Zygmunt Andrzej Borawski (1888 - ?), prawnik, obrońca w procesach wojskowych; ur. się w Warszawie. Absolwent prawa uniwersytów w Petersburgu i w Moskwie oraz w (1921 – 23) Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po wybuchu rewolucji w Rosji czynny w polskich organizacjach wojskowych na Wschodzie, członek Związku Polaków Wojskowych w Petersburgu i członek tajnego „Centrum Wojskowego”. Uczestnik rokowań z rządem USA w sprawie organizacji Wojska Polskiego na Dalekim Wschodzie. Od 1918 r. w Warszawie, członek POW. Komendant oddziału automobilowego przy kwaterze gł. Naczelnego Wodza. Kampanię 1920 r. odbył w armii rezerwowej gen. K. Sosnkowskiego. W 1929 z-ca delegacji wojskowej na PWK w Poznaniu. Do 1930 r. praca na różnych stanowiskach wojskowych, ostatnio jako kier. ref. w Oddz. II Sztabu Głównego (Wywiad i Kontrwywiad). Potem w sądownictwie wojskowym jako: podprokurator, kier. wojskowego sądu rejonowego. Odznaczony Orderem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi i in.