Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Ukraina 01.2010 - Ile Polaka jest w Ukraincu?
31.01.2010 14:33
A inne miejsca na trasie? Polskie? Zamek w Haliczu - kaplica w ruinie. Zrujnowany kościół w Sokołówce - widać tylko zardzewiałą barierkę przed prezbiterium, piękne wciąż malowanie sklepienia, zwalone belki dachu, na murach rosną już dwie brzozy. Jaremcze, gdzie nie ma już mostu który miał najdłuższe przęsło, wspaniale spinające dolinę. Goszów... Bolechów... Dolina... Rudki - tu diecezja przemyska zadbała o kościół, pięknie odnowiony wraz z kaplicą Fredrów. Mnóstwo epitafiów tej rodziny. Na każdym cmentarzu myszkujemy za polskimi nazwiskami. Zazwyczaj w krzakach, bez opieki, ledwo widoczne napisy, Czasem widać wyraźnie, że przejęte już na ponowny grób ukraiński. Czasem napisy w dwóch językach.
Galicja do 1991 roku była polskim terenem okupowanym. Najpierw przez Austrię i Rosję, potem przez ZSRR. Ale trudno szukać takich określeń np. w prasie zachodniej. Pisze się "Lwów, Austria" albo "Stanisławów - Ukraińska ZSRR". Czy to austriackie dzieci obroniły Lwów w 1920 roku? A może Rosjanie z Republiki Ukraińskiej? Na Ukrainie nie wolno mówić po rosyjsku. Zaraz zwrócą Ci uwagę. "Mówi po polski - ja rozumim". Gdyby zmienić rosyjskie "bukwy" trudno by było powiedzieć, że to inny język. Góralska gwara, śląska czy kaszubska różnią się dużo bardziej. No to Ukraińcy - czy Polacy? Ile Polaka jest w Ukraińcu?
Najładniejsze zdjęcia z tej podróży
Odpowiedzi (16)
31.01.2010 23:34
Hmmm !!! to wielka odwaga by wybrać się w mrozy, zawieje i śnieżyce w podróż genealogiczno-historyczną na ……Ukrainę .
Z relacji widać, że warto było.
Swoimi doświadczeniami z podróży, w sposób bardzo kapitalny Autor dzieli się z nami .
i daje nam wszystkim przykład, że tak trzeba ,
że trzeba pisać o zapomnianych Kresowiakach. Ludziach często bardzo biednych,
doświadczanych przez los ,ale bogatych
w pamięć o swoich Przodkach , bogatych w dobre serca , nie kryjących swoich wzruszeń i tęsknot .
Pięknie opowiadasz Marcinie. Umiesz patrzeć i słuchać…no i to pokazać umiesz innym.
Z relacji widać, że warto było.
Swoimi doświadczeniami z podróży, w sposób bardzo kapitalny Autor dzieli się z nami .
i daje nam wszystkim przykład, że tak trzeba ,
że trzeba pisać o zapomnianych Kresowiakach. Ludziach często bardzo biednych,
doświadczanych przez los ,ale bogatych
w pamięć o swoich Przodkach , bogatych w dobre serca , nie kryjących swoich wzruszeń i tęsknot .
Pięknie opowiadasz Marcinie. Umiesz patrzeć i słuchać…no i to pokazać umiesz innym.
