę i wypożyczać książki. To prawda, że dom rodzinny ma decydujący wpływ na inicjację kulturalną. Doświadczyłam tego w całej pełni" - stwierdziła po latach.
Po ukończeniu liceum sióstr nazaretanek oraz Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej im. Fr. Chopina przyjęta została na Wydział Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki warszawskiej PWSM, gdzie kształciła się pod kierunkiem Wincentego Laskiego, Witolda Rudzińskiego, Kazimierza Sikorskiego, Tadeusza Szeligowskiego i Stefana Śledzińskiego.
To właśnie kontakt z tymi wybitnymi muzykami, uprawiającymi oprócz pracy artystycznej i pedagogicznej szeroką działalność organizacyjną i społeczną, sprawił, że po uzyskaniu w r. 1962 dyplomu teoretyka muzyki Magdalena Stokowska postanowiła poświęcić się dziedzinie upowszechniania muzyki. Obdarzona wybitnymi zdolnościami literackimi i dziennikarskimi, wybrała kierunek, w którym mogła połączyć swą wiedzę muzyczną z rozwijanymi od dzieciństwa zamiłowaniami humanistycznymi.
Ktokolwiek miał okazję poznać bliżej Magdalenę Stokowską, ten pozostawał pod urokiem jej kultury osobistej, uprzejmości, pełnego wdzięku i elegancji sposobu bycia. Odznaczała się szczególną umiejętnością słuchania i koncentrowania swej uwagi na osobie rozmówcy. Służyła dobrą radą, serdecznie przejmując się cudzymi kłopotami, zawsze gotowa do pomocy. Swoją pracę zawodową wykonywała z ogromnym entuzjazmem, pełna wciąż nowych pomysłów wydawniczych. Miała znakomite rozeznanie w możliwościach twórczych polskich muzyków i muzykologów. Potrafiła właściwie wykorzystywać ich umiejętności, będąc sama inspiratorką wielu publikacji W opracowanie książek, które w jej wykonaniu nie było zwykłą redakcją, lecz aktem twórczym, wkładała nie tylko wielkie umiejętności, lecz także całe swoje serce.
Dorobek redakcyjny Magdaleny Stokowskiej obejmuje kilka 'generacji' podręczników muzycznych, ich 'obudowę' metodyczną, zbiory repertuaru do nauki muzyki, śpiewniki, popularnonaukowe książki o muzyce, przekłady publikacji zagranicznych.
W roku 1972 Magdalena Stokowska została wybrana na wiceprezesa Zarządu Głównego Polskiej Sekcji ISME (International Society for Music Education). Była członkiem Międzynarodowego Zarządu ISME, co wiązało się z reprezentowaniem Polski na seminariach i kongresach w różnych miastach Europy, a także w Kanadzie, Australii i Japonii. Była wspaniałą organizatorką. Zdolności te przejawiała nie tylko w pracy zawodowej, lecz także w wielu innych dziedzinach działalności.
Podczas trawiącej ją przez długie lata ciężkiej choroby wykazywała rzadko spotykany hart ducha. Starała się nie okazywać swego cierpienia nawet najbliższej rodzinie. Na swym stanowisku w redakcji pozostawała właściwie do ostatnich dni życia.
[Opr. Henryk Szymon Wąsowski, na podstawie: Zofia Peret-Ziemlańska "Magdalena Stokowska - wspomnienie", Gazeta Stołeczna, 1997]
"W moim rodzinnym domu wszystko kręciło się dokoła teatru, ale też zawsze było w nim wiele muzyki. Wszyscy grali i śpiewali, chodziło się na koncerty" - wyznała w jednym z wywiadów. "Przysłuchiwałam się naradom ojca z kompozytorami: Zbigniewem Turskim, Tadeuszem Szeligowskim, Augustynem Blochem, Zbigniewem Wiszniewskim. Matka nauczyła mnie słuchać radia i chodzić na koncerty, a także samodzielnie, już w bardzo młodym wieku, odwiedzć bibliotekę i wypożyczać książki. To prawda, że dom rodzinny ma decydujący wpływ na inicjację kulturalną. Doświadczyłam tego w całej pełni" - stwierdziła po latach.
Po ukończeniu liceum sióstr nazaretanek oraz Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej im. Fr. Chopina przyjęta została na Wydział Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki warszawskiej PWSM, gdzie kształciła się pod kierunkiem Wincentego Laskiego, Witolda Rudzińskiego, Kazimierza Sikorskiego, Tadeusza Szeligowskiego i Stefana Śledzińskiego.
To właśnie kontakt z tymi wybitnymi muzykami, uprawiającymi oprócz pracy artystycznej i pedagogicznej szeroką działalność organizacyjną i społeczną, sprawił, że po uzyskaniu w r. 1962 dyplomu teoretyka muzyki Magdalena Stokowska postanowiła poświęcić się dziedzinie upowszechniania muzyki. Obdarzona wybitnymi zdolnościami literackimi i dziennikarskimi, wybrała kierunek, w którym mogła połączyć swą wiedzę muzyczną z rozwijanymi od dzieciństwa zamiłowaniami humanistycznymi.
Ktokolwiek miał okazję poznać bliżej Magdalenę Stokowską, ten pozostawał pod urokiem jej kultury osobistej, uprzejmości, pełnego wdzięku i elegancji sposobu bycia. Odznaczała się szczególną umiejętnością słuchania i koncentrowania swej uwagi na osobie rozmówcy. Służyła dobrą radą, serdecznie przejmując się cudzymi kłopotami, zawsze gotowa do pomocy. Swoją pracę zawodową wykonywała z ogromnym entuzjazmem, pełna wciąż nowych pomysłów wydawniczych. Miała znakomite rozeznanie w możliwościach twórczych polskich muzyków i muzykologów. Potrafiła właściwie wykorzystywać ich umiejętności, będąc sama inspiratorką wielu publikacji W opracowanie książek, które w jej wykonaniu nie było zwykłą redakcją, lecz aktem twórczym, wkładała nie tylko wielkie umiejętności, lecz także całe swoje serce.
Dorobek redakcyjny Magdaleny Stokowskiej obejmuje kilka 'generacji' podręczników muzycznych, ich 'obudowę' metodyczną, zbiory repertuaru do nauki muzyki, śpiewniki, popularnonaukowe książki o muzyce, przekłady publikacji zagranicznych.
W roku 1972 Magdalena Stokowska została wybrana na wiceprezesa Zarządu Głównego Polskiej Sekcji ISME (International Society for Music Education). Była członkiem Międzynarodowego Zarządu ISME, co wiązało się z reprezentowaniem Polski na seminariach i kongresach w różnych miastach Europy, a także w Kanadzie, Australii i Japonii. Była wspaniałą organizatorką. Zdolności te przejawiała nie tylko w pracy zawodowej, lecz także w wielu innych dziedzinach działalności.
Podczas trawiącej ją przez długie lata ciężkiej choroby wykazywała rzadko spotykany hart ducha. Starała się nie okazywać swego cierpienia nawet najbliższej rodzinie. Na swym stanowisku w redakcji pozostawała właściwie do ostatnich dni życia.
[Opr. Henryk Szymon Wąsowski, na podstawie: Zofia Peret-Ziemlańska "Magdalena Stokowska - wspomnienie", Gazeta Stołeczna, 1997]