Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Eysymontt Michał Józef (ok. 1712 - 1768)
15.03.2010 18:12
Michał Józef Eysymontt h. Korab (p. 1712 – p. 4 VIII 1768), syn Jana, Mierniczego Wielkiego Księstwa Litewskiego i Anny. Chorąży grodzieński (najwyższy sprawowany urząd)i.
Wywodził się ze znanej rodziny szlacheckiej o tradycjach wojskowych, z linii Filipowiczów (odnogi Łobaczów). Jego ojciec Jan (zm. 1744), był mierniczym Wielkiego Księstwa Litewskiego, o czym świadczy metryka pogrzebowa Anny z Siezieniewskich Eysymonttowej (1695-1769) - mierniczyny z 1769 roku. Już w 1739 r. został Deputatem do Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego z powiatu grodzieńskiego. Rotmistrz grodzieński, podstoli grodzieński (19 IX 1746 – 7 VI 1752), stolnik grodzieński (7 VI 1752 – 26 V 1755), wojski grodzieński (26 V 1755 – 28 II 1765), chorąży grodzieński (obrany już 7 IV 1764, formalnie od 28 II 1765, ale funkcję sprawował wcześniej). Testament aktykowany 4 VIII 1768 (NGABM F. 1755, inw. 1, nr 64, k. 518-523).
W roku 1752 jako stolnik grodzieński był posłem na sejm (mylono go z Jerzym Eysymonttem, strażnikowiczem upickim, który się pisał stolnikiem, lecz urzędu nie sprawował i mieszkał na Wołyniu).
Ufundował nowy kościół w Wielkich Eysymontach, który stanął w 1748 r. Ustanowił tam proboszczem ks. Andrzeja Eysymontta, późniejszego dziekana grodzieńskiego, Rewindykował w 1761 r. Milkowszczyznę od Chreptowiczów o czym tak pisze Marcin Matuszewicz, kasztelan brzeski:
"Na tenże sejm stanął posłem z Grodna Chreptowicz pisarz ziemski grodzieński, który przedtem był w faworach wielkich Fleminga podskarbiego w. litew. Miał go Fleming za człeka bardzo rezolutnego, a w nim ta tylko była rezolucya, że dufając w potencyą Fleminga, gotów był słowem niedyskretnem jak błotem plusnąć. Ożenił go Fleming z Chreptowiczówną starościanką werbelską, stotysięczną panną, chociaż niepiękną, ale wieIkiego rozumu; poszła z przymuszenia za niego, ale potem z nim mieszkać nie chciała. Uczynił go Fleming wiceekonomem ekonomii królewskiej, na której jak był sordide skąpy, tak kilkakroć sto tysięcy zebrał kapitału; potem przez samę chciwość zachciało mu się samemu za kontraktem od kamery królewskiej trzymać ekonomią grodzieńską a przynajmniej jakie klucze ekonomiczne, co postrzegłszy Fleming, dysgracyował go i wiceekonomstwo mu odebrał, a do tego naprawił na niego Eysmonta wojskiego grodzieńskiego, człeka popularnego, który odezwał się z pretensyą swoją do dóbr Chreptowicza pisarza ziemskiego grodzieńskiego Milkowszczyzny, tamował mu do funkcyi poselskiej, aż mu się musiał Chreptowicz opisać na kompromis, a w tem bardzo był nieostrożny, że na niepewnych przyjaciół swoich zgodził się na superarbitra i na arbitrów, co mu bardzo źle potem wyszło."
W 1764 r. podpisuje jako chorąży grodzieński elekcję króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, a w roku następnym zwołuje Popis szlachty powiatu grodzieńskiego, na którym m.in. licznie stanął ród Eysymonttów w liczbie 94 osób zdolnych do walki.
Był niewątpliwie twórcą nowego rozdziału w historii rodu, chlubnie kontynuując tradycję Andrzeja Kazimierza, cześnika rzeczyckiego, który skutecznie zmusił króla i sejm do zadośćuczynienia za odebrane Szudziałowo, Jana Kazimierza Eysymontta, wojskiego i miecznika grodzieńskiego i Mikołaja Eysymontta, pisarza grodzkiego grodzieńskiego, w swoim czasie niewątpliwych przywódców społeczności żołnierskiej powiatu.
Właściciel dóbr Hanuwszczyzna, Gudziewicze, Milkowszczyzna, Burniewo w powiecie grodzieńskim.
Ożeniony był z Joanną Kochcicką. Jego synem był Ferdynand (ok. 1750 - 1812), wojski grodzieński.
Pochowany w krypcie kościoła w Wielkich Eysymonttach.
Bibliografia
Акты, издаваемые Виленскою археографическою комиссиею, Wilno 1867 - 1915
Я.К. Анiщчанка, Ураднікі беларускіх земляў ВКЛ пры Станіславе Панятоўскім. Минск 2008
T. Ejsmont, Ejsmontowie, Modlica 2009, ISBN 83-922036-1-5
J. Makarczyk - Dzieje OO. Franciszkanów w Świsłoczy - Zaniewicze oraz spis wiernych parafii Wielkie Ejsmonty, Grodno 2009
M. Matuszewicz, Pamiętniki, W. 1876
Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy. Tom II. Województwo Trockie XIV-XVIII wiek, pod redakcją Andrzeja Rachuby.