3.02.2010 14:58
Nie wiem czy nie przesadzam w tych wzruszeniach. Dla nas to zawsze jest sentymentalne. Dla wielu ludzi stamtąd też. Chociaż w Ukrainie jest obecnie wielu Polaków, którzy myślę mają dość traktowania ich z rozrzewnieniem. Rozwijają swoje "biznesy", organizują dużo dobrych spraw, Na pewno nie jeden chciałby być traktowany jak zwykły partner w interesach bez określania go jako "biedny Polak na strasznej obczyźnie". Są i tacy i tacy. Trudno nam, odwiedzającym, przez kilka dni wyczuć wszystkie te niuanse. Fakt - jest wiele zaniedbanych miejsc (z winy poprzedniego systemu), jest wiele ludzi kompletnie bez perspektyw, jest też wciąż wiele zjawisk które chcą wszelką polskość stamtąd wyzuć. To straszne złodziejstwo. Zwykła ordynarna kradzież kilkuset lat kultury, tradycji i życia. Widać to chociażby w czasie wyborów na Ukrainie. Jeden z kandydatów posunął się nawet do tego, że obserwatorów z Polski wyzywa od armii polskich bojowników. Dla nas jest oczywiste skąd się bierze taka niegodziwość i potwarz. Dla nas jest jasne jak traktuje się kogoś, kto tak mówi - taczki, buty i bat. Ale zjawiska te przenikają do świadomości boguduchawinnych ludzi. Rozniecają niezdrowy nacjonalizm, przypominają o tej agresji która doprowadziła do potwornych morderstw w imię "wyzwolenia" od wolności.
Byliśmy krajem wolnym i w imię wolności sprezentowano nam rozbiory, kilka okupacji, ograbienie, morderstwa. I dzisiaj też "diabeł przebiera się w ornat i na mszę dzwoni". W ornat wolności. Nie tylko na Ukrainie.
Byliśmy krajem wolnym i w imię wolności sprezentowano nam rozbiory, kilka okupacji, ograbienie, morderstwa. I dzisiaj też "diabeł przebiera się w ornat i na mszę dzwoni". W ornat wolności. Nie tylko na Ukrainie.
5.02.2010 15:12
Panie Marcinie,
bardzo mile mnie Pan zaskoczył tym reportażem z Kołomyi, wychowywałem się w otoczeniu ludzi z kresów właśnie z Kołomyi i Stanisławowa i Lwowa
30 lat spędziłem w zachodniopomorskim Wałcz,a tam 80% ludzi z kresów u nich dusza serce jak stodoła,bardzo ich szanuje i jeszcze raz Dziękuję!
Z Poważaniem,
Jan Korab Szczurkowski.
bardzo mile mnie Pan zaskoczył tym reportażem z Kołomyi, wychowywałem się w otoczeniu ludzi z kresów właśnie z Kołomyi i Stanisławowa i Lwowa
30 lat spędziłem w zachodniopomorskim Wałcz,a tam 80% ludzi z kresów u nich dusza serce jak stodoła,bardzo ich szanuje i jeszcze raz Dziękuję!
Z Poważaniem,
Jan Korab Szczurkowski.
5.02.2010 22:17
Marcinie!
Takich wzruszeń nigdy za wiele... Jest wiele racji w tym co napisałeś, że są i tacy, wśród Polaków na Ukrainie, którzy nie potrzebują współczucia.
Wydaje mi się jednak, że większość z nas wzrusza fakt, że za wschodnią granicą mamy ciągle jeszcze ten pierwiastek Polskości, ludzi którzy nie zapomnieli języka ojczystego mimo, iż los doświadczył ich bardziej dotkliwie niż nas. Ci, którzy zostali tam po wojnie ciągle muszą zmagać się z rzeczywistością i pogodzić z faktem, że będąc z dziada pradziada Polakami, żyją w obcym kraju. Tylko młode pokolenie mogłoby poczuć się urażone tym wzruszeniem odebranym być moze jako objaw litości. Generacja starszych ludzi pamiętających jeszcze czasy przedwojenne odczuwa to zupełnie inaczej, prędzej jako troskę i zainteresowanie ich losem. Boli nas, że na Ukrainie, Białorusi po polskich kościołach często nie ma nawet śladu, cmentarze zarośnięte, pozostawione bez opieki, pałace, dwory, domy zrujnowane. To wszystko jest skutkiem wydarzeń historii, która nie była dla Polski łaskawa. Nie można cofnąć czasu, ale można a nawet trzeba wracać w tamte strony, utrwalać na zdjęciach to co jeszcze pozostało, rozmawiać z ludźmi.
Bardzo dziękuję Tobie i Marcie za ten sentymentalny powrót do przeszłosci
Takich wzruszeń nigdy za wiele... Jest wiele racji w tym co napisałeś, że są i tacy, wśród Polaków na Ukrainie, którzy nie potrzebują współczucia.
Wydaje mi się jednak, że większość z nas wzrusza fakt, że za wschodnią granicą mamy ciągle jeszcze ten pierwiastek Polskości, ludzi którzy nie zapomnieli języka ojczystego mimo, iż los doświadczył ich bardziej dotkliwie niż nas. Ci, którzy zostali tam po wojnie ciągle muszą zmagać się z rzeczywistością i pogodzić z faktem, że będąc z dziada pradziada Polakami, żyją w obcym kraju. Tylko młode pokolenie mogłoby poczuć się urażone tym wzruszeniem odebranym być moze jako objaw litości. Generacja starszych ludzi pamiętających jeszcze czasy przedwojenne odczuwa to zupełnie inaczej, prędzej jako troskę i zainteresowanie ich losem. Boli nas, że na Ukrainie, Białorusi po polskich kościołach często nie ma nawet śladu, cmentarze zarośnięte, pozostawione bez opieki, pałace, dwory, domy zrujnowane. To wszystko jest skutkiem wydarzeń historii, która nie była dla Polski łaskawa. Nie można cofnąć czasu, ale można a nawet trzeba wracać w tamte strony, utrwalać na zdjęciach to co jeszcze pozostało, rozmawiać z ludźmi.
Bardzo dziękuję Tobie i Marcie za ten sentymentalny powrót do przeszłosci
6.02.2010 10:46
Właśnie usłyszałem z czym walczą nacjonaliści na Ukrainie. z "przymusową polonizacją w wiekach XV-XVII" !
Gdybym się starał powiedzieć jakąś bezdenną głupotę to bym nic lepszego nie wymyślił. Jak bardzo trzeba być ciemnym żeby powiedzieć takie zdanie ! Ciemnym ... a może ta "ciemnota" jest finansowana ....
Na szczęście wiele ludzi tam wie, że te coraz mniej popularne hasła przynoszą Ukrainie wstyd.
Gdybym się starał powiedzieć jakąś bezdenną głupotę to bym nic lepszego nie wymyślił. Jak bardzo trzeba być ciemnym żeby powiedzieć takie zdanie ! Ciemnym ... a może ta "ciemnota" jest finansowana ....
Na szczęście wiele ludzi tam wie, że te coraz mniej popularne hasła przynoszą Ukrainie wstyd.
3.03.2010 00:04
No tak, przecież przymusowa polonizacja następowała w wieku XX a dokładniej 1918-1939.
3.03.2010 00:21
właśnie - np. mój pradziadek polonizował moją babcię - jak on bestialsko mógł to robić ?! i to jeszcze rękami opiekunki Rusinki która jej śpiewała nad kołyską pieśni po rusińsku. A drugi pradziadek polonizował bestialsko mojego dziadka ucząc go obcych języków i szacunku dla każdej narodowości.
No po prostu bestie!
No po prostu bestie!
9.03.2010 22:17
Witam,
świetny reportaż. Łezka kręci się w oku. Sam jestem synem Lwowianina, a niestety nie byłem nigdy na Ukrainie. Może skłoni mnie czytanie takich reportazy do uczynienia czegoś wiecej niż wzdychanie?
A co do postu o polonizacji. Była dość okropna w okresie 1921-1939. Popełnialiśmy wtedy okrutne zbrodnie. Niestety inaczej nie da się nazwać burzenia cerkwi niepokornej ludnosci. Pamięc mamy dość wybiórczą, ale nie jest to coś co by nas jakoś wyróżniało na tle innych narodów. Każdy podnosi swoje krzywdy zapominając, że oprócz "przebaczamy" należy "poprosić o przebaczenie".
pozdrawiam-Grzegorz
świetny reportaż. Łezka kręci się w oku. Sam jestem synem Lwowianina, a niestety nie byłem nigdy na Ukrainie. Może skłoni mnie czytanie takich reportazy do uczynienia czegoś wiecej niż wzdychanie?