Volumina Legum, Petersburg 1860
Na podstawie własnego artykułu zamieszczonego w Wikipedii, a także późniejszych ustaleń.
Wywodził się ze znanej rodziny szlacheckiej o tradycjach wojskowych, z linii Filipowiczów (odnogi Łobaczów). Jego ojciec Jan (zm. 1744), był mierniczym Wielkiego Księstwa Litewskiego, o czym świadczy metryka pogrzebowa Anny z Siezieniewskich Eysymonttowej (1695-1769) - mierniczyny z 1769 roku. Już w 1739 r. został Deputatem do Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego z powiatu grodzieńskiego. Rotmistrz grodzieński, podstoli grodzieński (19 IX 1746 – 7 VI 1752), stolnik grodzieński (7 VI 1752 – 26 V 1755), wojski grodzieński (26 V 1755 – 28 II 1765), chorąży grodzieński (obrany już 7 IV 1764, formalnie od 28 II 1765, ale funkcję sprawował wcześniej). Testament aktykowany 4 VIII 1768 (NGABM F. 1755, inw. 1, nr 64, k. 518-523).
W roku 1752 jako stolnik grodzieński był posłem na sejm (mylono go z Jerzym Eysymonttem, strażnikowiczem upickim, który się pisał stolnikiem, lecz urzędu nie sprawował i mieszkał na Wołyniu).
Ufundował nowy kościół w Wielkich Eysymontach, który stanął w 1748 r. Ustanowił tam proboszczem ks. Andrzeja Eysymontta, późniejszego dziekana grodzieńskiego, Rewindykował w 1761 r. Milkowszczyznę od Chreptowiczów o czym tak pisze Marcin Matuszewicz, kasztelan brzeski:
"Na tenże sejm stanął posłem z Grodna Chreptowicz pisarz ziemski grodzieński, który przedtem był w faworach wielkich Fleminga podskarbiego w. litew. Miał go Fleming za człeka bardzo rezolutnego, a w nim ta tylko była rezolucya, że dufając w potencyą Fleminga, gotów był słowem niedyskretnem jak błotem plusnąć. Ożenił go Fleming z Chreptowiczówną starościanką werbelską, stotysięczną panną, chociaż niepiękną, ale wieIkiego rozumu; poszła z przymuszenia za niego, ale potem z nim mieszkać nie chciała. Uczynił go Fleming wiceekonomem ekonomii królewskiej, na której jak był sordide skąpy, tak kilkakroć sto tysięcy zebrał kapitału; potem przez samę chciwość zachciało mu się samemu za kontraktem od kamery królewskiej trzymać ekonomią grodzieńską a przynajmniej jakie klucze ekonomiczne, co postrzegłszy Fleming, dysgracyował go i wiceekonomstwo mu odebrał, a do tego naprawił na niego Eysmonta wojskiego grodzieńskiego, człeka popularnego, który odezwał się z pretensyą swoją do dóbr Chreptowicza pisarza ziemskiego grodzieńskiego Milkowszczyzny, tamował mu do funkcyi poselskiej, aż mu się musiał Chreptowicz opisać na kompromis, a w tem bardzo był nieostrożny, że na niepewnych przyjaciół swoich zgodził się na superarbitra i na arbitrów, co mu bardzo źle potem wyszło."
W 1764 r. podpisuje jako chorąży grodzieński elekcję króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, a w roku następnym zwołuje Popis szlachty powiatu grodzieńskiego, na którym m.in. licznie stanął ród Eysymonttów w liczbie 94 osób zdolnych do walki.
Był niewątpliwie twórcą nowego rozdziału w historii rodu, chlubnie kontynuując tradycję Andrzeja Kazimierza, cześnika rzeczyckiego, który skutecznie zmusił króla i sejm do zadośćuczynienia za odebrane Szudziałowo, Jana Kazimierza Eysymontta, wojskiego i miecznika grodzieńskiego i Mikołaja Eysymontta, pisarza grodzkiego grodzieńskiego, w swoim czasie niewątpliwych przywódców społeczności żołnierskiej powiatu.
Właściciel dóbr Hanuwszczyzna, Gudziewicze, Milkowszczyzna, Burniewo w powiecie grodzieńskim.
Ożeniony był z Joanną Kochcicką. Jego synem był Ferdynand (ok. 1750 - 1812), wojski grodzieński.
Pochowany w krypcie kościoła w Wielkich Eysymonttach.
Bibliografia
Акты, издаваемые Виленскою археографическою комиссиею, Wilno 1867 - 1915
Я.К. Анiщчанка, Ураднікі беларускіх земляў ВКЛ пры Станіславе Панятоўскім. Минск 2008
T. Ejsmont, Ejsmontowie, Modlica 2009, ISBN 83-922036-1-5
J. Makarczyk - Dzieje OO. Franciszkanów w Świsłoczy - Zaniewicze oraz spis wiernych parafii Wielkie Ejsmonty, Grodno 2009
M. Matuszewicz, Pamiętniki, W. 1876
Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy. Tom II. Województwo Trockie XIV-XVIII wiek, pod redakcją Andrzeja Rachuby.
Volumina Legum, Petersburg 1860
Na podstawie własnego artykułu zamieszczonego w Wikipedii, a także późniejszych ustaleń.