A co do postu o polonizacji. Była dość okropna w okresie 1921-1939. Popełnialiśmy wtedy okrutne zbrodnie. Niestety inaczej nie da się nazwać burzenia cerkwi niepokornej ludnosci. Pamięc mamy dość wybiórczą, ale nie jest to coś co by nas jakoś wyróżniało na tle innych narodów. Każdy podnosi swoje krzywdy zapominając, że oprócz "przebaczamy" należy "poprosić o przebaczenie".
pozdrawiam-Grzegorz
9.03.2010 22:53
Panie Grzegorzu,
skoro Pan jest synem Lwowianina, a jeszcze nie był we Lwowie, to proszę wybrać się tam z nami
Będzie nam miło Pana oprowadzić i odwiedzić miejsca bliskie sercu Pana Taty.
Pozdrawiam serdecznie,
Marta
skoro Pan jest synem Lwowianina, a jeszcze nie był we Lwowie, to proszę wybrać się tam z nami
Będzie nam miło Pana oprowadzić i odwiedzić miejsca bliskie sercu Pana Taty.
Pozdrawiam serdecznie,
Marta
21.01.2011 20:12
Ukraina to kraj wielu kontrastów.Należy się spodziewać policjanta, który potrzebuje kasy i wlepi
mandat.Można prosić ale najniższy wymiar ale mało prawdopodobnie małe szanse.A inny milicjant
będzie ok.Dobrze wiem, bo często bywam w Mościskach a od czasu do czasu we Lwowie.Ogólnie można powiedzieć, że są w porządku ale można mieć problemy gdy się natrafi na nacjonalistę.
Fortele Zagłoby wskazane.Trzy lata temu z takim miałem okazję polemizować za jego sprawą.
Momentami było nie ciekawie, ale nadszedł mój znajomy Ukrainiec, który przerwał rozmowę.W dwóch słowach powiedziałem o problemie.Ów jegomość jak się zorientował, że mam znajomego
jego krajana,który powiedział co o nim myśli zmył się błyskawicznie.Ludzie na wioskach żyją w ogólnej biedzie.Podobnie jak u nas są i nowobogaccy.Dużo ludzi mówi po polsku ale z naleciałościami.Można spotkać ich młodzież, która bardzo dobrze mówi po polsku.Ale Lwów jest
podobny do naszych miast i w te wakacje zamierzam go odwiedzić.Za parę dni będę w Mościskach
mandat.Można prosić ale najniższy wymiar ale mało prawdopodobnie małe szanse.A inny milicjant
będzie ok.Dobrze wiem, bo często bywam w Mościskach a od czasu do czasu we Lwowie.Ogólnie można powiedzieć, że są w porządku ale można mieć problemy gdy się natrafi na nacjonalistę.
Fortele Zagłoby wskazane.Trzy lata temu z takim miałem okazję polemizować za jego sprawą.
Momentami było nie ciekawie, ale nadszedł mój znajomy Ukrainiec, który przerwał rozmowę.W dwóch słowach powiedziałem o problemie.Ów jegomość jak się zorientował, że mam znajomego
jego krajana,który powiedział co o nim myśli zmył się błyskawicznie.Ludzie na wioskach żyją w ogólnej biedzie.Podobnie jak u nas są i nowobogaccy.Dużo ludzi mówi po polsku ale z naleciałościami.Można spotkać ich młodzież, która bardzo dobrze mówi po polsku.Ale Lwów jest
podobny do naszych miast i w te wakacje zamierzam go odwiedzić.Za parę dni będę w Mościskach
21.01.2011 20:51
To może spotkamy się na trasie, ponieważ jadę z Krakowa do Lwowa 2 lutego
Pozdrawiam serdecznie,
Marta Czerwieniec
Pozdrawiam serdecznie,
Marta Czerwieniec
12.09.2013 05:43
Teraz dopiero dochodzę do siebie...po przeprowadzce, na którą się zdecydowaliśmy z żoną po 46 latach pobytu w poprzedniej miejscowości. Cały czas...porównywałem swoją, w jakże komfortowych warunkach migracje do exodusu - jaki był udziałem moich rodziców i milionów Polaków, zmuszonych zmową jałtańską do opuszczenia stron rodzinnych. Miejsc w których byli zakorzenieni od wielu, wielu pokoleń.Trzeba było tam pozostawić i majątki gromadzone przez przodków i groby w których spoczywają. Pozostali tam także krewni, którzy są wynikiem naturalnego procesu...wymieszania genów . W latach 50-tych poprzedniego stulecia , tuż po II Wojnie Światowej - zakwalifikowano ich do" narodowości radzieckiej" - uniemożliwiając tym samym im prawa do określenia etnicznej tożsamości. Potomkowie , wżenionych w polskie rodziny Rusinów stali się Ukraińcami.Jednak, opowiadał mi o tym zmarły niedawno kuzyn Bogdan Marytczak ze Stanisławowa - przechowywali w tradycji rodzinnej przywiązanie do odległej prababki Polki.Pisałem już o tym w innym wątku tego Forum , iż strażniczkami ... przekazującymi owe z Polską związki były raczej kobiety. Mężczyźni byli bardziej pragmatyczni, a może jak było i jest to normalne na Ukrainie - pozbawieni sentymentów, refleksji- rozpoczynali każdy dzień od kielicha, który łagodził im "ból istnienia" w totalitarnym państwie, nie mieli więc głowy do zastanowienia się skąd pochodzą? W każdym razie: w linii, wywodzącej się od wnuczki Franciszki Ksawery Strzetelskiej ( siostry mojej prababki Wincentyny Czajkowskiej) zachowano przywiązanie do polskości, jej praprawnuk uzyskał w 2013 r. " Kartę Polaka", a w linii wywodzącej się od prawnuka Ignacego i Apolonii z Bożemskich Strzetelskich , moich prapradziadków - nastąpiło zupełne zruszczenie .Poziom leukocytów i erytrocytów jest u jednych i drugich taki sam, ale utożsamianie się z barwą białoczerwona - różne!
10.02.2014 18:54
A może podczas tegorocznej zawieruchy na Ukrainie coś pęknie?
I ta zachodnia zbliży się do Polski, a ta wschodnia wróci pod skrzydła Moskwy.
I ta zachodnia zbliży się do Polski, a ta wschodnia wróci pod skrzydła Moskwy.
28.02.2014 10:02
Bardzo pięknie Pan to wszystko opisał. I, jeśli mam być szczera, naprawdę się wzruszyłam czytając ten post...lecz może to po prostu taka "babska przypadłość".
Jestem pewna, że w końcu wybiorę się na Kresy, pojadę do miejsca w którym urodził się mój dziadek. Może znajdę grób kogoś z rodziny ? Nie wiadomo. Ale zawsze warto mieć nadzieję.
Pozdrawiam,
Marta.
Jestem pewna, że w końcu wybiorę się na Kresy, pojadę do miejsca w którym urodził się mój dziadek. Może znajdę grób kogoś z rodziny ? Nie wiadomo. Ale zawsze warto mieć nadzieję.
Pozdrawiam,
Marta.
14.03.2014 07:00
Myślę... z prawdziwym smutkiem , iż budowane przez ostatnie dziesięciolecia relacje , pomiędzy tymi, którzy stamtąd zostali ekspatriowani , a tymi którzy obecnie tam mieszkają - zostały zburzone. Wyjazdy na Ukrainę będą utrudnione. Obym się mylił, ale sprawy idą w niekorzystnym dla Polski, polskiej tradycji na Wschodzie - niekorzystnym. Dojście bowiem tam do głosu, władzy i znaczenia - środowisk, partii nacjonalistycznych - nie jest okolicznością dla kresowych resentymentów bez znaczenia.